akilah-azra-kohen-fi

düşündü. Uzandığı yerde sanki dünya dönmeye başlamıştı ve her şeyin merkezinde sadece
Duru vardı. Yatağına uzandığında Duru’yla seviştiğini en ince detayına kadar hayal etmek
vardı planında ama edemedi, hiçbir fantezi Duru’yla geçirdiği gerçek birkaç saatten daha iyi
değildi.
Evden çıkarken, kafası içtiği jointten bulanmış, uykulu Duru’yla tokalaşmalarının sekiz
salise kadar uzun sürmesi, Duru’nun elini kendi avuçlarında hissederken Duru’nun gözlerinin
tam içine baktığında Duru’nun yanaklarının kızarması ve meraklı bir çocuğa benzeyen zarif
suratındaki kocaman gözlerini beceriksizce kaçırması, utanması... Bu yaşanmışlık herhangi bir
sevişmeden bile doyurucuydu.
Sahip olmak istediği her şey bir bedende hayat bulmuş ve tüm saflığıyla korunmayı
bekliyordu, ikinci defa. Duru’ya sahip olmak, Can için onu korumanın tek yoluydu, ancak Can
bilebilirdi böylesine güzel bir şeyin değerini. Uykuya dalarken, bilinçaltının aralanmış
kapılarından sızan Çiçek’in hayali Duru’nunkine karıştı. 20 yıl önce Çiçek’te kaybettiği savaşı
Duru’yla kazanmaktan başka çaresi olmadığını düşünürken uyudu Can, ikinci bir şansı
olduğunun farkındalığıyla huzurlu ama savaşa hazırlanan birinin motivasyonuyla diken
üstünde.