akilah-azra-kohen-fi

anlamsız, ifadesiz bir ses haline gelmişti. Çareyi temanın sunumunu ilk önce Duru’ya
yaptırmakta bulan Deniz, Duru’nun güzelliği sayesinde Mustafa Bey’in anlamasını sağlamıştı.
Mezuniyet gösterisi, bir kadın ve bir erkek öğrencinin Adem ve Havva olarak başlattıkları
dansla açılacak, aynı Adem ve Havva’nın çoğalması gibi sahnedeki öğrenci sayısı artarken
hazırlanan koreografi, dünyadaki genel kitle tarafından kabul edilen, dünyanın kısa tarihini
yansıtacaktı. Müzikler yarı özgün olup, öğrencilerin ilham aldıkları eski besteleri değiştirip
revize etmelerine de izin verilecekti. Mustafa Bey aslında çok da detaya girmek istemiyordu,
ne kadar az bilirse o kadar az sorumlu olurdu. Sonuçta tüm okulun, öğrenciler, hocalar dahil
herkesin istediği şeydi bu. Sunum süresince Duru’nun güzelliğine bakıp tebessüm etti.
Sunum fikri, bir şan öğrencisinden çıkmış ve hocalar tarafından beğenilip geliştirilmişti.
Sunumda okulun tüm hocaları, Deniz’in ekstra yetenekli olarak işaretlediği sekiz öğrencisi ve
Ada vardı. Ada ile birlikte dokuz müzik öğrencisi, gösterinin müziklerini organize etmek için
gruplara ayrılan öğrencilerin başına geçeceklerdi. Aynı sınıflandırma dans bölümü için de
yapılmıştı. Her şey doğallıkla, çok hızlı bir şekilde organize edilmişti. Görevlerini çok iyi
bilen, kodlanmış bir arı kolonisi gibiydiler. Kurulan düzene kimse itiraz etmemiş, değişiklik
istememişti. Hayatın, bu gösterinin gerçekleşmesini istediğini düşündü Ada, gösterinin
gerçekleşmesi için sanki gezegenler bile aynı hizaya gelmiş gibiydi.
Bugün, Deniz’in seminerinin sonunda, müzik ve dans grubu koordinatörleri grup başlarıyla
bir araya gelecek ve gösteriyle ilgili prova öncesi toplantı yapacaklardı. Ada toplantıda
Deniz’le birlikte olacağı için seviniyordu ama Duru’nun da onlarla birlikte olacağı düşüncesi
ona kendini çok küçük ve aciz hissettiriyordu. Güzelliğin gücünü küçümseyemeyecek kadar
Duru’nun etkisini biliyor ve hissettiği çaresizlikten nefret ediyordu.
Deniz’in aniden yükselen sesiyle irkildi, seminer bitmek üzere olmalıydı. Deniz, “Hiç
kimse ama hiç kimse, sizin üzerinizde ne hak iddia ederse etsin, size ne vermiş olursa olsun!
Bu, ilham bile olsa, ki ilham bir insanın diğerine verebileceği en kutsal şeydir! Asla!! Ama
asla! Kimsenin size kim olduğunuzu söylemesine ya da hatırlatmasına izin vermeyin. Dünya
saçmalıklarla doldurulmuş güzel bir yer. Bir sürü saçmalığın arasından kendi gerçekliğinizi
bulmak, gerekirse de yaratmak için burdasınız. Şimdi, hiç kimse olmamış olmanın verdiği
hafifliği yaşayın, var olun! İleride, etrafınızdaki insanlar sizden birisi olmanızı beklediklerini,
sanki onlara borcunuz varmış gibi açıkça ifade etmeye başladıklarında, seçiminizi iyi
yaptığınızdan emin olun! Kendinizi seçin! Kendiniz olun! Ne pahasına olursa olsun.” dedi ve
kalkıp gitti. Sahneyi terk ederken salondan tek bir ses, ifade, alkış çıkmadı. Deniz geldiği
sessizlikle çıkıp gitmişti. Seminerlere ilk başladığında istediği üç şeyden biriydi bu,
konuşmaların ya da herhangi bir şeyin alkışlanmaması. “Alkış, ona ihtiyaç duyanlar için
yaratılmıştır, bizim burda sessizliğe ihtiyacımız var ve tabii bir de müziğe, geri kalan her şey
dışarda kalabilir.” demişti.
2 ay sonra Can Manay...
- 4 -
Bina yığınları arasında da olsa, her kafasını çevirdiğinde boğazı görebilmek iyi geliyordu
Can’a. 180 derecelik bir açıyla şehrin tepelerini ve denizini kucaklayan bu manzara, burayı