akilah-azra-kohen-fi

kendine çekidüzen vermesi imkansızdı. Eve girdiğinden beri Deniz’le konuşmaya takmıştı
kafayı ve köşede oturup Deniz’in aramasını beklemişti. Yıkanmamıştı bile. Üzerindeki
kıyafetleri şimşek hızıyla çıkarıp kendini banyoya attı. Bir hareket diye düşündü, Can
Manay’ın en küçük hareketinde patlatacaktı bombayı Deniz’e.
Üzerine ilk geçirdiği elbiseyi aynaya bakıp hemen çıkardı. Ev halinde olmalıydı ama aynı
zamanda iyi de gözükmek istiyordu. Diğer kadınların süslenmesi yerine Duru sadeleşirdi,
sadeleştikçe kendi varlığıyla parlardı. Sıklıkla uyumak için giydiği, kalçalarına oturan bir
yoga pantolonu giydi altına. Üstüne bir zamanlar Deniz’e ait olan ve Duru’nun yakasını kesip
el koyduğu gri bol bir tişört geçirdi. Tişörtün yakası kesilince o kadar genişlemişti ki, doğru
yerleştirilmezse bir omuzu açıkta bırakıyordu. Saçlarını kafasının tepesinde topladı, bu topuz
dans ederken sıklıkla kullandığı ve kendini çok rahat ettiği bir modeldi. Sanki Duru için
yaratılmıştı.
Kapıyı çaldıklarında, Duru kıyafetleriyle dağıttığı yatak odasını topluyordu ve aşağıya inip
kapıyı açabilmek için merdivenleri beşer basamak şeklinde iki sıçrayışta inmek zorunda
kaldı.
İçerden gelen dan dun gürültü sonrasında kapı açıldığında Deniz, “Yine mi merdivenlerden
atladın!” diye tatlı sert çıkıştı Duru’ya ve sonra kollarının arasına alıp sanki uzun süredir
görmemiş gibi sarıldı. Bu sarılış Can için o kadar rahatsız ediciydi ki, dikkatini elindeki
telefona verip mesaj yazıyormuş gibi yaparak görmezden gelmeye çalıştı. Sarılmaları
bittiğinde Deniz içeri girdi ve Can kapının önünde bir anlığına yalnız kaldı Duru’yla. Duru
dümdüz, “Hoş geldiniz.” dedi. Ahlaksız biriyle konuştuğunun farkındalığında, sempatiklikten
uzaktı.
Can uzun süredir bu kadar yaklaşmayı bekliyordu, bundan sonrasında içindeki heyecana
yenilip acele ederek Duru’yu korkutmamak için çok dikkatli olacağına söz vermişti kendine.
Yeterince saçmaladığını düşündü ama Duru’nun karşısında kontrol yoktu. Tüm varlığını kendi
yüksek otokontrolüne borçlu olan biri için kontrolünün böylesine çabasızca elinden alınması
uyuşturan bir duyguydu. Bir an Duru’nun gözlerinin içine dikkatle baktı ve elini uzattı.
Bu koşullarda, bu adamla tokalaşmak bile günah sayılabilir diye düşündü Duru elini
uzatırken.
Can Manay, Duru’nun elinin kendi eliyle kenetleneceğinin farkındalığıyla, o ince, narin,
beyaz eli tuttu. Yavaşça sıktı okşarcasına, her anın tadını çıkarırcasına, beynine kazırcasına
baktı kızın yüzüne. Duru’ysa hemen elini çekti ve Deniz’le konuşarak içeri girdi.
Duru’nun ardından birkaç saniye bekleyen Can, Duru’nun teninin nasıl hissettirdiğini
beynine kazımasına yetecek kadar bekledi. O an unutulmazdı. Teni, elleri, tepesinde topladığı
saçları, kızaran yanakları, gözlerinin içine bakmayan ve bu anı kamufle etmeye çalışan
huysuzluğu... Eşsizdi. Can kızı takip edip Duru’nun kendisinden önceki dünyasına girdi.
Duru’nun çizimleri çıkarmadığını gören Deniz, biraz söylenerek aşağı inerken, Duru
salonda Can Manay’la yalnız kalmanın verdiği tuhaflık içinde hemen mutfağa doğru ilerleyip
yüksek sesle ne içmek istediklerini sordu. Sadece bir iş yapıyormuş gibi davranmasını
kolaylaştırmak için bardakların bulunduğu dolabı açtı ve çeşitli şekillerde birkaç bardak
çıkardı. Can, Duru’nun sorusuna cevap vermemişti. Kapağı kapatırken soruyu yineleyen Duru,
kapıya döndüğünde mutfak kapısında dikilmiş kendisine delici siyah gözleriyle bakan Can
Manay’ı aniden görünce elindeki bardağı düşürdü. Bardak yere değmesiyle birlikte tuzla buz