akilah-azra-kohen-fi

samimi olmasına iyice şaşırmıştı. Sanki herkeste bir sevgi tuhaflığı vardı. Kalabalığın
nerdeyse tam ortasına geldiklerinde Murat elini bıraktı, tüm vücuduyla müziğin ritmine uyarak,
zıplayıp başını sallayarak, kollarını yukarı kaldırıp ritim tutarak dans etmeye başladı.
Etrafındaki herkes aynı Murat gibi abartılı bir coşkuyla dans ediyordu. Bilge sopa gibi
dikilmesinin Murat’ın coşkusuna ayıp olacağını düşünüp dans etmeye çalıştı ama bu, rahatsız
edici makine sesine benzeyen ve aynı ritmi sürekli tekrarlayarak devam eden müzikte nasıl
dans edilebilinirdi ki?
Müzik o kadar rahatsız ediciydi ki başı ağrımaya başladı. Etrafındaki herkesin coşkuyla
dans etmesi imkansız bir şeyin gerçekleşmesi gibi geldiğinde, yapmaya çalıştığı birkaç dans
hareketini de bırakıp dikkatle baktı etrafına. Sallanan kafalar, kucak kucağa zıplayanlar, elleri
havada uçmaya çalışanlar, birbirlerinin ağzının içinde yaşamak için ciddi bir çaba
gösterircesine öpüşenler, öpüşen iki kişiye katılanlar, sırılsıklam olmuş saçları ve suratında
gördüğü en tuhaf gülümsemeyle sürekli zıplayan bir Murat... Kötü bir rüyada gibi hissetti
Bilge. Yüksek müzikle yarışırcasına Murat’a, “Benim artık gitmem gerek, dans için teşekkür
ederim.” dedi ama Murat hiç duraksamadan yaptığı saçmalığa devam etti. Duyurmak
umuduyla ikinci kere, “Sonra görüşürüz, sağ ol!” diye bağırdı ve bir süre daha kendinden
geçmiş dans eden Murat’a baktı. İletişim kurmasının imkansız olduğuna karar verip gitmek
üzere harekete geçtiğinde, Murat bir anda durup etrafına bakındı, istediği şeyi göremeyince
zıplayarak görmeye çalıştı ve sonra koşup uzaklaştı. Adına parti dedikleri bu şey o kadar
hayret vericiydi ki, Murat’ın bir anda ortadan kaybolması doğal geldi Bilge’ye. Sesi hiç
duyulmasa da insanlardan izin isteyerek kendine yol açmaya çalıştı. Perdeye ulaşması
nerdeyse 15 dakikasını almıştı ve geçtiği yerlerde dans edenler tarafından çekiştirildiği için
saçı başı da dağılmıştı.
Dışarı çıkmadan son bir defa dönüp baktı hayatında katıldığı ilk partiye ve daha önce
katılmadığı için hiçbir kaybı olmadığına karar verdi. Ve belki de hayatın, kendisini böyle
gereksiz şeylerden koruduğunu düşünündü ilk defa. Onun şansızlık olarak gördüğü şey aslında
belki de şanstı.
Perdeden çıktı. Vestiyerin önündeydi ki, biri sırtına atladı Bilge’nin. Üstüne aniden binen
ağırlığın altında iki büklüm olan Bilge, ancak Murat’ın suratını gördüğünde saldırıya
uğramadığını anlayabildi. Murat sevgi dolu bir gülümsemeyle, “Nereye kayboldun!! Hadi
gel!” deyip yine Bilge’yi çekiştirerek kalabalığa daldı. Murat’la tekrar el ele olmasının hoş
bir duygu olduğunu düşünen Bilge, en azından bu kısa anın tadını çıkarırken, yine kalabalığın
ortasına geldiklerinde gitmesi gerektiğini anlatmaya karar verdi. Ama kalabalığın ortasına
geldiklerinde yürümeye devam ettiler ve asma kata çıkan merdivenlerden tırmanmaya
başladıklarında Murat, Bilge’nin elini bıraktı. Merdivenlerden çıkmakta tereddüt etse de,
Murat’ın kendisine bakmadan yukarı tırmandığını görünce Bilge de takip etmek zorunda kaldı.
Hoşça kal demeden gidemezdi.
Yukarıda bir uçtan diğer uca kadar büyük bir bar vardı ve barın önünde yere yayılmış
büyük minderlerde bir sürü insan kaykılıyor, yiyişiyor ve canları ne isterse ne kadar tuhaf
göründüğüne aldırmadan onu yapıyorlardı. Yukarıdan, aşağıda dans eden çıldırmış insan
topluluğuna bakakalan Bilge’nin minderlerdeki insanları fark etmesi ancak Murat yanına
gelince oldu. Murat’ın kendisine uzattığı suyu alırken, Murat, “Burası rahat bir yer. Özgürsün.
Bu gece hepimiz özgürüz!” deyip elindeki bir bardak buzlu suyu kafasına dikti ve suyu bitirir