akilah-azra-kohen-fi

olduğuna karar vermişti ki, fıçıların arasında, birbirlerinin ağızlarına kenetlenmiş iki kişi
olduğunu fark eder etmez hemen diğer tarafa yürüdü. Kimseyi rahatsız etmek istemiyordu ve
asıl önceliği kendini güvende hissetmesiydi. Fark edilmediği sürece buraya gelmiş olması bir
risk halini almayacaktı. Çıkışa yakın durmanın mantıklı olduğunu düşündü. Yanından hoplaya
zıplaya iki kız geçti, yoksa bir tanesi erkek miydi? Yürüdüğü tarafta büyük hoparlörler vardı.
Burası daha da gürültülüydü ama bu bir avantaj olabilirdi çünkü belki de bu yüzden
kendisinden başka kimse yoktu. Bir süre ayakta, dans eden grubu izledikten sonra büyük siyah
hoparlörün üstüne oturmaya karar verdi. Hoparlörün yüksekliği karnının biraz üstüne
geliyordu, ilk çıkma girişiminden sonra zıplamadan oraya tırmanmasının imkansız olduğunu
anladı. İkinci deneme az kalsın başarılı olacaktı ama kaydı, üçüncü deneme başarılı olmuştu,
zıplayıp kendini yukarı kaldırmış ve kollarıyla çekmişti, şimdi poposunu döndürüp hoparlörün
üstüne yerleştirecekti ki, bir el onu belinden sıkıca kavrayıp kendisini aşağıya çekti.
Kendisine dokunulmasıyla birlikte sıçraması, korkması ve hoparlörün üstünden kayıp yere
inmesi aynı anda oldu. Ama tek bir ses çıkarmamıştı Bilge, zaten çıkarsa bile duyulmayacağı
kesindi. Kendisini aşağıya çeken şeyin ne olduğunu anlamak için hemen döndüğünde,
karşısında suratında kocaman, gevşek bir gülümsemeyle Murat’ı gördü.
-78 -
Duru’nun gidişinden sonra bir anlamı kalmamıştı ne yapılan tüm hazırlıkların ne de
Arzum’un varlığının. Beceriksizce yaptığı bu plan patlamıştı ama daha kötüsü de olabilirdi.
Can evdeki hizmetkarlara işlerini en kısa zamanda bitirmelerini emredip evin yarım saat
içinde boşaltılmasını sağlamıştı. Nihayet tek başınaydı.
Önce odasına gidip kameradan Duru ve Deniz’in evden ayrılıp kendi evlerine girmelerini
seyretti ayrıntılı şekilde, neyse ki bu sefer beynini patlatmasına neden olacak iğrenç bir şey
olmamıştı, çiftleşmeleri gibi.
Aklına, bahçeye çıktığında Duru’nun kocaman gözleriyle kendisine şaşkın bakışı geldi.
Kafasında yarattığı imajın saçmalığını düşününce bir an kızdı ama sonra komik geldi, kendi
kendine güldü. Gülüşü, Arzum’la seviştiği aklına gelince bir anda dondu. İçinde hissettiği
sıkıntının adını koymaya çalıştıkça daha sıkıldı. Duru’yla ilgili bir şeydi bu, nefes almasını
engelleyen, içini acıtan bir şey. Aynı Deniz ve Duru’nun sevişmelerini kameradan
seyrettiğinde içine doğan o iğrenç duyguyla aynı kaynaktan gelen bir şey... İhanet.
Duru’nun şaşkın ifadesi, kocaman gözleri çıkmıyordu aklından. Biraz önce hissettiği neşe
şimdi bir lanet gibi sindi içine, acıttıkça acıttı. Ta ki gözlerinden damla olarak çıkıp gidene
kadar. Hızla banyoya girdi ve suyun ısınmasını bile beklemeden duşu açıp altına attı kendini,
önce soğuk olan su iyice ısınıp kaynamaya başladığında, hemen ayarını yapmadı sıcaklığın,
biraz suyun altında bekleyip üstünden akıttı Arzum’a ait olabilecek tüm sıvıyı. Ancak cildi
yanınca suyu ayarladı. İyice yıkanıp kendini yeniden kendisi gibi hissedene kadar bekledi
suyun altında.
Duştan çıktığında içindeki dengenin sarsıldığını hissetti. Nasıl böylesine aptal
davranabilmişti? Çamaşırını giyip alt kata indi. Hizmetkarlar giderken ışıkları söndürmüşler
ama sehpanın üstünde yanan mumu bırakmışlardı. Mumun titreyen ateşine baktı bir süre ve
Duru’nun o an ne yaptığını düşündü. Deniz’in kolları arasında ne kadar da küçük ve