akilah-azra-kohen-fi

kafasını karıştırmasına, kendisini allak bullak etmesine izin veremezdi. Suratındaki yaşlar
silinmiş, yerine, babasından daha güçlü olduğunu keşfetmiş bir aslanın ifadesi gelmişti. Cevap
bekliyordu, “Sen ne olmak istiyorsun!! Felsefe yapan bir müzik öğretmeni mi!?” diyerek
yineledi soruyu.
Deniz, karşısında asla kontrol edilemeyeceğini bildiği bir enerji gördü. Kontrol altına
girmektense kendini yakmayı seçecek bir enerjiydi bu. Daha önce de Duru’nun bu enerjisiyle
karşılaşmıştı ama sadece o dans ederken. Şimdi o enerji karşısına dikilmiş, inançsızca,
küçümsercesine ona hesap soruyordu. Biraz önce ağlayan küçük kıza ne olmuştu? Az kalsın
Deniz’i anlamak üzere olan o kız gitmiş, yerine yenilmezliğini haykırırcasına cevap bekleyen
bu şey gelmişti, kadın. Deniz cevap vermek için ağzını açtı ama karşısındaki şeyin onu
anlamaya hiç niyeti yoktu ve kafasındaki düşünceler, bu kadının itiraz dolu enerjisini
bastırmak için çok güçsüz geldi. Deniz ağzını konuşmadan kapadı. Bu hareketi, bir yenilmişlik
işareti olarak gören Duru öfkelendi. Demagojiyle kendi ruhunu zehirleyen, kendine kendisini
sorgulatan bu adam şimdi ona cevap bile veremiyordu. Kendisini anlamsız hissettirmiş,
dansını olabilecek en alt seviyeye indirgeyerek kelimeleriyle amaçsızlaştırmıştı ama şimdi
kendi savaşıyla, varoluşuyla, hatta anlamsızlığıyla ilgili söyleyecek tek kelimesi yoktu bu
adamın. Kendine kızdı Duru, Deniz’in manipülasyonlarıyla kafasını hatta ruhunu bu kadar
karıştırmasından ve Duru’yu kendine yabancılaştırmasından bıkmıştı. Yalnızdı, öfkeliydi.
Duru’ya ait olan giriş sahnesini ona vermemek için belki de sadece erkeksi bir kıskançlıkla
yapıyordu tüm bunları. Duru neden izin veriyordu buna? Deniz’in üzerine yürürken suratındaki
ifade, gönüllü fahişelik yapan birini küçümseyen bir rahibeninki gibi acımasız ve temsil ettiği
şeyden tamamen uzaktı. Duru, “Cevabın yok di mi? Ben o salak küçük kız değilim Deniz.
Büyüyorum. Sen istesen de istemesen de, izin versen de vermesen de dansımla gelişiyorum
da. Evet sadece dans etmek için ediyorum ve evet başka hiçbir amacım yok. Senin belki gizli
bir amacın var, söyleyemediğine göre! Ama amacın var da n’oldu! Ben ilerlerken sen yerinde
sayıyorsun, geriliyorsun. Zora geldin mi sarıyorsun bitane, kayboluyorsun. Bense en azından
yüzleşiyorum, savaşmaya devam ediyorum. Sakın bana kendin olmaktan falan bahsedeyim
deme! Hele savaşmaktan asla!!” diye haykırdı.
Deniz bahçenin sokağa açılan kapısından çıktığında, Duru iyice kızgındı, Deniz’i takip etti.
Deniz dayanamadı, “Yeter be Duru! Küçücük beyninle kendini bu kadar küçültme! Benim
savaşlarımı, nedenlerimi anlayamayacak kadar kendine saplanmış duruyorsun sen. İçimde
taşıdığım şeyi kontrol etmeyi öğrenmeye çalıştığımı görmüyor musun!” dedi ve bahçe
kapısından sokağa attı kendini. Duru küçümseyen bayağı bir alaycılıkla, “Kendini o kadar da
önemseme Deniz, alt tarafı iki nota yazıyorsun.” diye haykırdı.
Deniz, kendini gerçekten Duru’ya ait hissetmese o an, tereddütsüz çıkıp giderdi Duru’nun
hayatından. Ama aşıktı bu kadına. Müziğin kendi ruhunu kullanması gibi, o da Duru’yu
kullanarak kalıyordu hayatta. Enerjisini ondan alıyor, onunla bu dünyayı yaşanır kılıyordu.
Müziğin kendisine verdiği yıkımı o da sevgisiyle Duru’ya vermişti bu üç yılda. Şimdi ondaki
hırçınlığı, kızgınlığı gördüğünde hak ettiğini biliyordu. Yıllardır Duru’yu deneyimlemeden
anlamaya zorluyor, bu zorlama kızı yıpratıyordu, doğasını bozuyor ve deforme ediyordu. Duru
sadece dans etmek istiyordu, Deniz ise sadece dans etmenin onu köleleştireceğini düşünüp hep
anlatmaya çalışmıştı ama şimdi Duru’nun öfkeli, korkusuz ve savaşçı, güzel yüzüne baktığında
karar verdi. Duru zaten savaşıyordu, aralıksız olarak Deniz’le savaşan zavallı küçük bir kızdı.