akilah-azra-kohen-fi

verebileceğini düşündü. Ama böylesi bir yaratık satın alınamazdı, böylesini ancak kazanmanız
gerekirdi.
Müziğin bitmesi ve uzun boylu adamın kızın yanına gelip onu kollarına alması öylesine ani
olmuştu ki, Can tam anlamıyla ihanete uğramış hissetti. Dehşet içindeydi. Bu adam da kimdi!?
Nasıl böyle özensizce dokunabilirdi ona?! Aşağıdan Kaya’nın kendisine seslendiğini duysa da
umursamadı, dikkati hâlâ bahçedeydi. Kaya yine seslendiğinde, Can toparlanıp sinirle, “Ne!!”
diye haykırdı.
Kaya bir anlık sessizlikten sonra yukarıya doğru ilerlediğini anlatan ayak seslerinin
eşliğinde, “İyi misin?!’’ diye sordu. Can net bir şekilde dışarda beklemesini buyurdu. Kapının
tekrar kapandığını duyduğunda hemen bahçeye döndü ama kimse yoktu. Kız gitmişti.
- 2 -
Gereğinden fazla olduğunu düşündü Kaya; Can’la geçen 12 yıl. Fazla uzundu. Onun bütün
saçmalıklarına rağmen adım adım yükselişini seyretmek için çok uzun bir zaman. Ne zaman
ayrılmak istese, Can’ın 2. adam olmakla ilgili tutkulu konuşmasını dinlemiş ve her seferinde
derinden etkilenmişti. Okulu birincilikle bitirdiği zamanı hatırladı, ne kadar da geçmişte
kalmıştı... İyi bir psikolog olabilmek için, umutla gelmişti Can’a. Koca Can Manay, o zaman
küçük bir kliniği ve sadık hastaları olan sıradan bir psikologdan başka bir şey değildi. Şimdi
her şey nasıl da değişmişti, televizyon programıyla birlikte sanki Tanrı’ya dönüşmüştü. Onun
Tanrılaşabilmesi için gündelik yaşamını taşımak zorunda kaldığı, bağımlılık yaratan yaramaz
bir Tanrı. Can Manay’ın yaramazlıklarının tek tanığıydı, o kadar yalnızdı ki bu tanıklık
durumu, onu zamanla nerdeyse bir suç ortağına dönüştürmüştü.
Şimdi sokakta durmuş, bu aptal emlakçıyla sohbet etmek zorundaydı Can’ı beklerken. Can
önce evin içine bile girmek istememişti, şimdiyse çıkmıyordu. O söz konusu olunca her an her
şey değişebilirdi. Yine ne peşinde diye düşündü, sonra hemen, aslında hiç bilmek
istemediğine karar verdi. Can bahçe kapısından çıktığında emlakçı Kaya’ya çevreyi
anlatıyordu. Can kısa keserek lafa girdi, “Evi alıyoruz.”
Kaya şok olmuştu, emlakçı da bu kadar şanslı olduğuna inanamayarak avını korkutmak
istemeyen bir tilki gibi, “Özür dilerim Can Bey, ev satılık değil kiralık ama sizin için elimden
geleni yapıcam.” diye düzeltti. Can arabaya doğru ilerlerken umursamadan, “Her neyse işte!”
diye homurdandı. İstediği şeyleri elde etmek Can Manay için asla sorun olmamıştı, şimdiye
kadar. Arabaya binmek üzereyken emlakçıya dönüp sanki o an aklına gelmiş gibi, “Yalnız...
Bahçe komşularla iç içe, komşular kim?” diye sordu. Emlakçı rahatlamış, “Sağ tarafınızda
emekli bir albay ve ailesi var. Soldaki evdeyse Deniz Bey’ler oturuyor-” diye açıklarken Can
aradığı bilgiyi almaya çalışarak emlakçının lafına girdi, “Yalnız mı yaşıyor?”
Emlakçı, “Nişanlısıyla. Aslında satılık ev arıyorsanız onlarınki satılık.” dedi. Can, “Şimdi
görebilir miyim evi?” diye atıldı. Cevabı duymak için geçen saliseler Can’ı o kadar
heyecanlandırdı ki, ikinci sigarasını da yakmaya karar verdi. Emlakçı şansına inanamamış,
Can Manay’a belki de bir ev satmanın umuduyla, “Hemen bir sorayım Can Bey, eğer Duru
Hanımlar evdeyse...” diye kekeledi. Can’ın ağzına sıkıştırdığı sigarası kızın adını
öğrenmesiyle birlikte öylece asılı kaldı. ‘Duru...’ Bu ismi yüksek sesle tekrarlamamak için
kendini tuttu. İsmi içinden tekrarlarken emlakçı telefon etmeye koyulmuştu bile.