akilah-azra-kohen-fi

- 44 -
Gözlerine giren yoğun sahne ışıkları, ışıkların yaydığı ısı, ısınan pudranın ağır makyaj
kokusu, tam karşısında duran promterda akan yazılar ve promterın yanında, sağ elini sürekli
döndürerek kendisine devam etmesini işaret eden kulaklıklı çıldırmış adam... Bilge’de an
donmuştu, zaman yoktu.
Herkes, her şey Bilge’den bir şeyler yapmasını bekliyordu. Sahneye çıktığında tıkanan
kulaklarını açabilmek için derin nefes almalı, hatta esnemeliydi ama yapmadı. Donduğu
çarpının üstünde, kendisi için durmuş zamanın, diğerleri için ne kadar da hızlı aktığını
düşündü. Sahnenin yoğun ışıklarının arkasındaki insan kalabalığının sabırsızlanmaya başlayan
uğultusu yükseldi. Ama Bilge şimdi ancak kendi nefesini duyabiliyordu uğuldayan
kulaklarında. Can Manay’ın etkisi hâlâ üzerindeydi. Sahneye çıkmadan hemen önce söylediği
sözler yankılanıyordu kafasında, “Senin farkında olduğun her şeyi zaten ben yaratıyorum,
yargılama. Dürüstlüğün bir silaha dönüşmesin, kontrol et, bir daha asla bu kadar şanslı
olmayacağını biliyorsun, bildiğini biliyorum.” demişti, hem de Bilge’nin suratını konuşma
boyunca avuçlarının içine alarak. Bilge heyecandan suratına hücum eden kanın tekrar
vücuduna dağılması için beklemek zorunda kaldı. Kan basıncı normale dönerken o ana baktı.
Kulaklıklı, çıldırmış adamın hemen yanında ama bir adım arkasında duran Kaya ile göz
göze geldi. Kaya’nın suratına yayılmış kendinden emin zafer ifadesi, Bilge’nin beyninde bir
şimşek gibi çaktı. Yenilmek üzereydi. Daha savaşmadan yenilmek üzere. Bu ıstırap verici
düşünce Bilge’yi harekete geçirmeye yetti. Kulaklarında azalan kan basıncının yarattığı
tıkanıklığı çenesini hafif aralayıp derin nefes alarak dengeledi, uğultular anlamlı seslere
dönüştüler. Kolunu sallamaktan yorulmuş stüdyo yönetmeni kulaklığını çıkarıp reklam arası
verilmesi için pes edecekken, Bilge yarım bir tebessümle, Can Manay’ı kafasından atıp sakin
olmayı birinci önceliğe alarak konuşmaya başladı.
“Ben de sizin kadar şoktayım. Tansiyonum düştü, kulaklarım tıkandı...” Konuşurken
kulaklarındaki basıncı dengelemek için çenesini hafifçe araladı ve iki eliyle kulaklarını biraz
tutup konuşmasına devam etti. “...kendimi uzayın derinliklerinde huzurlu bir yerden buraya
ışınlanmış gibi hissediyorum. Siz kim bu kız, nerden çıktı bu salak diye soruyorsunuz
içinizden, eminim. Çünkü ben bile soruyorum ne işim var burda diye.” Üzerinde durduğu
çarpıya baktı, sanki bir trafik kazasından kıl payı kurtulan birinin rahatlamasıyla derin bir
nefes aldı, nefesini bırakırken kafasını kaldırdığında suratında daha da büyük bir tebessüm
vardı. “Beni Can Manay gönderdi, çünkü kendisi bugün programı sunmayacak!” dedi.
Stüdyoda yükselen uğultu Bilge’yi bir an endişelendirse de sessizliğini devam ettirdi.
Sahnenin hemen gerisindeki küçük ekrandan program akışını takip eden Can Manay,
promter’dan akan açılış konuşmasının tek kelimesini bile söylemeyen kıza gözünü kırpmadan
odaklanmıştı. Bu kızın çiğ bir dürüstlükle yoğrulmuş tarzını ehlileştirmek istiyordu, içindeki
dengeye rağmen, aklının derinliklerinde bir yerde program öncesinde kıza yaptığı konuşmanın
ters tepebileceğini düşündü. Nefesini tutmuş beklerken kızın bu tuhaf halinin bir şekilde
başarılı olacağını söylüyordu hisleri, tabii eğer Bilge sakinliğini devam ettirebilirse.
Yanındaki stüdyo asistanlarından birinin, “N’apıyor bu kız?” diye tepki vermesini hemen
eliyle susturup dikkatle Bilge’yi izlemeye devam etti. Dengelenmemiş olsa, hayatın
politikasını henüz kavramamış birini asla böyle bir pozisyonda yaklaştırmazdı yanına ama