akilah-azra-kohen-fi

kendisine yaklaşmak istediğini biliyordu, hatta belki burada olmasının bir tesadüf olamayacak
kadar planlı olduğunu da! “Aman Allah’ım!” dedi kendi kendine, iyice paranoyaklaşmıştı.
Kimse bu kadar sapkın olamazdı, hele bu kadar iyi bir psikolog.
Bu adamın daha fazla aklını meşgul etmemesi gerektiğine karar verdi. Camın önünden
çekilmek üzere geri adım atarken kafasını kaldırdığında, Can Manay’ın karşı pencereden
kendisine baktığını gördü. Hemen geri çekilip perdeyi kapattı. Şoktaydı. Ne biçim bir adamdı
bu? Bu kadarı da fazlaydı. Pencerede durmuş ne cesaretle bakabiliyordu kendisine! Deniz’i
aramalıyım diye düşündü. Hemen alt kata telefonunu almaya indi.
Deniz’i ararken kafasındaki düşünceleri topladı. Adamın çardaktaki bakışlarından
başlayacak, kendisini eve nasıl davet ettiğini anlatacak, nasıl beline dokunduğunu tarif edecek
ve pencereden nasıl utanmazca kendisine baktığını söyleyecekti. Peki çardaktaki bakışa
rağmen adamın kahve davetini neden kabul ettiğini ya da çardaktaki bakışı neden daha önce
anlatmadığını nasıl açıklayacaktı? Belki de Can Manay basit bir çapkındı ve kendisiydi
tepkisizliğiyle ona bütün bu cesareti veren! Ne kadar aptal olabilirdi! Nasıl kendini böyle
iğrenç bir duruma düşürebilirdi! Deniz! Düşüncesi bile vicdanını parçaladı Duru’nun. Asla
böyle basit bir kadın değildi! Odanın içinde bir ileri bir geri yürürken durumun dışarıdan
nasıl göründüğünü ve nasıl algılandığını düşündü. Kendisini, kendi salaklığında kapana
kısılmış gibi hissediyordu. Bir daha asla fırsat vermemeliydi bu adama!
Duru o camdan uzak durmaya ekstra dikkat ederek yaşamaya devam etti kendi evinde. Ve o
perdeler Duru evde olduğu sürece hep kapalı kaldılar. Can için, Duru’nun evde olduğunun
işareti haline gelen bu kapalı perdeler, Duru kaybolduğunda Can Manay’a kalan hatıralardan
biri olacaktı.
- 61 -
Dağıtım şirketinin operasyon müdürüne ulaştığında artık burnundan soluyordu. Asıl yetkili
kişiyle görüşebilmek için yarım saate yakın derdini farklı dört kişiye anlatmak zorunda kaldı
Özge. Yere grup grup istiflenmiş, dergilerin, gazetelerin, broşürlerin arasından geçip eski bir
demir merdivenle çıkılan asma kat ofise vardıklarında operasyon müdürü telefonda
konuşuyordu. Özge, konuşmanın tanıdık biriyle yapılan sohbet olduğunu anladığında üç dakika
daha geçmişti. Zayıf, çelimsiz, gri adamın dikkatini kendisine vermesini beklerken, adam
telefonu kapatıp sanki Özge orada yokmuş gibi yanından geçip demir merdivenlerden aşağıya
indi. Ofisin tüm depoyu gören asma katındaki cam pencerelerinden adamı takip eden Özge,
adamın belki de kendi dergi yığınının yanına gitmekte olduğunu düşündü ama güneşsizlikten
teni grileşmiş çelimsiz adam yığınların arasında kamufle olmuş küçük bir standın içine girdi.
Standın üstü açık olduğu için, adamın standın içindeki bir telefondan arama yaptığını takip
edebiliyordu Özge ama konunun kendi dergisiyle ilgili olup olmadığından emin olamıyordu
çünkü adam konuşmanın bir yerinde kahkaha atıyor, sonra aniden ciddileşip dinleme moduna
geçiyordu. Adam telefonu kapattığında 12 dakika daha geçmişti. Dökülmeye başlayan ince
telli saçlarını düzelterek ofise doğru geri dönen adam, demir merdivenleri sallayan adımlarla
çıktı yukarı, sanki o an Özge’yi ilk defa görmüş gibi gergin bir suratla, “Buraya izinsiz girmek
yasak!” dedi. Sinirlerine hakim olmak için ekstra bir güç sarf eden Özge dişlerini sıktığı belli
olmadan konuşmaya çalıştı, “Beni buraya asistanınız getirdi ve 25 dakikadır karşımda