akilah-azra-kohen-fi

izliyordu. Hayran, bağlı, anlayan, dinleyen, duyan, algılayan, daha fazlasını isteyen 200 kişi
ve Ada.
İki haftada bir, Deniz tarafından verilen seminerde hep farklı bir konu işlenirdi. Seminerler
iki yıl önce başladığında salon öylesine tıklım tıklım dolmuştu ki, bazen dersi alan
öğrencilere yer kalmadığı olmuştu. Yönetimin sadece öğrencilere özel olması için karar
çıkarmasıyla bu sorun önceleri çözülmüş ama Deniz’in derslerini seçen öğrencilerdeki yoğun
artış, salonda yine de yer kalmamasına sonuç vermişti. Deniz çareyi haftalık seminerlere
katılmak isteyen öğrencileri ikiye ayırmakta bulmuştu. Bir hafta birinci grupla, diğer hafta
ikinci grupla aynı konulardan sohbet ediyorlardı ama yine de tek bir grubun katılım sayısı
minimum 200 kişiydi.
Deniz istese öğrencileri organize edip okulu ele geçirebilir diye düşündü Ada. Deniz istese
her şey yapabilirdi aslında. Onu diğer bütün müzik hocalarından, müzisyenlerden, hatta
insanlardan ayıran özelliği daha doğrusu özellikleri o kadar etkileyiciydi ki, okulun tüm
öğrencileri ve Deniz’i tanıyan herkes onun bir saatli bomba gibi patlayıp ait olduğu tahta
oturmasını bekliyorlardı. Onu tanıyanlar dünyada var olabildiğine inanılamayacak bir
yetenekle karşı karşıya olduklarını hemen anlamışlar ve onun, adım adım, kendisi olması için
sadece bekliyorlardı. İşin komiği Deniz’i tanıyan pek fazla kişi yoktu. İnsanlarla tanışmayı
sevmezdi o. Ada, kendisine müzikle konuşmayı öğreten bu Tanrı adama aşıktı. Onu, bir
varlığın bir diğer varlığı en karşılıksız ve yargısız şekilde sevebileceği kadar korkusuzca
seviyordu, sahiplenmeden, uzaktan, sadece varoluşuna şahit olup böyle bir varlığın var
olmasından dolayı mutluluk duyarak. Bağımlı olmadan bağlanmıştı. Sahiplenmeden aitti.
Okulun sene sonu yaklaşıyordu ve Deniz’in yönetime uyguladığı yoğun baskı sayesinde,
mezuniyet gösterisinde hemen hemen her öğrenciye bir iş verilmişti. Besteler yapılmış,
orkestra hazırlanmış, bale ve dans bölümünden öğrencilerle organize bir şekilde gruplar
oluşturulmuş ve gerçek bir konservatuara yakışacak biçimde mezuniyet gösterisi hazırlanmıştı.
Çoğu gibi Ada’nın da besteleri vardı bu gösteride. Bu sene öğrenciler, mezuniyet balosuna
sadece dans edip içki içmeye değil, aynı bir şovda çalışıyorlarmışçasına gösterideki kendi
bölümlerini canlandırmaya geleceklerdi.
Konservatuarın müdürü Mustafa Bey, önceleri böyle bir organizasyonun bırakın kendi
okullarını, herhangi bir okulda düzenlenemeyeceğini vurgulayarak şiddetle karşı çıkmıştı,
günün sonunda durumun sadece karmaşaya neden olacak bir olaylar zinciri haline geleceğine
ve mezuniyet gecesini mahvedeceğine inanıyordu ama Deniz tek bir hamleyle ona yanıldığını
gösterdi. Ne mi yaptı? Tek bir mesaj atarak okula kayıtlı tüm öğrencileri bir saat içinde
okulun arka bahçesinde topladı. Aynı, beynin hücrelerine sinyal göndermesi gibi bağlantılıydı
Deniz öğrencileriyle. Mustafa Bey yorgun geçen günün ardından bu toplanıştan habersiz arka
bahçeye çağrıldığında anlamıştı, ya Deniz’e yardım edecek ya da okulunda isyan çıkan ilk
konservatuar olarak tarihe geçecekti. Tüm sorumluluğu ona yükleyen 22 sayfadan oluşan bir
sözleşme imzalatarak Deniz’in teklifini kabul etti.
İlk prova, sözleşmenin imzalanmasından sekiz gün sonra yapıldığında, Mustafa Bey bunun
bir mucize olduğuna yemin edip dururken, Deniz sadece gülümseyerek, “Çocuklara tamamen
istedikleri gibi var olmaları için bir gece veriyoruz, mucize değil tamamen doğal.” demişti.
Gösterinin ana teması varoluştu. Tema, Mustafa Bey’e hiçbir şey ifade etmemişti. Varoluş
saçmalığı yüzyıllardır o kadar kurcalanmıştı ki, artık bu kelime içi tamamen boşaltılmış,