akilah-azra-kohen-fi

Duru’nun bahçede ilerlemesini gördü, hemen kaydı durdurdu, dikkatli bir şekilde Duru’nun
evden çıktığı kareyi buldu ve ince ayarını yaptıktan sonra kaydı akıttı. Duru geçirdiği gecenin
tüm ağırlığına ve uzunluğuna rağmen, makyajsız güzel yüzüyle, üzerindeki omuzları kesilmiş
kısa beyaz tişörtü ve dans taytıyla oldukça dinç gözüküyordu. Hareketlerinden telaşlandığı
belliydi, yalınayak bahçe kapısına doğru fırlamış, bahçenin sokağa açılan kapısında, önce
ayakkabılarını yere atıp ayağına geçirmeye çalışırken aynı anda saçlarını hızla atkuyruğu
yapmıştı. Usta bir şekilde telaş edebilen bir kadındı o, sonra kapıdan çıkıp gitti. Can suratında
hissettiği istem dışı gülümsemenin farkına vardığında mimiklerini hiç bozmadan kapının
arkasındaki aynaya baktı. Gülümsemesi kendine yabancı gelen ama aynı zamanda hoşuna
giden bir etki yaratmıştı ruh halinde. O sabah, Duru’nun evden telaşla çıkışını tam dört kere
izledi.
İzlemesi bittikten sonra giyinmeye hazırdı. Sessize alınmış telefonundaki cevapsız çağrılara
baktı, hepsi de asistanı Kaya’dan gelmişti. Kaya meraktan çıldırmış olmalı diye düşündü ve
hemen Kaya’yı aradı. Telefon ilk çalışında açıldı, Kaya’nın telaşlı sesi, “İyi misin? N’oldu?”
diye sordu. Can cevap verirken esnemesini tutamadı, “Hımm. İyiyim. Nedir programımız
bugün?” dedi. Aslında pek umursadığı yoktu.
Kaya sesindeki kızgınlığı kontrol altına almaya çalışarak, “Programımız allak bullak oldu
Can, nerden başlıycamızı bilmiyorum ben, sen karar ver-” derken Can lafa girip, “Kronolojik
olarak anlat programı Kaya! Ve sakin ol. Kırk yılın başında bi uyudum.” diye haddini bildirdi
Kaya’ya. Kaya aldırış etmeden doğru bildiğini yapmaya devam etti. “Sabah bir saat spor
hocasını kaçırdın, sonra parti organizasyonu için Suna’yla toplantın vardı.” diye programı
anlatmaya devam ederken, Can, “Sen girseydin, beni beklemeseydiniz.” dediğinde Kaya,
“Zeynep girdi. Her şeyi o seçti.” diye her şeyi düşündüğünü belirten bir ses tonuyla imalı
açıkladı.
Can bu basit konuların kafasını şişirmesine değmeyecek şeyler olduğunu gösterircesine
kelimelerin üzerine tane tane basarak, “Önemi yok, becermiştir Zeynep, alt tarafı dandik bir
parti.” dedi. Kaya, Can’ın önce buyurmasına, sonra boşlamasına alışıktı ama bu sefer çok
çalışmıştı Can Manay’ın istediği her şey olsun diye ve şimdi Can’ın ukalalığına
katlanmayacaktı. “Can, sen kendin özellikle bu partinin acayip bi şey olmasını istedin, o
yüzden Suna’yla çalıştık ya.” diye kinayeli hatırlattı. Can, “Olacak o zaman, bi önemi yok.
Başka?” dedi. Kaya derin bir nefes aldıktan sonra tane tane, “Saat 10.30’da stüdyo dekoruna
bakacaktın. Çocuklar 7’den beri yetiştirmek için uğraşıyorlar.” dedi. Can yine umursamadan,
“Resimleri gönderdiler mi?” diye sorduğunda, Kaya, “Evet. Hem sana hem bana atmışlar, her
şey iyi görünüyor, ister evden bak ister yolda ben gösteririm benim bilgisayardan.” diye
cevap verdi. Can, “Yolda?! Nereye gidiyoruz?” dediğinde Kaya sıkılarak hatırlattı,
“Kliniğe.” Can, “Bugüne seans koymayın demiştim!” diye itiraz etti. Kaya, “Seans koymadık.
Arşiv taşınacak, sen bizzat başında olmak istemiştin.” diye açıkladı. Can hatırlamıştı. “Haa
şu. Yok, sakın bensiz ellemesinler bir şey.” dediğinde, Kaya, “Elleyemezler zaten Can,
parmak izin lazım.” diye hatırlattı. Can, “Bugün iptal edelim taşınma işini, anlamıyorum ki
niye böyle her şey sanki aynı anda yapılmalı gibi bi durum var. Bugün hem programın son
günü hem de bir sürü iş koymuşsunuz, şimdi nerden çıktı arşivin taşınması!” dediğinde
Kaya’nın sabrı kalmamıştı, “Can, ben de sana bunu söylemiştim ama buna Zeynep’le birlikte
karar vermişsiniz. Programı hafta başında sen kendin onayladın. Boşluk bırakınca doldurun