akilah-azra-kohen-fi

karşı şeridine geçip şehrin en büyük caddelerinden birine vardı, yine karşıya geçip askeri
arazinin girilmesi yasak olan duvarının yanından sakince yürüdü. Kendini dengede hissetmek
böyle bir şeydi: Anı yaşarken başka hiçbir şeyin o anla aranıza girmesine izin vermeyecek
şekilde çalışıyordu beyin. An, sen ve evren: Denge
- 54 -
Deniz içindeki duyguyu müziğe döküp kayıt odasındaki işini bitirdiğinde günün doğmasına
az kalmıştı. Duru’nun bütün gün yanına uğramamış olması biraz garip gelmişti ama sanki
böylesi daha da iyi olmuştu. Hiç bölünmeden müziğe verebilmişti kendini. Ne zaman aşağıya
inse, bir süre sonra Duru onu ziyaret eder ve bazen bu küçük ziyaretler çiftleşmeyle
sonuçlanırdı. Duru için kendini müziğe vermiş Deniz’den daha çekici bir şey yoktu galiba.
Çiftleşmenin ardından içindeki müziği dinlemek için çok geç olduğunu düşünen Deniz, ince bir
tane sarıp kendini uyuşturarak günü bitirirdi. Duru’nun gelmemesi bir ilkti. Bu sayede Deniz
konsantrasyonu bozulmadan çok uzun süredir ilk defa, aylardır içinde biriktirdiği tüm
malzemeyi kağıda dökebilmişti. Sadece bu gece kendisini tüm ülkede ünlü edecek kadar
etkileyici dört parça yazmıştı bile.
Merdivenleri çıkarken yazdıklarından bazılarını basmayı düşündü, kafasında zehir gibi
gezinen bu fikri hemen dışarı atmak için aklına Şadiye Reha’yı getirdi. Bininci kere aklına
gelen CD çıkarma fikrini hemen kafasından attı, en azından şimdilik. Salona çıktığında yatak
odasına uzanan merdivenlerin başındaydı ki, önce burnuna esrarın bayat kokusu geldi.
İçildikten sonra havalandırılmamış bir odanın kokusuydu bu ve şaşkınlıkla kafasını salona
doğru uzattığında açık kalmış televizyonun duvarlara yansıyan ışığını gördü.
Merakla salona doğru yürüdü. Duru koltukta iki büklüm kıvrılmış uyuyordu. Üşüyen
ayaklarını birbirine kilitlemiş, dizlerini karnına çekmiş, gözüne gelen televizyon ışığını da
yumruk yaptığı eliyle örtmüştü. Sakince Duru’ya seslendi ama Duru tepki vermedi. Duru’nun
yanına yaklaşırken odadaki kokunun kaynağını gördü. Sehpanın üzerindeki kül tablasında biraz
kül vardı, sonuna kadar içilmiş izmaritse sehpanın üstüne bırakılmış ya da düşürülmüştü.
Kendi erzak çekmecesi yarı açık duruyordu. Hissettiği acı kalbine oturdu, berrak bir su gibi
ışıldayan bu genç insan, koltukta kendinden geçmiş, uyuşmuştu. Bu durumun tek bir suçlusu
vardı, kendisiydi.
Duru, yıllardır savaştığı şeye teslim olmuştu. Bu manzara şaşkınlık vericiydi, bakışları
koltukta kıvrılmış uyuyan Duru’ya kaydı. Şaşkınlığının yerini şefkat aldı tüm bedeninde. Bu
güzel kız çocuğunu nasıl da günbegün zehirler olmuştu! Kendinden tiksindi. Koltuğun önünde
diz çöküp Duru’nun suratını saklayan yumru ellerini tuttu, sol elini Duru’nun boynunun
altından geçirirken sağ eliyle Duru’yu dizlerinin altından tutup kavradı. Kucağına aldığında
Duru sadece, “Bırak.” diye mırıldandı. Deniz umursamadan Duru’yu merdivenlerden yukarı
taşıdı. Göğsündeki ısırık yarası, Duru’yu taşımanın ağırlığıyla biraz gerilmişti ama
umursamadı. Duru’yu yatağa koyup üstünü örttü ve üşümüş ayaklarının altına örtüyü soktu
iyice. Duru böyle yatmayı severdi, ayakları tamamen örtülmeli hatta mümkünse örtü
ayaklarının altına da girip sarmalıydı. Deniz’se daima ayakları örtünün dışında uyurdu.
Deniz açık kalan televizyonu kapatmak için aşağıya indiğinde, dağılmış sehpanın üstünü
hızla toparladı, düşmüş izmariti diğer çöplerle birlikte avucunun içine aldı, sehpanın