akilah-azra-kohen-fi

çenesini kaldırıp kulaklığı sakince kafasına taktı. Biraz yamuk olmuştu ama Göksel düzeltmek
için hiçbir çaba sarf etmeyince Ada, “Düzeltsene.” diye sabırsızca mırıldandı ve Göksel
aceleyle kulaklığı tam yerleştirdi kulağına. Ada’ya baktığında, Ada kafasını tamam anlamında
bir kez aşağı eğip eliyle mp3 çaların tuşuna batı.
Biraz önce uzaktan dinlediği o dalgalı müzik şimdi beyninde yankılanıyordu. Ada
karşısında dikilmiş beklerken, Göksel oturduğu yerde dinledi müziği. Müzik bittiğinde Ada
dikkatle baktı Göksel’in suratına bir yorum beklercesine. Ada’nın beklentisi o kadar aşikardı
ki Göksel, “Sen çalmışsın bu sefer.” dedi sadece. Ada’nın beklediği yorum bu değildi, bu
beklediğinden bile daha iyiydi. Göksel’in kendisinin çaldığını anlamasına şaşırarak, “Nasıl
anladın?” diye sordu. Göksel omuzlarını silkti, nasıl anladığını bilmiyordu. Ada aklına o an
gelen bir şeyi yapmak için elindeki mp3 çaları Göksel’in eline tutuşturup içeri fırladı.
Divanın üzerinde kalakalan Göksel bakışlarını kapıdan ayırmadan Ada’nın gelmesini bekledi.
Ada geldiğinde elinde üç girişli bir küçük kablo adaptörü ve bir kulaklık daha vardı. Ada,
Göksel’in hâlâ kafasında olan kulaklığın kablosunu mp3 çalardan çıkarıp adaptöre bağladı,
diğer kulaklığı da adaptörün diğer ucuna ve adaptörü de mp3 çalara taktı. Göksel’in
kafasından kulaklığı çekip çıkardı ve ekipmanı eline alıp bahçenin ortasındaki büyük saksıya
çıktı. Sırtını, bir zamanlar suyun akması için kullanılan ve şimdi yaprakla dolmuş kısma
yaslayıp Göksel’in oturması için kenara kaydı. Göksel yerinden kalkmamıştı bile. Eliyle hızlı
bir şekilde hadi anlamına gelen bir hareket yapana kadar da kalkmadı. Ada’nın emriyle yanına
oturan Göksel, sorgulamadan kendisine verilen kulaklığı kafasına taktı. Ada elindeki mp3
çaları çalıştırmadan önce sağa eğilip Göksel’e hafif bir dirsek atarak parmağıyla gökyüzünü
gösterdi, müziği başlattıktan sonra kendi kafasını yukarı kaldırıp dinledi.
Ada’nın kolu nerdeyse koluna değiyordu, teni değildi bu, üzerindeki kalın pembe polardı
belki ama ona ait olan bir şeydi. Bu düşünce, kafasındaki düşüncelerin önündeyken, müzik
yeniden akmaya başladığında bakmakta olduğu görüntüyü fark etti Göksel. Milyonlarca yıldız
ve ters bir hilal şeklinde duran çok zayıf bir ay. İlk beş dakika evden birisinin çıkıp onları bu
şekilde görmesi halinde ne yapması gerektiğini düşünmek zorunda kalsa da, müziğin öyle bir
yeri vardı ki, o notalardan sonra beyin teslim oluyor, mantık kendini tamamen duygulara
bırakıyor ve her türlü plan, endişe yerini ilham dolu bir hayale terk ediyordu. Göksel
doğduğundan beri baktığı yıldızları ilk defa sevdi. İlk defa iyi ki var olduklarını düşündü.
Daha önce sokakta yaşamak zorunda kaldığı yıllarda, açlıktan uyuyamadığında baktığı bu
soğuk yıldızlar şimdi sıcak ve anlamlıydılar.
Müzik bittiğinde, Ada hemen kulaklığını çıkardı ve aniden zıplayarak indi saksıdan.
Ekipmanı toplarken arkasını dönüp bahçe kapısına doğru ilerlemeye başladı ve girmeden bir
an önce dönüp, “Yarın gece görüşürüz.” diye fısıldadı. Göksel’e bir daha bakmadan kapıyı
kapattı.
Samuel Barber’ın Adagio for String’i, o gece, herhalde ilk defa bir çiftin müziği olmuştu,
onlar o zaman bunu henüz bilmeseler de.
10 Psikolojik dengesizlikleri olan kişi.
11 Bir lastik markasının reklam figürü.
12 Çekici ama aptal kadın.
13 Vücudun çeşitli yerlerinde bulunan bezimsi dokular.
14 Paris’teki Notre Dame Katedrali’nde yaşayan kambur zangoç.