akilah-azra-kohen-fi

vardı, suratı ilk defa sapsarıydı. Deniz’in kapıyı açması imkansızdı, elleri tamamen doluydu.
Kucağında sıkı sıkı taşıdığı Duru’ya kapıyı açmasını söyledi, Duru umursamadı. Deniz
kucağındaki Duru’yu sarsarak, “Kapıyı aç!” diye kükreyince, Duru kapıyı açtı. Kendisini
kurtarmaya çalışan ‘yok edicisiyle’ daha fazla savaşamayacaktı. Duru, bahçeden çıkış
kapısına doğru fırtına gibi koşan Deniz’in kucağında, gözü Deniz’in göğsündeki yaraya
kilitlenmiş, teslim olmuştu.
Hastaneye giderlerken tek kelime konuşmadılar. Deniz acil servisin kapısına geldiğinde,
ancak o an, üstünün ve ayaklarının çıplak olduğunu fark etti, umursamadı. Önemli olan
Duru’ydu.
- 38 -
Hayat, yatakta uzanmış okşanmayı bekleyen ihtiraslı bir bakire gibi, tüm bereketiyle önünde
uzanmıştı Can Manay’ın. Her şey şimdi apaçık anlamlanmıştı, sıkışan trafik, durakta saatlerce
otobüs bekleyen insanlar, arabaların arasında mendil satan çocuklar... Her birinin bir işlevi
vardı. Umursamazlığının, huzurlu bir kabullenme ve anlayış olarak geliştiğini hissetti Can.
Farkındaydı artık. Hayatı ilk defa anlam kazanmıştı, bir şeye adandığı için değil, kendi
varoluşuna tanıklık edecek sakinlikte ve dengede olduğu içindi bu anlam. Anı
deneyimleyebilmenin anlamıydı bu. Zaman Can Manay için durmuş, tüm boşlukları denge
doldurmuştu. Anın içindeki dengeyi görebilecek kadar anı yaşıyordu, geleceğin endişesi ve
geçmişin yükü olmadan sadece an vardı. Tanrıların kendilerini nasıl hissettiğini düşündü,
böyle olmalı diye karar verdi. Hayatında ilk defa arabanın ön koltuğuna oturmuştu, kendi
kullandığı birkaç kez dışında. Yanında arabayı kullanan Ali’ye baktı, şimdi anlayabiliyordu
hiç şikayet etmeden yıllarca sessizce araba kullanışını, sakinliğini, olgunluğunu, mutluluğunu,
en önemlisi de tatminini. Kendisiyle memnundu bu adam. Bakışını Ali’den ayırmadan Can’ın
ağzından kelimeler döküldü. “Farkında mısın?” dedi sakince. Ali aynı sakinlikte Can’ın
suratına hiç bakmadan araba kullanmaya devam ederken, “Neyin?” diye sordu. Can
bakışlarını Ali’den ayırmadan, “Hayatın.” Dediğinde, Ali’nin suratında küçük bir gülümseme
belirdi ve sessizlik devam etti.
Stüdyoya varmalarına 4 km. kadar kalmıştı, trafik de oldukça akıcıydı. Otobanın üstünde
kendi yarım gülümsemesini gören Can, yanından geçmekte oldukları büyük billboarddan
gözlerini ayırmadan konuşmaya başladı. “Dünyanın adaletsiz bi yer olduğuna saplanmıştı
kafam, yenilenler ve sıyrılanlardan oluşan kocaman adaletsiz bi yer. Sıyrılmaya karar verdim,
ne pahasına olursun olsun, sıyrıldım da. Pek bi bedel ödediğimi düşünmüyorum, sahip
olduklarımı düşünürsen. Şanslıyım, galiba. Ama şimdi hayatı düşündüğümde aslında adalet
dediğimiz şeyin hiç var olmadığını ve var olmayan bir şey için fazla abartıldığını anlıyorum.
Aslolan tek şey deneyim. Yaşadığın şeyin seni nereye götürdüğü, yaşadığın şeye verdiğin
tepkiye göre değişiyor. Gitmek istediğimiz yerden bizi uzaklaştıracak tepkiler verip, sonra da
adaletsizliğe sığınmak tam insana göre. Bu kadar adaletsiz bi yer değiştirilmeli diye herkes
dünyayı değiştirmek istiyor. Bi kurtarıcı gelecek ve burayı bizim için temizleyecek sanki. Bu
asla olmayacak biliyosun di mi?” derken Can Manay soru sormuyordu, nefes alıp sakince
devam etti. “Burası, dünya aslında tam da olması gerektiği şekilde dizayn edilmiş. Biz
salaklarsa sürekli değiştirmeye, temizlemeye uğraşıyoruz. Bu bi insanın sürekli bağırsaklarını