akilah-azra-kohen-fi

Duru’nun diğer eli ona vurmak için kalktı bu sefer ve Can onu da yakalayıp, “Kızgın olduğun
kişi ben değilim!” dedi. Duru kollarını kurtarmak için çekiştirirken Can, “Bana istediğin kadar
vur ama seni üzen kişinin ben olmadığımı bilerek vur bana.” diyerek Duru’nun kollarını
bıraktı. Duru aniden boşta kalan ellerini indirmekte tereddüt etti önce, sonra sağ elini bir daha
vurmak için kaldırdığında karşısında hareketsiz duran Can Manay’ın suratındaki teslimiyetle
çarpıştı gözleri. Tereddütle birkaç saniye eli havada asılı kalırken Can mırıldanarak, “Seni bu
kadar üzen şeyi öldürebilirim.” dedi. Duru havadaki eliyle Can Manay’a bir tokat daha attı
ama bu seferki yumuşaktı. Tokattan sonra kısa denemeyecek kadar uzun, uzun denemeyecek
kadar kısa bir an birbirlerine baktılar. Duru dönüp hızla yürümeye devam ederken, Can Manay
onu takip etmemek için ölesiye savaşmak zorunda kaldı içindeki tüm açlıkla. Duru okulun
bahçesinden çıktığında, Can Manay önce Ali’yi arayıp parlak elbiseli kızın gittiği yere sağ
salim vardığından emin olmasını istedi, sonra Deniz’le ilgili planının başarılı olması için son
haber vermesi gereken kişiyi aradı.
- 8 -
Müzik ulaşması gereken dans ritmine ulaştığında, etrafındaki dansçıların kendilerini dansa
davet etmek için orada olduğunu anlayan izleyiciler, zincirlerinden kurtulmuş, kendilerine
verilen dans etme izni için müteşekkir bir halde, şeker dükkanındaki aç çocukların şekere
saldırması gibi saldırdılar müziğe. Deniz sahnenin tepesindeki köşesinden kıpırdamadan
izledi. Dansçıların dans ederek yaklaşması ve izleyenlerle göz göze gelmeleri bile insanların
kalkıp dansa katılması için yeterli olur hale gelmişti. Herkes hazırdı özgürleşmeye. Bu saatten
sonra ters gidebilecek tek şeyin Göksel’in kısa toleransından kaynaklanabileceğini
bildiğinden, gözlerini Göksel’den ayırmadan tüm sahnenin bir ayine katılır gibi kalkıp dans
etmesine tanık oldu Deniz.
Göksel kendini bir küçükbaş sürüsünün içindeki kurt gibi hissederek ilerledi kalabalığın
içinde. Atmosfere yayılan müziğin arkasına gizlenebileceğinin bilincinde, suratında Duru’nun
tokadıyla dağılan makyajını önemsemeden bir ilah gibi yürüdü. Göz göze geldiği herkes ayağa
kalkıyor ona doğru yaklaşıyordu. Göksel kendisine yaklaşmak isteyen kişilere elini uzatıyor,
onları müziğin ritminde bir kez döndürüp vücudunun çevikliğini bir avantaj olarak kullanarak
sıyrılıyor, kalabalığın içinde kamufle oluyordu. O gece kimse yakalayamadı bu boğaadamı,
eline kartvizit sıkıştırmak dışında bir an bile hakim olamadılar onun varlığına, ne
durdurabildiler, ne de onunla dansa devam edebilirdiler, onu bir an gördüler ve sonra
kaybettiler. Birçoğu, boğaadama ulaşamamanın verdiği hayal kırıklığı içinde ellerinde
kartvizitleriyle bitirdi geceyi.
Deniz durduğu yerden Göksel’in insanlar üzerinde yarattığı etkiyi izlediğinde kendi kendine
gülümsedi. Suratındaki gülümseme, narin ellerin saçlarına arkadan dokunmasıyla dondu,
ancak Duru’ya ait olabileceğini düşündüğü ellere doğru döndüğünde hissettiği şaşkınlık
sarsıcıydı, hem Deniz hem de Ada için. Deniz’in suratındaki şaşkınlığın iğreti olmuş bir
insanın surat ifadesiyle birleştiğini gören Ada, Deniz’in suratına uzanmak üzere olan elini
hemen indirdi. Deniz sert bir şekilde, “N’apıyorsun?” diye çıkıştığında, Ada yok olmak istedi
ve oldu. Hızla başını öne eğip Deniz’i geçti ve kalabalıkta dans edenlerin içine karışıp yok
oldu. İçinde hissettiği utanç kızgınlıkla öyle ayrılmaz bir şekilde birleşmişti ki, Deniz’in