akilah-azra-kohen-fi

gerçekleşmesini sağlamıştı. Duru’ya doğru giderken Can Manay’ın aklına yan yana
durduklarında aralarındaki boy farkının belirginleşeceği gelmiş ama kendi kimliğinin
karizmasıyla bu gibi dezavantajları yıllar önce avantaja dönüştürmeyi başardığını hatırlayarak
rahatlamıştı. Duru yüzü kapıya dönük, Can’ın kendisini fark etmesini beklerken yaklaşan ayak
sesleriyle birlikte bahçe kapısını açmış, Duru’nun kapıyı açtığını gören Can ise kendi içinden
sürekli tekrarladığı bu ismi ilk defa başkasının duyacağı şekilde söyleyebildiği için garip bir
haz hissetmişti, “Duru!” dediğinde.
Duru’nun dönüp Can Manay’ı fark etmesi, suratındaki güzel gülümsemenin gözlerinde
yarattığı ışık, makyajsız suratındaki duruluk... bu her değerli an Can Manay’ın aklına sonsuza
kadar işledi. Can, elleri birbirine değdiğinde Duru da kendisiyle aynı enerjiyi hissedecek mi
diye dikkatle kızın gözlerine bakarken, toklaşmak üzere elini uzattı. Duru tereddüt etmeden
tokalaştı. Can’ın suratındaki farkındalık dolu ifade Duru’nun yüzünün kızarmasına yol açmış
ve Can elini Duru’nun ince kemikli ellerinden çekmeden direk gözlerinin içine bakarak
konuşmuştu, “Sanki daha önce tanışmışız gibi...” Duru sadece gülümseyip ne diyeceğini
bilmediğini belirten bir mimik yapınca, hâlâ Duru’nun ince elini kendi elinin içinde tutan Can,
gözlerini Duru’nunkilerden ayırmadan, “Bunu daha önce hiç kimseye söylememiştim, ne
garip.” dedi. Duru iyice kızarmıştı, Can’ın yumuşak ve kuru ellinin dokusu sakinleştiriciydi
ama onun tenini bu kadar net bir şekilde hissetmesi ve bu uzun süren tokalaşmaya eklenen Can
Manay’ın keskin siyah gözleri, aralarındaki enerjiyi daha fazla anlamazlıktan gelemeyeceğini
anlatıyordu kendisine. Can Manay elini bıraktığında, Duru kapının önünde felç olmuş gibi Can
Manay’ın suratına bakakalmıştı.
Can içinde bulundukları alanı tamamen kendi bölgesi haline getiren enerjisiyle Duru’nun
biraz önce açmış olduğu bahçe kapısını bir hamlede çekip kapatmış ve kendi evinin kapısını
açarken Duru’ya, “Tuhaf bir gündü. Benimle bi kahve içer misin?” diye buyurmuştu. Kendi
istemi dışında, düşünmeden kafasını olur anlamında sallayan Duru, suratına hücum eden kanın
dışarıdan nasıl göründüğünü düşünürken Can Manay’ın kahve teklifine evet dediği anda
pişman olmuş, Can’ın bahçe kapısından geçerken zamanı geri alıp Can Manay’la karşılaşmak
için biraz önce oyalandığı kapıdan çoktan geçip kendi evine girmiş olmayı dilemişti. Basit bir
merakla başlayan bu küçük karşılaşma çoktan Duru’nun kontrolünden çıkmış ve Duru,
kendisini kurtaramadığı bu akıntıda, Can Manay’ın götürdüğü yere doğru sürüklenirken
bulmuştu. Merdivenlerden çıkarken iki adım arkasından gelen Can Manay’ın yoğun bakışlarını
hissetti üzerinde. Merdivenleri çıkıp evin bahçesine vardıklarında Duru durakladı, o kapıdan
şimdi girerse bir daha çıkamamaktan korkuyor ve pişman olmadan, kafasından geçen bin türlü
bahaneden birini söyleyip kendi evine dönmek istiyordu. Niye kabul etmişti ki bu kahve
teklifini! Duru’nun sağ arka çaprazında duran Can, durduğu noktadan dikkatle kızın profiline,
boynuna, tenine baktı. Aralarındaki bu enerji o kadar güçlüydü ki, Duru nasıl olmuştu da bir
anda bu kadar derin bir enerjinin altında sıkışıp kalmıştı? Kendisine dikkatle bakan Can’a
kaçamak bir bakışla bakıp göz göze gelir gelmez hemen kafasını çevirdi Duru, hızlanan kalbi
göğsünden çıkacak gibiydi. Neydi kendisini böyle heyecanlandıran şey? Duru’nun
tedirginliğini fırsat bilip çok uzun süredir yapmak istediği gibi sağ elini Duru’nun ince beline
koydu Can, Duru’nun kıyafetinin üstünden bile olsa bu dokunuşun ilk dokunuş olduğunun
farkındaydı. Can Manay’ın eli Duru’nun teninden birkaç derece daha sıcaktı, beline dokunan
yumuşak elin ısısı bir anlığına da olsa Duru’da dokunulmayı isteyen bir arzu yaratmış,