akilah-azra-kohen-fi

kadar iyi olan, kaymış haliyle Deniz’i isteyebilirdi. Duru’nun basit bir orospu olduğunu
düşündü. Basit, aptal, numaracı bir sürtük! Öfkesi içinde devam ederken Duru’dan nefret
etmek istedi ve hemen kamera odasına dönüp kaydı izlemeye devam etti.
Kaydı başlatmadan önce sandalyeye oturdu, kendini çıplak hissediyordu ve üşümüştü,
odanın ısısı yüksek olmasına rağmen tüyleri ürpermişti. Kalkıp giyinmeye karar verdi.
Ekranda donmuş duran Deniz ve Duru’nun birbirlerine sarmalanmış görüntüsü iğrençti, ekranı
kapattı.
Önce üzerine bir don geçirdi, giyinirken artık kaydı seyretmek istemediğine karar vermişti.
Bir an önce evden çıkmak istiyordu, tüm keyfi kaçmıştı. Telefonunu eline aldı, Eti’nin
numarasını buldu ama aramakta tereddüt etti. Eti’ye ne anlatacağını düşündü, kendisi için
küçük düşürücü bu durumu nasıl ifade edebilirdi?
Ev kendisine dar geliyordu, hayatındaki her şey, bu evi alması, verdiği partiler, dün gece
Şadiye’yle düştüğü durum çok aptalca geldi. Hata üstüne hata yapan zavallı bir salak gibi
hissetti kendini. Duru ve Deniz’in kayıttaki son halleri kafasından gitmiyordu, aynı kareler
sürekli tekrarlanan imajlar şeklinde beyninde akarken, tüm enerjisinin tamamen gittiğini
hissetti. Yatağa uzandığında dışarıda bırakmak istediği dünya tamamen beyninin içindeydi ve
kaçacak yeri kalmamıştı. Tek çare yüzleşmekti. Kalktı, sakince kamera odasına gitti, kapattığı
ekranı açtı. Kaydı başlattığında Duru eteğini kaldırmış, bacaklarını aralamıştı. Duru’yu
kucağına alan Deniz ritmik bir şekilde onunla çiftleşirken, Duru kafasını yana çevirmişti. Can
kendisine çok acı veren bu görüntüyü suratında bir tiksinti ifadesiyle izlerken, Duru’nun surat
ifadesine baktı dikkatlice. Bu ifade zevk alan, ihtiraslı bir kadından çok, bir işin bitmesini
sıkıntıyla bekleyen bir kadına ait gibiydi. Can kaydı dondurdu, Duru’nun suratını çevirdiği
sahneye kadar geri gitti ve sadece Duru’nun suratına fokuslanarak tekrar izledi. Her
izleyişinde içindeki acıyla karışık nefret, bir kurbanı kurtarmak için çığlık atan bir kahramana
dönüştü. Duru resmen zevk almıyor, sadece Deniz’e vermeye alışık olduğu bir şeyi veriyordu.
Deniz boşaldığında Duru’nun seri hareketlerle onun kucağından inip eve doğru yol alması
Can’ı o kadar rahatlattı ki, Can artık emindi, Duru ait olmadığı birine sahip bir kadındı.
Can kendini kandırmadığından emin olmak için bu videoyu Eti’ye seyrettirmeyi geçirdi
aklından, Duru’nun suratına ve sevişme sonrasındaki vücut diline dikkat ettirerek
seyrettirecekti ama düşüncesinin farkına varır varmaz kafayı tırlatmak üzere olduğunu
düşündü. Nasıl olur da böyle bir videonun varlığını dahi Eti’ye açıklayabilirdi? Eti bile,
aralarında geçen her şeye rağmen asla böyle bir davranışı haklı görmez ve Can’ı ağır bir
şekilde, aslında olması gereken şekliyle, yargılardı.
Kaydın son bölümünü iki kere daha izleyip kendince emin oldu: Kendi kadını Deniz
tarafından esir alınmıştı. O an Deniz’i öldürebilirdi, bunun çözüm olduğunu bilse asla tereddüt
bile etmezdi ama çözüm bu değildi. Duru’nun farkındalığını artırıp ait olduğu yere, kendi
yanına gelmesini sağlamak yapabileceği tek şeydi.
Nasıl giyindiğini, nasıl arabaya ulaştığını hatırlamadan otomotize bir şekilde hareket
ediyordu Can. Kafasındaki karmaşık düşüncelerle arabaya bindiğinde, kendisinden nereye
gitmek istediğini duymak isteyen Ali önce bekledi, Can’dan bir tepki gelmeyince sakince,
“Nereye gidiyoruz?” diye sordu. Can içinde patlayan bombanın suratını harabeye çevirmesini
gizlemeye çalışmadan, “Saat 5’e kadar vaktim var, eğer sen ben olsaydın nereye giderdin
Ali?” dedi. Ali emin olmak için, “Ciddi misiniz?” diye sordu. Can sıkılarak, “Eğer beni