akilah-azra-kohen-fi

kafasını hayır anlamında sallayarak cevap verebildi ama Deniz bu hareketin ne anlama
geldiğini anlamadı, kafasını geriye atıp, “Evet mi, hayır mı?” diye sordu. Bu sefer sesi çok
daha direkt ve sorgulayıcıydı. Ada gözlerine her baktığında kendini kaybolmuş hissettiği bu
adama bakmak zorunda kaldı, göz göze geldiler. Konuşurken gözlerini Deniz’inkilerde
tutmakla ilgili kendisini öyle zorluyordu ki, sesinin titrediğini fark etmiyordu bile. “Çalıştım
tabii... Sizi tanıdığım ilk günlerden beri çalıştığım bir parça bu... Benim için çok önemli.
Dinler misiniz lütfen?” dedi. Deniz rahatlamıştı ama yine de son dakika değişikliklerinin
sırası olmadığını belirten bir tarzda, “Riske girmeye gerek yok, çıktığında parça aniden
kafanda şekillenmezse hemen provadaki parçaya dön, o da çok iyiydi.” dedi. Deniz yükselen
çılgın alkıştan, sahnedeki gösterinin bittiğini anladı, dikkati sahne arkasına kayarken tamamen
Deniz’e konsantre olmuş ve etrafındaki dünyayı unutmuş Ada, kendisinden uzaklaşmak üzere
olan Deniz’i kolundan tutup, “Lütfen dinle!” dedi. Deniz, Ada’nın bu hareketini, gereksiz bir
ısrarcılıkta olmasına rağmen komik bulmuştu, kızın heyecanını anlayışla karşılıyordu, tabii ki
dinleyecekti, bu gösteride olan her şeyden o sorumluydu ve dinlemek onun işiydi. Ada’ya
duyduğu sempati şimdi daha da büyümüştü, o da yaptığı işi en iyi şekilde yapabilmek için
sancılar yaşayan bir sanatçıydı, Ada’nın sıkıca örülmüş saçını bozmadan okşadı ve
gülümseyerek, “Tabii ki dinliycem.” dedi. Kızı sakinleştireceğini düşündüğü bir sevecenlikle,
“Her şey yolunda, telaşlanma.” deyip onu alnından öptü.
- 2 -
Sahnedeki hayvansı erkeğin Duru’ya bu kadar yakın olması, onu yalaması, onu kollarına
alıp döndürmesi, kaldırması... Tüm bunlar baş edilmesi zor duygular doğurdu Can Manay’ın
içinde. Deniz’e daha fazla sinir oldu. Nasıl bir salaktı bu böyle, sahip olduğu kadını böyle bir
koreografinin içine sokan. Nasıl izin vermişti bu saçmalığa! Ama şimdi sadece Deniz değildi
düşman, herkes olabilirdi. Peki kimdi bu adam? Böylesine hayvani, böylesine erkek,
böylesine kusursuz gözüken birinin Duru’yla nasıl bir ilişkisi vardı acaba? Duru adamın
kollarından kurtulup sahnenin önüne fırladığında, Can da sahneye fırlamak istedi. İçinde
hissettiği bu istek o kadar güçlüydü ki, refleks halinde bir an kalkar gibi oldu, bu hareketini
sanki oturuş şeklini değiştiriyormuş yaparak kamufle etti ve hemen etrafında kendisini izleyen
birileri var mı diye hızlıca gezindi gözleri. Yoktu. Kimse ama hiç kimse, ilk defa Can
Manay’a bakmıyordu. Herkes pür dikkat sahnedeki duyguya bırakmıştı kendini ve bu iki
dansçının performansı içinde kaybolmuşlardı. Can kalkıp gitse kimsenin fark etmeyeceğini
düşündü. İçi sıkıldı, bu gösteri Duru’nun diğerleri tarafından resmen keşfedildiği gösteriydi,
biliyordu.
Şadiye Reha’ya lanet okudu içinden, onun karalama kampanyası yüzünden bu okulla ilişkisi
bile olmayan bir sürü insan gösteriyi izlemeye gelmişti. Hakkında çok konuşulan Deniz’in
nasıl biri olduğunu görmek, anlamak ve dandik bir okul gösterisi üzerine dedikodu yapmak
için buradaydılar. Ama kimsenin hesapladığı gibi olmamıştı bu gece. İzledikleri şey çok
profesyonelce yapılmış ve aynı zamanda tazeliğini de tamamen koruyabilmiş bir gösteriydi.
Bu gece Duru’nun keşfedilmemesi imkansızdı. Can’ın Duru’da gördüğünü şimdi onu izleyen
herkes görüyordu, herkes aşıktı, herkes onu istiyordu ve herkes teslim olmuştu ama bir tek Can
ısrarcılığını sonsuza kadar koruyacak güçteydi ve işte bu yüzden Duru onundu. İstemeyerek