akilah-azra-kohen-fi

akmaktaydı. Duru’yla göz göze geldiklerinde Can yanındaki koltuğa bir an bakıp bakışını
tamamen önündeki direksiyona çevirdi, bu naif davetin Duru tarafından yanlış anlaşılmasını
istemiyordu. Duru, adamın kendisiyle konuşmak için can attığını biliyordu, merak da ediyordu
ama sonradan pişmanlık duyacağı en küçük bir davranışa da meydan vermemesi gerektiğini
biliyordu. Duru suratındaki soğukkanlı ifadeyi korumaya çalışarak dimdik öndeki yolcu
koltuğuna bindi ama kapıyı açık bıraktı. Araca binerken bu durumdan garip bir şekilde
eğlendiğini kendine bile itiraf ediyor olmaktan dolayı büyük suçluluk duydu. “Burda
konuşalım, ben taksiyle gidicem eve.” dedi kısaca. Net bir çizgi çizmezse bu durum çok
tehlikeli olabilirdi. Can Manay kafasını evet anlamında sallarken kontağı çalıştırdı, Duru bir
an aracın niye çalıştığını anlamaya çalışırken, Can klimayı sonuna kadar açtı ve sanki Duru’ya
bu hareketin tehlike olmadığını göstermek istercesine ellerini hemen direksiyondan çekip
sanki bir silahtan uzaklaşıyormuş gibi ağır ağır havaya kaldırarak yarım sırıtıp ağır ağır yine
geriye yaslandı. Sonuna kadar açılmış klimanın etkisiyle biraz rahatsız hissetti Duru ama
aracın sıcaklığını kırmak için bunun gerekli olduğunu biliyordu. Yaklaşık 40 saniye
konuşmadan klimanın uğultusunda beklediler. Can Manay klimayı kısarken, “Kapıyı
kapatırsan klimayı kısabilirim.” dedi. Duru, kapıyı kapatmak için yavaşça çekerken Deniz’e
doğru baktı ve işte o an önce kapılar kilitlendi, sonra araç harekete geçti.
Engebeli arazi üzerinde zıplaya hoplaya ilerleyen cipin içinde Duru üzerindeki şaşkınlığı
atıp, “Durdur aracı!” diye emretti. Ama Can Manay dinlemeden araziyi tırmanmaya devam
etti. Duru elini kapının koluna getirip açmaya çalışırken, “Durdur!” diye bağırdı yine ve Can
Manay suratında alev gibi ışıldayan sırıtışı söndürerek, “Sakin olur musun?! Söylediğim gibi
seni eve bırakıcam.” dedi ve yanındaki telefonu Duru’ya uzatıp, “İstersen Deniz’i ara. Ama
n’olur bana seni kaçırıyormuşum gibi davranma!” diye ekledi, sesi giderek otoriter bir ton
almıştı. Deniz’de asla olmayan bu otoriter ton tuhaf bir şekilde Duru’nun kendini huzurlu
hissetmesine neden olan bir şeydi. Duru telefonu eline aldı, Deniz’i aramadı, gittiklerinin
farkında bile değildi Deniz, fark etseydi de umursamazdı herhalde, şu sıralar tek ilgilendiği
şey bu lanet olası sanat merkezini yapmaktı. Duru telefonu elinde tutarak Can Manay’ın
konuşmasını bekledi, Can konuşmadan sadece arabayı kullandı bir süre.
Araziden uzaklaşıp ana yola çıktıklarında dakikalar çoktan geçmişti, ikisi sessizlik içinde
birbirlerine hiç bakmadan öylece yolu izlediler. Duru sessizlikten rahatsız olmuştu, en çok da
Can Manay’ın eğlenen enerjisinden. “Dinliyorum.” dedi ve Can’ın konuşmasını bekledi. Can
sadece dönüp derin, siyah ve teslim olmuş gözleriyle baktı Duru’ya. Bakışlarını ilk kaçıran
Duru oldu. Bu adamın kendisine hissettirdiği şeyi kontrol altına alamazsa, kendisini arabadan
atmanın iyi bir fikir olduğunu düşündü ama kapılar da sadece Can Manay’ın kontrolündeydi.
Birkaç saniye sonra Can Manay gözünü yoldan hiç ayırmadan, “Merak etme, sana asla zarar
vermem... Hiçbir zaman.” diye mırıldandı kendi kendine. Duru suratının kızarmasını
engelleyemediği için kafasını tamamen cama çevirdi. İçindeki duygu büyüdü ve bu duygunun
etkisini azaltmak için kendi kendine Deniz’i ne kadar sevdiğini hatırlatmak zorunda kaldı. Bu
adamda kim oluyordu, onu tanımıyordu bile!
Sahil yolundan evin yoluna dönmelerine az kalmıştı ve Can Manay hâlâ tek bir kelime
etmemişti. Aralarındaki bu garip enerjinin bilincinde, ikisi yan yana sessizce oturmuş
gidiyorlardı. Eve varmalarına az kalmıştı ve daha fazla oyun oynamaya zaman yoktu. Duru,
“Söylemek istediğin şeyler olduğunu söyledin, dinliyorum.” dedi. Can Manay’ın kendi