akilah-azra-kohen-fi

çıkmış, yatak odası kapısının kilitli olduğunu görünce biraz kapıyı zorlamış, Duru’nun küfürle
onu kovmasının ardından konuşmadan aşağıya inmişti. Eskiden olsa belki o kapıyı kırar ama
ne olursa olsun böyle bir duygunun yayılmasına, etrafa sinmesine izin vermezdi.
Sokak kapısına doğru gittiğinde eğer dışarı çıkacaksa ayakkabı ya da terlik gibi bir şey
alması gerektiğini düşündü, zaten sokağa çıkmaya niyeti yoktu aslında, bu basit bir testti.
Yalınayak dışarı çıktı, hâlâ kendisini denek olarak kullandığı deneyin devam ettiğini
düşünerek. Bahçe kapısına doğru ilerlerken nerede duracağını sordu kendi kendine, büyük
ihtimalle bahçe kapısında duracaktı. Bahçe kapısının merdivenlerine geldi, aşağı indi ve işte
kapıdaydı. Orada öylece durdu, geri dönmesi gerektiğini, eve geri döneceğini bilerek bekledi.
Kapıyı açtı kendine şaşırarak. Kafasını sokağa uzattığında sabah ayazının soğukluğu
ürpermesine neden oldu. Bu kadar üşümekte bir zarar yoktu, nasılsa birazdan eve geri
dönecekti, bu sadece bir testti. Can Manay’ın kapısına bakmak için bir adım dışarı çıktı, bir
bakıp kesinlikle geri dönecekti ama maalesef Can Manay’ın kapısı ardına kadar açıktı. Bir
dakikadan biraz fazla onun kapısının önünde öylece durduktan sonra, temkinli bir şekilde
bahçeye attı adımını. Merdivenin ilk basamağına geldiğinde yukarı çıkmak yerine bekledi, bir
dakikadan biraz daha az zaman sonra, bir adım daha attı basamağa. Yaklaşık 10 basamağı
çıkmasının ne kadar sürdüğünü hatırlamayacak kadar kendini merakına bırakmıştı, şimdi Can
Manay’ın bahçesinde yalınayak, geceliğiyle öylece dikiliyordu. Kendine iyice şaşırdı, ne işi
vardı burada? Deniz’i düşünüp pişmanlık duymak istedi ama hiçbir şey hissedemedi. Zaten bu
sadece deneydi, birazdan eve dönecekti. İçinde bir şeyler ölmüştü ve canlandırmaya çalışmak
bir ölünün kalbine yumruk atarak kaburgalarını kırmak gibiydi. Gerçi kaburgalarını kırma
kısmı kendini iyi hissetmesine yarabilirdi. Bahçedeki divana benzeyen perdeli çardağın
yanına geldi. Hava bu kadar serin ve aydınlanmak üzere olmasa buraya uzanmak iyi bir fikir
olabilirdi. Eve dönüp, yatağına girip kafasını boşaltmalı ve bir süre Can Manay’ı
düşünmemek için beynini terbiye etmeliydi. Duru kendi deneyinin tek deneği olarak Can
Manay’ın bahçesinde öylece baktı etrafına. Eve geri dönüp bu deneyi sonlandırmanın zamanı
çoktan geçmişti. Bahçeden çıkmak için geri döndü. Kendisinin girmesi için özellikle açık
bırakıldığından emin olduğu evin kapısının önünden sessizce geçti. Sokağa açılan kapının
merdivenlerine geri döndüğünde irkildi, çünkü kapı kapalıydı. İçeri girdiğinde özellikle açık
bıraktığı kapı şimdi tamamen kapatılmıştı. Kafasındaki düşünceler hissettiği şokla
sessizleşirken, kolundaki elin sıcaklığını hissetti. Eli hissettiği anda, Can Manay’la tekrar göz
göze gelmemek için dönmemesi gerektiğini söyledi kendine ama Duru’nun refleksleri çok
güçlüydü, beyninin karar vermesini beklemeden harekete geçirdiler vücudunu ve kolunu tutan
ele doğru döndü Duru. Yine o derinliklerinde kaybolacak kadar korku veren gözler, aynı
cesaret ederek, bekleyerek, dingin bir savaşçı gibi bakıyorlardı kendine.
Can Manay’ın eli kolundan kayarak Duru’nun eline ulaştı ve Can duraksamadan Duru’yu
elinden tutup eve doğru yavaşça ilerledi. Ne Duru’yu çekiyor ne de elini sıkıca tutuyordu.
Duru’yu takip etmeye yönelten şey Can’ın eli değildi, içine girdiği histi. Rüyada gibi takip etti
Can’ı, elinin sıcaklığından güç alarak ama özgürce. Bu adamın yapmayacağı tek bir şey vardı,
Duru’yu incitmek. Hissettiği şeyin güven olduğunu anladı Duru. Can önde, o hemen arkasında
hiç konuşmadan Can Manay’ın evine girdiler. Yine hiç konuşmadan merdivenlerden çıktılar.
Can özellikle dikkat etti Duru’ya bakmamaya, yapacağı en ufak bir hareketin onu
kaçırmasından, fikrini değiştirmesinden korkuyordu. Bu bir şey değil diye düşündü, asıl