akilah-azra-kohen-fi

ilmiyorum, elektrik hattı döşediler ve kaçak olabilir.” diyerek bakışını kamufle etti.
Deniz’in bahçeye fırlaması ve Duru’yu tek, ani bir hamlede kendine çekip bahçeden
çıkarması o kadar kısa ve doğal oldu ki, Can hem Deniz’in çevikliğine, hızına hem de bir
olasılık bile olsa Duru’yu asla şansa bırakmayacağını gösteren kararlılığına tanık oldu,
şaşırdı. Can’ın yakalanma psikolojisiyle yarattığı bu senaryo bir anda ona çok önemli bir şeyi
hatırlattı. İnsan psikolojisiyle oynadığı bunca yıl içinde kadınlar ve erkekler hakkında
öğrendiği çok net bir şeydi bu. Koruyan biri, koruduğu şey için savaşmaya da hazırdır. Bu
adam elindekinin değerini bilen bir erkekti ve Duru için savaşmaya da hazır olacaktı.
Duru, aniden içeri alınmasının açıklamasını soğuk bir ifadeyle Deniz’den kısaca dinledi,
Deniz’in kollarından kurtulup Deniz’in gözlerinin içine içine bakarak inatla, adım adım
bahçeye çıktı, yerde bıraktığı terlikleri sakince alıp giydi ve yavaşça içeri girdi. Can, sırtını
diğerlerine dönüp sanki elindeki kabloyla uğraşıyormuşçasına izlemişti ve aralarındaki
agresif enerjiyi hemen hissetmişti. Duru’nun meydan okuyan enerjisindeki kadını görmüş ve
bu kadın karşısında çaresiz Deniz’in nasıl da teslim olduğunu fark etmişti. O an Deniz’in
yerinde olmak, o an gidip Duru’yu almak ve o an aralarında geçen ne olmuş olursa olsun onu
üst kattaki yatak odasına çıkarmak ve o an üstündeki beyaz elbisesinin kapalı yakasını yırtmak,
memelerini avuçlarında hissederken eteğini parçalarcasına kaldırıp ağzını Duru’nun
kadınlığına dayayıp tatmak, sonra onu çevirip içine girerken ensesini, boynunu koklamak için
birçok şeyi feda etmeye hazır hissetti kendini. Zamanı durdurmuşçasına, bir anda kafasından
geçen bu hızlı düşünce onu sarstı, ereksiyon olmaya hazır zonklayan erkekliği, Deniz’in
yanından geçip tekrardan masaya doğru gitmesinin farkındalığıyla kendine geldi ve küçüldü.
Kan basıncının normale dönmesini sağlamak için iki yıl önce sokakta gördüğü, zehirlenip
öldürülmüş bir anne köpekten süt içmeye çalışan yavruları düşündü Can, kendine geldi. Duru,
salonun öbür ucunda Aysun ve Nihat’la sohbet etmeye başlamıştı, Deniz masada tıkınırken
ondan yüz bulamayan Şadiye, hâlâ onunla iletişim kurmaya çalışıyordu.
Can durduğu yerden dikkatle Duru’ya baktı, o sırada Eti’nin sözleri kulaklarında çınladı,
“Geçmişe geri dönmeyelim.” Odaya gidip iki dakika kafasını toparlamalı, bu gecenin
devamını yeni bir stratejiyle planlamalıydı. Deniz sandığı gibi ve kadar boş değildi, doluluğu
konusunda da çok emin değildi ama, Can herhangi bir konuda rakibini küçümsememeyi çoktan
öğrenmişti. Bu gece, hem Duru’yu gerçekten isteyip istemediğini hem de Deniz’i bu kadar özel
yapan şeyin ne olduğunu anlaması için tek fırsatıydı. Lavaboya gitti. Bu gece ya bir savaşın
başlangıcı olacaktı ya da hoş bir gönül kaymasının sonu.
- 20 -
Tırnak etiyle tırnak arasında bir milimlik boşluk bırakarak Doğru’nun tırnaklarını kesmeye
devam etti Bilge, aynı annesinin söylediği gibi. Tırnak kesmeyi öğrendiği günden beri, hem
kendinin hem de Doğru’nun tırnaklarını o kesiyordu. Annesi bunalımından dolayı kendisini
odaya kapattığından, aniden çıkıp gittiğinden, günlerce geri dönmediğinden ya da akşama
kadar uyuduğundan, Doğru’nun bakımı, beslenmesi, temizlenmesi... Her şey en başından beri
Bilge’nin işi haline gelmişti. Asla şikayet etmedi Bilge. Annesi intihar ettiğinde hayatlarında
hiçbir şey değişmemişti. Bilge çocukluğundan itibaren, kendi küçük cüssesiyle her şeyi en iyi
şekilde yapabilmek için yöntemler geliştirmiş, zekasını pratik bir şekilde kullanmayı