akilah-azra-kohen-fi

ırakıp içeri girdi ve kapının ardından kapandığına emin oldu.
Bilge kapının önünde kalakalmıştı, orada öylece durup bekleyip beklememeye karar
vermek için bir süre dikildi, beklemeyecekti. Buraya bu adamın kaprisini çekmek için
gelmemişti ama öte yandan bu kaprisin kaynağını düşününce kalbi sıkıştı. Kaya sonuçta
yıllardır Can Manay’ın sağ koluydu ve bir kol vücuttan bağımsız hareket etmezdi hiçbir
zaman, kol böyleyse kafa, yani Can Manay acaba nasıldı? İçi iyice sıkıldı, keşke set işçisi ya
da ışıkçı olsaydı da bu ortamda kalabilseydi ama kendini bu kadar ezdirerek var
olunamayacağını hayat daha ona çok küçükken öğretmişti. Bir hayal kırıklığı daha diye
düşündü, neden hayatında bir kez olsun bir şeyler gerçekten iyi gitmiyordu! Stüdyoya doğru
ilerlemek için döndüğünde, arkasında duran Can Manay’la göz göze geldi. Adamın ne kadar
zamandır orada durduğunu bilmiyordu. Suratındaki keskin gülümsemeyle Can Manay, sakin,
dik dik Bilge’ye bakıyordu. Bilge sessizliği doldurmak için söyleyecek bir şeyler aradı
beyninde ama anlamsızlık sessizlikten daha kötüydü, anlamsızca doldurulan sessizlikse her
zaman yorucuydu, sustu. Kapının önünde belki de Can Manay’ın geçişini engelliyordur diye
düşünüp bir hamlede kenara çekildi ama Can Manay yanından geçip gitmek yerine vücuduyla
ona döndü, yarım gülümsemesi şimdi tüm suratına yayılmıştı.
Can parmak iziyle açtığı kapıdan geçerken gülümsemesini yitirmeden Bilge’ye, “Gelsene.”
dedi. O sırada, işteki ilk gününün son günü olduğunu düşünen Bilge suratındaki şaşkınlığı
kontrol edemeden Can Manay’ın ardında girdi odaya. Yıllar sonra o günden geriye üç şey
kalacaktı aklında: Can Manay’la göz göze geldikleri o bir saniye, Can Manay’ın üstünden
yayılan aromatik kokunun hoşluğu ve kovulduğunda Kaya’nın suratında fark ettiği rahatlama
ifadesi.
- 39 -
Nasıl oldu da Kaya’nın kovulması bu kadar kendi akışı içinde aniden gerçekleşti,
bilemiyordu Bilge. Her şey, sanki bir çocuğun kolaylıkla ana rahminden çıkması gibi olmuştu.
Odaya girdikten sonra Can, Kaya’ya bu son bölüm için daha farklı bir şey yapmak
istediğini söylemiş, Kaya daha fikri dinlemeden itiraz edip hazırlıkların ne kadar zor
olduğundan bahsedip durmuş, Can sakin bir şekilde kendi köşesinden Kaya’yı hiç kesmeden
dinlemişti. Söyleyecek lafı kalmayan Kaya, Can’ın sessizliğini, söylediklerini anlayan bir
adamın kabullenişi olarak düşünüp kendi masasında elindeki telefonu ayarlamaya başlayınca,
Can oturduğu koltuktan kalkıp salonun ortasındaki koltuğa uzanmış ve yüksek sesle, “Ne
yapacağıma karar vermedim ama ekibe yayın akışının değiştiğini bildir, bir saat içinde
yenisini vermiş oluruz.” demişti. Duyduklarına inanamayan Kaya, bildiği tüm kelimeleri
Can’ın bu hayalperest fikriyle savaşmak için sıralamış ve karşılığında Can’dan sadece
tebessüm alabilmişti. Kaya’nın konuşmasını bir noktada kesen Can aynı sakinlikte, “Bi fikrin
varsa konuş, yoksa sus da düşünelim.” demiş ve tüm bu süre boyunca kapının yanında sessizce
ayakta dikilen Bilge’ye dönüp dikkatle baktıktan sonra, aniden programla ilgili ne
düşündüğünü sormuştu. Bilge, dikkatin kendisine kaymasından ve Kaya’nın dik bakışlarından
sıkıntılı, ne cevap vereceğini düşünürken saniyeler içinde Kaya, sinir kriziyle karışık bir
çıkışla Can Manay’a kendisine gelmesini söylemiş ve odadan çıkmıştı.
Sessizlik içindeki odada yalnız kalan Bilge ve Can hiç konuşmadan bir süre durmuşlar ve