akilah-azra-kohen-fi

çalışılan şeylerden.” diye açıkladı.
Bilge gayriihtiyarî bir şekilde, düşünmeden, “Bu durum babanızı kızdırmadı mı?” diye
sordu. Bu soru da listede yoktu, Can sadece Bilge’nin anlayacağı bir vücut diliyle öne geldi,
gülümseyip geriye yaslandı. İzleyici gülümsemesini sempatik bulabilirdi ama Bilge bu
tebessümdeki tehdidi net bir şekilde hissetti. Yine pişman oldu aklına geleni sorduğuna ama
merak etmiş ve izleyicinin de merak ettiğini düşünmüş ve program akışının daha iyi olması
için sormuştu. Sonuçta Can Manay’ın babası bir öğretmendi, oğlunun başarısız bir öğrenci
olması tolere edilmesi zor bir durum olabilirdi. Can gülümsemesi ciddileştiğinde konuştu,
“Onun için, benim için olduğundan daha zordu. Bu da benim için zor olmasına neden oldu.”
Bunu öyle bir tebessümle söylemişti ki, izleyiciler Can’ın hınzırlığına gülerken, Bilge
karşısında oldukça yakından inceleme fırsatı bulduğu Can Manay’a kilitlenmişti. Her şeyi
planlayan hiçbir şeyi şansa bırakmayan biri diye düşünürken karttan, “Bir öğretmeninizin
hayatınızda önemli bir yeri olmuş...” diye okudu. Can Manay, Bilge’ye sorunun devamını
okumasına fırsat vermeden, “Evet, felsefe öğretmenim Emil Bey. Harika bir insandı, etrafını
güzelleştiren biri, benim için önemliydi. Maalesef geçen sene kaybettik onu.” derken büyük
bir iç çekip koltukta kıpırdandı. Huzursuzluğunu bastıran bir sırıtış ve kinayeyle, “Kim
hazırladı bu soruları? Ekibimin benim tarafımda olduğunu sanırdım... Stüdyoda sigara
içilememesi de ne kadar kötüymüş! Kim koyuyo bu kuralları!” deyip arkasına yaslandığında,
izleyici gülmeye başladı. Can içindeki hüznü espriyle bastıran yaralı savaşçıya bürünmüştü
yine. Bilge büyük bir ilgiyle Can Manay’ın rol yeteneğini izliyordu, kahkahaları duyunca tuhaf
görünmemek için o da gülümsemeye çalıştı, gülüşmelerin biraz dinmesini bekleyip sordu.
“Niye sizin için önemliydi?”
Can, “Çok okuyan, okuduğunu çok iyi anlatan biriydi. Konu ne olursa olsun anlattıklarını
merakla dinlerdiniz. Bana öğrenmeyi, bilgiden zevk almayı öğreten kişidir. Okuldaki
durumumu zaten öğrendiniz, kolay değildi, umursamazdım, hocam bana umursamayı öğretti,
bugün burda olabilme sebebimdir.” dedi.
Bilge, Can Manay’ın cevabını dinlerken samimileştiğini sanmıştı, ta ki ‘hocam’ kelimesini
kullanana kadar. Kim nefret ettiği bir kelimeyi kendisi kullanabilirdi? Niye? Can lafını
bitirdiğince Bilge kafasındaki düşünceleri hemen toparlayıp, “Üniversite nasıldı?” diye sordu.
Can sempatiyle kafasını sallayıp, “Fena değildi, iyiydim ta ki sürekli iddialaştığım dik
kafalı ve çok akıllı bir profesöre rastlayana kadar.” derken Bilge kartta yazdığı gibi lafa
girerek hemen ekledi, “Fırat Dulay.” Can kafasını evet anlamında sallarken izleyiciler yine
güldüler çünkü Fırat Dulay, Can Manay gelene kadar psikoloji dalında ülkedeki en uzman
kişiydi. Freudien yaklaşımları yeni neslin ihtiyaçlarıyla birleştirip yorumlamak konusunda
uzmanlaşmıştı. Eğer bu ülkede psikoloji dalında bir bilim adamı varsa o da Fırat Dulay’dı ve
çok iddialı bir adamdı. İzleyiciler gülmeye devam ederken Can açıkladı. “Çok iddialı bi
adamdı ve Freud’a takmıştı kafayı. Bense Yung’cuydum. Aramızda sürekli iddiaya dayanan
bir gerilim oluşturdu bu durum, onun öğrencisi olup da onunla aynı kaynaktan hareket etmeyen
tek kişiydim diyebilirim.”
Bilge karttan sordu, “Hastalarına ‘müşteri’, muayenehanesine ‘ofis’ diyen tanıdığım tek
psikologsunuz. Niye böyle?”
Bilge soruyu sorarken, içinde büyüyen sahtelikten rahatsız olmuştu, Can Manay’ın
hastalarına ne dediğini falan bildiği yoktu aslında... Samimiyetin bu kadar ustaca taklit