akilah-azra-kohen-fi

için buradaydı, müziğin daha fazla içine işlemesini engellemek için Ada’ya doğru bir adım
attı. Seslenmek üzereydi ki stüdyonun sağındaki kayıt bölümünde bir hareket hissedip kafasını
o yöne çevirdi. Göksel’i gördü, şaşırdı.
Şaşkınlığı, Göksel’in ateş çıkabilecekmiş gibi olan gözlerini fark etmesiyle tedirginliğe
dönüştü. Sanki avının üzerine atılmak üzere olan bir puma gibi bakıyordu. Tedirginlik korkuya
dönüştü. Bu çocuk daha önce de tehdit etmişti onu, Deniz pek ciddiye alınacak bir şey
olduğunu düşünmemişti ama şimdi bunu görse anlardı herhalde. Duru içgüdüsel olarak bir
adım geri attı. Sahibini korurcasına hırlayan bir köpek gibiydi Göksel. Ada’ysa gözleri kapalı
hâlâ kemanına yükleniyordu. Duru hissettiği korkuyu içine gömüp dik dik baktı Göksel’e,
kendisine böyle bakamayacağını anlatırcasına meydan okudu. Göksel’se kıpırdamadı, sadece
elleri yumruk halini aldı. Duru, o an durumun daha da karmaşık hale gelebileceğini anladı.
Etrafta başkaları olsa belki böyle hissetmezdi ama şimdi kendisini kimsesiz hissetti. Konu
Göksel olunca mantığa yer yoktu. Niye atmıyorlardı bu çocuğu okuldan? Bu da Deniz’in
suçuydu! Duru nefretle kapıya dönüp avucunun içini kapıya vurarak kapıyı ittirip çıktı. Deniz’i
parçalamak istiyordu!
Ada, müziğini yırtan kapı sesini duyar duymaz, notalara basmayı bırakmadan gözlerini açtı
ve kapıya baktı. Sert bir şekilde ittirilmenin etkisiyle sallanan kapıyı gördü. Göksel’in çekip
gittiğini düşünüp hemen stüdyoya baktı ama Göksel buz kesilmiş, dimdik kapıya bakmaktaydı.
Ada müziği durdurduğunda Göksel’le göz göze geldiler. Ada şaşkın, “Ne oldu?” diye sordu.
Göksel’se suratındaki sert ifadeyi ışık hızıyla silip, “Önemli değil.” dedi. Ada’nın müziğine
devam etmesini o kadar çok istiyordu ki, bunu normal bir şekilde ifade edebilmek için
hazırlık yaptı ama gerek kalmamıştı. Ada gözlerini kapatıp yeniden kemanını çalmaya
başlamıştı bile. Bu sefer çaldığı parça da diğerleri gibi, daha önce hiç duymadığı bir şeydi ve
aynı diğerleri gibi nefes kesici, varoluş sorgulatıcıydı.
- 91 -
Bilge, kendisine söylenen saatte varabilmişti Can Manay’ın ofisine. Kanaması azalmasına
rağmen hâlâ devam ediyordu. Eğer doktora ne söyleyeceği konusunda utanmasa hastaneye
giderdi ama ne diyecekti? “İlk defa cinsel ilişkiye girdim ve kanamam mı var!” Murat’ı
düşününce göğüs kafesinin içinde, kalbine yakın bir yerde sıcaklık hissetti ve kalbi hızlandı.
Dün geceki müzik hâlâ garip bir şekilde kafasındaydı. Göz bebekleriyse hâlâ kocaman... Dört
yıl önce ince çerçevelilerle değiştirdiği eski, kalın, kahverengi çerçeveli gözlüklerini takmış,
tuhaf denecek büyüklükteki göz bebeklerinin kamufle olması için yol boyunca dua etmişti.
Binaya girdiğinde kendisinden nüfus cüzdanı alınarak güvenlik ofisine davet edildi önce.
Güvenlik kartına basılacak fotoğrafını bu kocaman gözlükleriyle çektirmek zorunda kalması
hayatının normale döndüğünü hissettirdi. Altı dakika sonra güvenlik kartı kendisine teslim
edilmişti. Kartı eline alır almaz inceledi, ne nasıl gözüktüğü, ne de kahve rengi gözlükleri
umurundaydı. Tek merak ettiği kocaman göz bebeklerinin kamufle olup olmadığıydı.
Olmuşlardı. Şişe camı gibi duran gözlük camlarından bırak göz bebeğini, kaşları bile
görünmüyordu.
Zeynep Hanım’ın katına çıkıp masasının boş olduğunu görünce sessizce, ayakta onun
gelmesini bekledi. Elinde dosya arabası olan bir çocuk iki kere yanından gelip geçerken