akilah-azra-kohen-fi

şimdi içinde hissettiği denge ona her şeyi küçük bir çabayla kontrol etme yeteneği veriyor
gibiydi. Zaten çok yetenekli olduğu bu konu şimdi tavan yapmıştı içinde. Her deneyimi bir
Tanrı gibi izleyip, kendini yaşananların üstünde tutarak hayata bakabiliyordu şimdi. Can,
küçük bir kız çocuğunun ateşle oynamasını seyredercesine heyecanlı ve biraz da diken üstünde
izledi Bilge’yi. Bilge söylediği şeyin gerçekliğini sorgulayacak tek bir kişi bırakmayan bir
samimiyetle, “Can Manay garip yöntemlerin adamıdır, kimsenin cesaret edemediğini o
geleneğe dönüştürür.” dedi. Cümlesi bittiğinde yavaşça yerdeki çarpıya baktı. Önce sağ, sonra
sol ayağını sadece kendisinin fark edebileceği şekilde çarpıya sürttü. Kafasını kaldırıp
kameranın parlayan lensinin tam içine baktığında nerdeyse kendisini görebiliyordu. Gözleri
bir an kameranın ardında duran Kaya’yı aradı ama sopa yutmuş gibi duran stüdyo
yönetmeninden başka kimse yoktu. Stüdyodaki sessizlik, aynı daha önceki uğultu gibi rahatsız
ediciydi. Kaya’nın yokluğu ve bu sessizliğin birleşimi sanki büyük bir skandalın fırtına öncesi
habercisiydi, Bilge kameranın tam merceğine bakarak, korkusuzca konuştu. “Bu gece... Vizyon
Terapi’nin bu son bölümünde... Terapi konuğumuz Can Manay!”
- 45 -
Alkışlar yükselirken Can Manay önünde durduğu ekrandan zorlukla gözünü ayırarak
stüdyonun ortasına doğru ilerledi. Her adımda realiteye dönerek programın nihayetinde
başlamış olduğu gerçekliğini algıladı. Kendi çarpısının üstüne doğru yürüdü, stüdyonun
ışıkları gözlerini yakarken gözlerinin ışıklara alışması için durup karşısındaki izleyici
grubunu selamlıyormuş gibi yaptı.
Alkışlar daha da yükseldi. Bu gece Can Manay hakkında bilmek istedikleri her şeyi
öğrenmek için seyredeceklerdi programı. Her hafta izledikleri, basından takip ettikleri,
zekasına hayran oldukları ve aslında hakkında hiçbir şey bilmedikleri Can Manay, nihayet o
koltukta oturacak ve sorulara cevap verecekti, tabii Can Manay’ın izin verdiği ölçüde.
Bilge, Can Manay’a doğru ilerlerken kendi çarpısı üzerinde durması gerektiğini hatırladı
ama o, kurallarla dolu çarpı can sıkıcı şeyler ifade ediyordu ve onun yerine Can’a yaklaşıp
selam verdi. Çok uzun süredir seyrediyordu Can Manay’ın programını ve programda nelerin
iyi çalıştığını, nelerin tuhaf durduğunu hep düşünmüştü. Can’ın konuşması bittiğinde, oturması
gereken koltuğa daha Can konuşmaya başlamadan oturdu.
Suratında her zamanki gülümsemesiyle etrafına güven veren Can, bir an Bilge’nin nereye
gittiğine baktıktan sonra konuşmasına başladı. Konuşmasının net duyulabilmesi için elleriyle
alkışı hafifletmek istercesine stüdyo izleyicisine işaret yaparken, “Hadi ama o kadar da
şaşırmadınız!” dedi. Alkış eski şiddetiyle olmasa da hâlâ devam ediyordu. Ağzından
kelimeler çıkarken Bilge’nin programın gerisinde yapabileceği şeyleri hızla geçirdi
kafasından, kız oturması gereken koltuğa oturmuştu ve kendisine interkomdan verilen soruları
soracak, kafası karışırsa önündeki kartlara bakarak durumu kontrol altına alabilecekti. En kötü
ihtimalle, kombinasyonlar ne olursa olsun Can’ın programı sürdürme ve tamamlama
konusundaki kararlığı yerindeydi. Program yıllardır bir numaraydı, bu gece olabilecek bir kriz
ancak izlenme oranlarının daha da yükselmesine neden olabilirdi. Krizleri izlemeyi seven
insanların oluşturduğu bir toplumdu bu.
Can bir kere daha konuşmaya teşebbüs etti ama suratında kontrol edemiyormuş gibi yaptığı