akilah-azra-kohen-fi

yarım bastı ama hemen toparladı.
Duru, elindeki puant’ın 22 ucunu parmağıyla ovuyordu. Ayakkabının ucuna yapışan bir şeyi
çıkartmaya çalışırken, çarenin ayakkabıyı yedeğiyle değiştirmek olduğuna karar verip
sessizce dolabına yöneldi. Ada, Duru’nun kalabalık arasından sıyrılmasını izlerken notalara
daha bir baskılı ve hızla basmaya başlamıştı, neyse ki bu hiddet müziğin akışında
hissedilmedi.
Gözlerini kırpmadan Ada’yı dinleyen, izleyen, hisseden Göksel, Ada’nın gözlerinin şimdi
önünden geçmek üzere olan Duru’da olduğunu anladığında, kendisine yaklaşmakta olan
bakışları karşılayabilmek için nefesini tuttu.
Ada, Duru’yu takip ederken Göksel’in bakışlarıyla çarpıştı. Duru’nun biraz önce yarattığı
gerginliği dindirmek için Göksel’in gözleri iyi bir duraktı ve Ada gözlerini Göksel’den
ayırmadan çalmaya devam etti. Göksel’in etkisi huzur vericiydi, notalara basması
yavaşladıkça müzik daha bir etkili hale gelmişti.
Ada, eline aldığı bir sopa ve gerilmiş birkaç telle, dinleyenleri tamamen içine alan
bambaşka bir gerçeklik yaratabiliyor diye düşündü Göksel. Bu şey neydi? Tanrısal bir
özellikten başka ne olabilirdi? Vücudundaki tüm hücrelerin ürettiği enerjiyi hissedebiliyordu.
Çalmaya devam etmesi için ne gerekirse yapmaya hazırdı. Öylece ayakta durup atmosfere
yayılan bu harika şeyi dinledi. Ada sakince gözlerini kapayıp notalara basmaya devam
ederken, Göksel o olmanın, istediği zaman bu müziği çalabilmenin, duymanın nasıl bir şey
olduğunu düşündü. Ada’nın varlığı için kendini şanslı hissetti. Ve ne yazık ki o an müzik
bitmişti.
Sonrası epey seri geçti. Ada’nın ardından Duru ve Göksel birbirlerinin suratına dahi
bakmadan çıkıp danslarını yaptılar. Dans bitiminde Ada’yla göz göze gelen Göksel, bu sefer
ilk defa Ada’nın gözlerinde bir tedirginlik hissetti. Canı sıkıldı. En son istediği şey herhangi
bir şekilde Ada’yı tedirgin etmekti. Keşke burnunu kırmasaydı, birçok kez, diye düşündü.
Zaten rahatsız edici olabilen görüntüsü, burnu kırıldıktan sonra daha çok tedirginlik uyandıran
bir şeye dönüşmüştü. Ada’yla göz göze gelmemeye özen göstererek öne eğdi kafasını.
Göksel’in dansı etkileyiciydi. Ada, Deniz’le tanıştığından beri kimseyi çekici bile
bulmamıştı. Yaşadığı dünyada sanki sadece bir Deniz ve diğerleri vardı. Göksel güzel bir
erkekti. Güzel vücudu, burnu kırılmasına rağmen güzelliği eksilmemiş yüzüyle uyum içindeydi.
Hakkında çok az şey bildiği ve herkes gibi genelde korktuğu bu erkek, şimdi bir anda
kendisine güç veren bir kaynak oluvermişti. Ne zaman onunla göz göze gelse kendisini o kadar
dominant ve emredebilecek güçte ve değerde hissediyordu ki, hoşuna gitti. Göksel dans
ederken, onu izlemeye başladığında, daha önce onu hiç izlemediğini fark etti. Ne kadar atletik
olduğunu biliyordu ama bu kadar iyi bir dansçı olduğunu ve ritme anlam kattığını görmemişti.
Birkaç kez provasında bulunmuştu ama Deniz bakışlarını dinlendirdiği tek kişiydi, fark
edilmediği ve göz göze gelmediği sürece bakışları hep Deniz’i takip etmişti. Kafasında
beliren bu düşünceyle birlikte hemen Deniz’e baktı, o da kendisi gibi keyifle izliyordu
sahneyi. Deniz’in suratındaki keyfin kaynağının Duru’nun sahnedeki varlığı mı, yoksa yapılan
dansın ahengi mi olduğunu anlayamadı. Bu zehirli düşünceyi kafasından atabilmek için
Göksel’e odaklandı. Yapılması imkansız gibi görülen bir sürü hareket Göksel’in vücudunda
doğmuş ve büyüyorlardı. İlham vericiydi. Kafasında çok uzun süredir tınılanan ama bir türlü
çıkmayan bir müzik hayat bulduğunda daha da bir dikkat kesildi Göksel’e. İnsanın ilham