akilah-azra-kohen-fi

yakışıklılığını gölgede bırakabilecek bir karizması da vardı. Daha önce davetli olduğu bir
kokteylde gördüğü, yavşamış suratlı adamdan çok farklı biri vardı karşısında. Geniş omuzları,
uzun boyu, Yunan Tanrıları’nı anımsatan kemikli suratıyla sanki sahip olmadığı her şeye sahip
biri gibiydi bu adam. Duru dahil. Bu düşünce içinde depresif bir şekilde ağlarını örmeye
başladığında, kendini yenilmiş hissetti. “Oturalım mı?” diye sordu düşünmeden. Bu depresif
düşüncenin vücudunda yarattığı kamburumsu etkiyi oturarak kamufle etmek istiyordu. Gelen
sadece Deniz olduğu için kendi odasına bile gitmeleri gereksizdi, bu adama göstermek
istediği hiçbir şeyi yoktu. Burada ne konuşacaklarsa konuşup bitirecekti bu konuyu. Deniz’in
oturmasını beklemeden çöktü önündeki ofis koltuğuna. Deniz otururken Can, “Birçok şey
hakkıyla yapılmıyor bu ülkede, orijinal şeylerin gölgesinden çıkamıyoruz, taklitçiliğimiz
ilhamı öldürüyor. O kadar çok kafayı takmışız ki bir şey gibi olmaya, bir şey gibi yapmaya...
İçimizdekini keşfetmek masal olmuş.” dedi. Kendisinin olmayan bu düşünceler ağzından
dökülüvermişti, nerden gelmişti aklında, neyin felsefesiydi diye kendini sorgulamak için bir
ara sustu ve hemen hatırladı. Şu asistan kızın arabasına aldığında kendisine söylediklerinden
beyninde kalanlardı bunlar. Düşüncelerinin kaynağını hatırlayınca yine konuşmak üzere ağzını
açtı ama Deniz’in kelimeleri önce çıkmıştı. Deniz gözü makette, “Yapmak istediğin şeyi
anlatmıyor bu bina. O gece, okulla birleşmiş bir sanat merkezi yapmaktan bahsetmiştin,
açıkçası işte bu ilham vericiydi. Gerçi her konservatuar devlete bağlı birtakım kültür
merkezleriyle ortak çalışmalar yapıyor ama öğrencilerin, izleyiciler önünde sınava girdiği bir
sanat okulu düşünsene.” dedi ve Can’ın konuşmasını bekledi. Can ilgisizliğini belli etmemeye
çalışarak sakin, “Biraz daha anlatsana.” dediğinde, Deniz gözleri parlayarak, “Öğrenciler
yetenek sınavıyla alınıyorlar, daha okuldaki ilk günlerinden itibaren öğrendikleri her şeyle o
ay içinde seyircinin karşısına çıkmak için eğitiliyorlar.” Dediğinde, Can kulağına mantıksız
gelen bu konuyla ilgili hemen soruya girdi: “Kim daha bir aydır eğitim alan bir acemiyi
seyretmek ister ki? Kendi aileleri dışında hangi izleyici?”
Deniz sorunun gelmesine şaşırmadan, “İşte tam da burda olay güzelleşiyor. Birinci sınıfları
sahne arkasında; sette, ışıkta, seste... sahne sanatlarını kapsayan ne konu varsa orada
çalıştırıyorsun. Yani gösteriye katılıyorlar ama set işçisi, ışıkçısı, sesçisi gibi bir görev
altında. İşin yapılmasını sağlayan şeyleri öğrendiklerini ispatlıyorlar. İkinci sınıflar daha çok
kostüm, dekor, reji asistanlığı gibi konularda çalışıyorlar. Üçüncü sınıflarsa proje yapımı,
proje direktörlüğü, gösteri organizasyonunun daha operasyonel kısımlarında ve son sınıflar da
sahnede yer alıyorlar. Bu daha ciddi bir planlamayla tasarlanabilir ve net çizgiler dahilinde
kim ne yapıyor ona karar verilir. Önemli olan bu okuldan mezun olan herkesin, sadece kendi
dallarında değil, o dalın dahil olabileceği her alanda çalışması, konuyu her anlamda bilmesi.
Tabii her ekibin başındaki öğretmen onları yönetirken öğretiyor. Yani işi yaparken
öğreniyorlar. Her gösteri biletlendiriliyor ve bilet satışları okul fonuna aktarılıyor...” dedi ve
parlayan gözlerle Can Manay’ın suratına baktı dikkatle.
Can Manay parmağını dudağına götürüp konuşmadan düşündü. Deniz konuyu
budaklandırmak istemediği için yıllar boyunca kafasında biriktirdiği diğer fikirlere girmemek
konusunda kendisini zor tuttu. Kendi hayat algısına göre, Can Manay gibi sözünü geçiren bir
adamın kendisiyle aynı tip bir şey yapmak istemesi ve bu konuyu aniden kendisine açması
tesadüf olamazdı. Kendisinden fikrini istemişti ve Deniz karşılığında hiçbir beklentisi
olmadan içinden gelen tüm iyi fikirleri samimiyetle vermeye hazırdı. Yeter ki birileri artık iyi