akilah-azra-kohen-fi

Deniz, soran bir ifadeyle bakışlarını Can Manay’a çevirdi. Can, dümdüz gözlerinin içine
bakarken, bu bakışın merak mı yoksa meydan okumamı içerdiğinden emin olamadı. Daha
dikkatli baktığında bakışın önemseme olduğuna karar vermek istedi ve, “Uyuşturmak?” diye
soruyu yineledi.
Can tam ağzını açıp sorusunu daha net bir şekilde ortaya koyacaktı ki, Duru konuşurken
uzattığı dudaklarını hızlıca yalayıp lafa düşünmeden girdi. “Bu doğru. Sanki sürekli kendi
oluşumunu ertelemeye çalışıyorsun. Olmaktan korktuğu için, kendi potansiyelinin büyüklüğünü
bahane edip jointe sığınır gibisin.” dedi.
İçindeki potansiyeli yaşamak adına her şeyi feda etmeye hazır Deniz, kendini yargılanmış
hissetse de Duru’nun düşüncelerindeki saflığı bildiğinden tepki vermedi, beyninin
derinliklerinde bir yerde haklı olduğunu biliyordu.
Duru samimiyetle, “Yanlış anlaşılmak istemiyorum, sen tanıdığım en bütün insansın,
kendiyle bütün, lafının arkasında duran ama bundan fazlası var sende, ben biliyorum. İşte o
fazlasının ne zaman çıkacağını merak ediyorum ve biraz oyalanıyorsun gibi geliyor bana, daha
doğrusu saklanıyorsun. Seni oyalayan şeyin, senin deyiminle ‘yeminin’ ne olduğunu düşünsen
her şey bir anda değişebilirdi.” dedi.
Deniz içinde açılan yarayı sessiz kalarak onarmaya çalıştı. Duru’nun böylesine bir açlıkla
değişimi istediğini şimdi fark etmişti. İstediği gibi kurduğu ve memnun olduğu hayatı, Duru
için sabırla değişmesi beklenen bir hayattı.
Can, jointin etkisiyle tolere edilebilecek, abartılı ama yine de samimiymiş gibi bir tarzda,
“Kendi yeminden bihaber yem düşmanı seni. Burdan bakıldığında, kendini
gerçekleştirememiş, müzisyen bile olamamış bir müzik öğretmeni gibi duruyorsun. Yanlış
anlaşılmasın, bu geceden sonra, sende göründüğünden daha fazlası olduğuna ben de eminim
ama nasıl göründüğümüz de önemli. Duru’ya katılıyorum, bence senin yeminin ne olduğunu
bulmak lazım. Tabii çok geç kalmadıysak.” dedi cümlesinin sonunda kaşlarını kaldırıp
kendisini dinleyen her göze değerek.
Deniz, bu sığların kendi çektiği acıyı anlayabilmelerinin imkansız olduğunu biliyordu ve
kendisini yargılamalarına kızmadı ama bir cevap vermesi gerektiğini de biliyordu. Tam
konuşacaktı ki, düşüncelere dalmış olan Duru kendine gelip yine konuya atladı. “Çok geç
kalmadıysakla ne demek istedin?” diye sordu. Geç kalınmış olabileceği gerçeği tüylerini
ürpertmişti.
Can, çardağa geçtiklerinden beri kendisiyle göz göze gelmemeye özen gösteren Duru’nun
gözlerinin içine baktı, Duru’nun içine ekmeye çalıştığı tohumun nasıl da kolayca tutunduğunu
ve yeşermek için nasıl da merakla beklediğini gördü. Konuşmanın başından beri Duru’nun
kafasında idealize ettiği bu adamı, Deniz’i, nasıl alaşağı edeceğini tasarlamaya çalışıyordu.
Duru’nun etrafını bir sur gibi saran bu kocaman Deniz duvarını yıkmak için ilk yapması
gereken şeyin, Duru’ya Deniz’in potansiyelini unutturmak değil, tam teresine bu potansiyeli
asla gerçekleştirilemeyecek kadar çamura batmış, kirlenmiş, eskimiş ve değersizleşmeye yüz
tutmuş bir hazine, hatta kendisine yaklaşanları da eskiten, lanetli bir hazine olarak göstermek
olduğunu planlamıştı. “Tabii çok geç kalmadıysak” derken Duru’nun bu cümleyi iyi duymasını
ve kafasında dolandırıp beyninin en verimli ve yargılamaya açık yerine koymasını istemişti.
Duru’ya Deniz’i sorgulatmaya başladıktan sonra gerisi çorap söküğü gibi gelecek, Duru
değeri ne olursa olsun bu lanetli hazinenin ağırlığından kaçıp uzaklaşmak isteyecekti. Şimdi