akilah-azra-kohen-fi

Çok güzel başlayan gecenin neden böyle aniden bittiğini anlayamıyordu. Can’ın dansı
seyredişi tuhaftı, sanki hipnotize olmuş gibiydi. Dansçı kızı düşündü, az kalsın kıskanabilirdi
onu ama sonuçta kendisi de ülkenin en güzel kadınlarından biriydi, hatta en güzeli. Can’ın
güzelliğe olan takıntısı Sıla’yı hem rahatsız eden hem de çok rahatlatan bir özelliğiydi.
Rahatsızdı çünkü Can güzellik karşısında teslim olan bir adamdı, rahattı çünkü kendisi çok
güzeldi. Hem de diğerlerinden oldukça farklı şekilde masum, taze, temiz bir güzel. Sonsuza
kadar bakire kalması gereken kutsal bir kız güzelliği vardı, diğerlerinin asla sahip
olamayacağı masumane bir seksilikle yaklaşırdı beğendiği erkeğe ve daima elde ederdi. Biraz
boyu kısaydı, belki göğüsleri de küçüktü ama o hep herkesin aşık olduğu biri olmuştu.
Kendisini basit bir dansçı kızla kıyaslamayacak kadar da başarılıydı. Can Manay, uzun
süredir başlamasını istediği ve bir türlü başlamayan bir hikaye gibiydi Sıla için. Bu gece
başlamasına ramak kalmış bir hikaye. Kafasından bu düşünceler geçerken Can’ın telefonu
çalıyor ama kimse cevap vermiyordu. Can Manay’ın telefonu uzun çalmalardan sonra
telesekretere bağlandığında, Sıla rolüne bürünüp notunu bıraktı. Öyle hissetmemesine rağmen
sesi neşeli ve istekli çıkmaktaydı. Kıkırdayarak, “Can’cım, iyi misin diye sormuyorum ama
seni bu gece görmeyi çok istiyorum, sana bu akşam özel bir sürprizim vardı. Lütfen beni ara,
saat kaç olursa olsun.” dedi.
Telefonu kapattığında rolü bitmişti. Salon nerdeyse boşalmıştı, koltuğa bıraktı kendini. Bu
gece Can’ın kendisini aramasını beklemekten başka yapacak hiçbir şeyi kalmamıştı.
Şaşkınlığının yerini öfkeye bırakmasından önce durumu iyice kavramak istiyordu.
- 32 -
Etrafındaki tüm sesler uğultu halinde geliyordu kulağına. Salondan çıkmak için ilerlerken
yanından geçtiği insanların suratına bakmamaya dikkat eden Can hayatında belki de ilk defa
hiç kimsenin onu tanımamasını istedi. Bir sonraki adımının ne olacağını hiç düşünmeden,
beyninden tamamen bağımsızmışçasına içgüdülerinin onu götürdüğü yere doğru gitmekteydi.
İzledikleri şeyin etkisiyle uyuşmuş insanların arasından kayarcasına sıyrılıp salonun çıkış
kapısına vardığında o an salondan çıkan ilk ve tek kişiydi. Kapıdan çıkıp Duru’ya doğru bir
adım daha yaklaştığını hissederken durdu, çalan telefonunun telesekretere düşmesi için bir
tuşa bastı. Arayan Sıla’ydı, biraz önce yanında otururken sığındığı, hatta içinde evlenebilme
düşüncesi uyandıran bu kız şimdi geçmişte kalmış eski bir hikayeydi. Sahne arkasına geçen
kapıya varmıştı. Onu gören güvenlik görevlileri saygıyla selamlayıp kenara çekilirken,
omzuna konan el onu yavaşça durdurdu.
Suratındaki tuhaf gülümseme olmasa adamı daha kolay tanıyabilirdi Can ama o kaykılmış
gülümsemeye rağmen yakışıklı olan adamı tanıdı. Deniz, “Merhaba Can Bey! Deniz ben,
hatırladınız mı?” dediğinde Can elini tokalaşmak için uzatırken, “Tabii. Nasılsın?” diye
cevap verdi.
Adam suratına asılmış gülümsemesi ve kısılmış gözleriyle çok da iyi görünmemesine
rağmen iyi olduğunu söyledi. Evle ilgili konuşmaya başladığında Can’ı tek rahatsız eden şey
sadece alıkonulmak değil, aynı zamanda Deniz’in uzun ve kemikli eli içinde kaybolan elinin
terlemeye başlamasıydı. Elini çekmek için yaptığı ilk küçük hamle işe yaramayınca ikinci
hamleyi yapmadan bir süre beklemeye karar verdi Can. Adamın normal olmadığını ne kadar