akilah-azra-kohen-fi

Bilge, sakin, temkinli, düzenli ve en önemlisi de ümitlenmeden, adım adım sabah programını
yerine getirdi. Doğru’yu okula götürüp adaptasyon için onunla geçirdiği 54 dakikadan sonra,
testin yapılacağı yere gelmesi sadece yarım saatini aldı ve testin yapılmasına daha nerdeyse
bir saat olmasına rağmen Bilge adrese varmıştı. .
Binanın önünde, içeriye erken girip girmemekle ilgili kendi kendine muhakeme yaptı.
Randevusuna çok erken gelip kendisini çok da hevesli göstermek istemiyordu ama daha önce
adını bile duymadığı bu yerle ilgili bilgi toplamaya da ihtiyacı vardı, binaya girdi. Kendisine
söylenildiği gibi binanın ikinci katına çıktı. Asansör bembeyaz dekore edilmiş ve yumuşak
ışıklandırılmış kata açıldı. Sanki bu kat, binadan tamamen bağımsızdı. Kendini neden tanıdık
bir yerde hissettiğini düşündü Bilge. İki kapıdan soldakine girmesi gerektiğini biliyordu ama
randevu saatine daha vardı ve içeri girme konusunda tereddüt ettikten sonra asansöre geri
dönmeye karar verdi. Asansöre dönerken bu yerin neden tanıdık geldiğini anladı. Duvar, Can
Manay’ın ofisindeki duvarla aynı dokudaydı. Aynı pürüzsüz, parlak duvar, aynı yarım dairesel
fırça darbelerine benzeyen izleri taşıyordu üstünde. Duvara bakarken kendi göz hizasında bir
yazı gördü. Yazıyı anlaması kolay olmadı çünkü 12-14 punto civarında, duvara kazınarak
yazılmıştı. İyice yaklaşıp yazıyı okudu. ‘Hz. Muhammed’ yazıyordu. Bu yazının hemen üstünde
duvarın bir ucundan diğer ucuna kadar, tek sıra halinde daha da küçük bir puntoyla yazılmış
bir yazı sırası olduğunu gördü. Soldaki kapıdan başlıyor ve sağdaki kapıya kadar sürüyordu,
‘Hz. Muhammed’ üstteki uzun yazının hemen altında, duvarın ortasında kalıyordu. Yazının
duvarla aynı dokuda ve renkte olması, bakıldığında görülmesini zorlaştırıyordu ama Bilge
dokunarak yazının duvardaki oyuğunu hissetti. Soldaki kapıya tekrar yürüyüp duvardaki küçük,
uzun yazıyı dikkatle kelime kelime okumaya başladı.
“Allah meleklerini tenselliği olmayan bir idrakten, hayvanlarını idrakı olmayan bir
tensellikten, insanlarınıysa idrak ve tenselliğin birleşiminden yarattı. İnsanın idrakı
tenselliğini aşarsa, insan, meleklerden bile daha iyi olabilirken, tenselliği idrakını aşmış bir
insan hayvandan bile kötüdür. -Hz. Muhammed”
Bilge okuduğu şeyi anlamak için bir adım geriye çekilip düşündü. Müslüman olmasına
rağmen Hz. Muhammed’in bu sözünü hiç duymamıştı ama şimdi okuduğunda, bilgelikle
söylenmiş bir sözün, bilinçsiz beyinlerde nasıl da yanlış yorumlanabildiğini, bir felsefenin
nesiller boyu nasıl da özünden uzaklaşabildiğini düşündü. Gerçek bilgelerin üç beş kişi
tarafından tamamıyla yanlış yorumlanarak deforme edilmiş felsefelerini sürüler halinde takip
eden, hayvandan beter insanlarla doluydu dünya. Tenselliğin yasaklandığı bir toplumda
idrakın bireyselleşememesi çok normal değil miydi?
Sözü bir kez daha okudu. Hz. Muhammed’i tanıması gerektiğine karar verdi, okulda din
derslerinde kendine anlatıldığı şekliyle değil, bilgeliği ve felsefesiyle anlamalıydı diye
düşünürken asansörün kata geldiğini fark etmemişti bile.
Aniden asansörden inen orta yaşlı kadın, yüzü duvara dönük dikilen Bilge’yi gördüğünde
hafifçe tebessüm etti. Bilge, kadının asansörden çıkışını fark edip hemen toparlandığında,
kadın çoktan soldaki kapıya yönelmişti. Kadının ardından içeri giren Bilge, kapının önündeki
sekreter masasına yanaştı, masa boştu. Kadın bekleme bölümünün boş sandalyelerinden birine
yerleşirken, Bilge ayakta, masanın önünde beklemeyi tercih etti. Randevusuna hâlâ yarım
saatten fazla vardı ve ortamda bekleyen kadından başka kimsenin olmaması rahatlatıcıydı.
Sakince kadına dönüp, “Sizin randevunuz kaçta?” diye sordu.