akilah-azra-kohen-fi

olmuştu ve Duru çıplak ayaklarıyla yüzlerce cam parçasının ortasında duruyordu. Can hiç
beklemeden mutfak bankosunun üzerinde duran tepsiyi yerdeki cam kırıklarının üzerine
koyarken, Deniz aşağıdan önemli bir şey olup olmadığını sordu. Duru, Can’ın kendisine
uzanan eline bakakaldığı için Deniz’in sorusunu cevaplamakta gecikince, Can bakışlarını hiç
Duru’dan ayırmadan eli havada, “Yok! Bardak kırıldı o kadar!” diye bağırarak cevapladı
Deniz’i. Duru, Can Manay’ın hızına şaşırmıştı. Tepsiyi cam kırıklarının üzerine koyup kendisi
için basılacak güvenli bir yer yaratması çok hızlı olmuştu. O kadar hızlıydı ki, sanki bardak
havadayken Can Manay tepsiye uzanmış gibi bir etki yarattı Duru’nun üzerinde. Can Manay’ın
kendisine uzanan eliyse yerdeki cam kırıklarından daha tehlikeliydi Duru için, aralarındaki
garip enerjiyi hissede hissede tutamazdı o eli. Önce Can’ın elini tutmadan camların arasındaki
ayağını yavaşça kaldırıp tepsiye basmaya çalıştı ama ayağının üstünde bile küçük cam
parçaları vardı ve ayağını tepsiye koymadan silkelemeye çalışırken dengesini kaybedip
bankoya tutunmaya çalışınca, Can’ın eli onun elini havada yakaladı. Can bakışları Duru’nun
havadaki ayağında ve Duru’nun bile güçlükle duyabileceği bir tonda sakince, “Senin için
burdayım.” dedi. Duru ayağını tepsiye yerleştirip diğer ayağını kaldırdı ve Can’ın elinden
destek alıp diğer ayağını da temizlemek için salladı. Ayağının üstünden cam parçaları
saçılırken, aslında ikisinin de tüm dikkati ne camlarda, ne ayakta, ne de Duru’nun
dengesindeydi. Duru, beyninde yankılanan o kısık ama kararlı sesin, “Senin için burdayım.”
deyişi ve elini sıkıca kavrayan elden aldığı gücün vücudunda yarattığı kimyasal etki yüzünden
sarsılmıştı.
Can’sa bakışlarını Duru’nun çıplak, narin ayaklarından ayırmadan çöktüğü yerde donmuş
gibiydi. Duru’ya bakmıyordu çünkü bir bakışıyla bu anın sona ereceğini, Duru’nun elini
bırakıp gideceğini biliyordu.
“N’apıyor bu adam!?... Ben n’apıyorum!?” Duru’nun beyninde yankılanıyordu bu sorular.
Can, artık dengesini sağladığını fark etmiş olsa da elini bırakamıyordu. Elini çekmeliydi...
Şimdi elini çekmeliydi. Artık elini çekmeliydi!
Deniz mutfağa girdiğinde işte tam bu şekilde gördü onları ve Duru nihayet elini çekebildi.
Deniz tereddüt etmeden camların üstüne basıp tek hamlede kucakladı Duru’yu ve bir elinde
çizimler diğer elinde Duru, mutfaktan çıktı. Salona girerken, “Bırakın şimdi camları, sonra
temizleriz. Çizimler burda. Daha önce çizdiklerimizi de buldum Duru.” dedi ve Duru’yu
salonun girişinde yere bırakıp çizimleri sehpanın üstünde açmaya başladı.
Duru, Deniz’in kendisini bıraktığı yerde sanki bir mayına basmış gibi kalakalmıştı. Deniz
heyecanla çizimler üzerine konuşmaya devam ederken, Duru tam arkasında duran Can
Manay’ın salona geçmesini bekledi çünkü önden gidip koltuğa oturursa yine Can Manay’la
göz göze geleceğini biliyordu ve kıpırdamadan kendisini geçmesini bekledi. Can Manay
geçmedi, sadece bir adım daha yaklaştı Duru’ya. Deniz çizimlerin arasında özellikle bir
tanesini ararken Duru yine bekledi ama Can yine geçmedi. Duru, salona yayılan ve şapşal
Deniz’in farkında bile olmadığı, belki de umursamadığı bu yoğun enerjiden kurtulmak ve bir
nefes almak için yukarı çıkması gerektiğine karar verince, “Yukarıda da vardı bir şeyler ben
de onları getireyim.” dedi. Yukarı çıkmak için aceleyle döndüğünde burun buruna geldi Can
Manay’la. Adamın suratında havayı koklayan, ciğerlerini dolduran bir ifade vardı. Duru bu
ifadeyi bir an gördükten sonra yukarı çıkabilmek için Can’ı hızla geçti, geçerken Can Manay
kenara çekilmediği için omuzları sürtünmüştü.