akilah-azra-kohen-fi

ölçtüklerini, tansiyonu yükselsin diye ayaklarını dikip kendisini yere yatırdıklarını, nasıl
aralarında hastaneye götürüp götürmemekle ilgili tartıştıklarını ve Özge’nin sigortası olup
olmadığını bilmediklerini ve basit bir tansiyon düşmesi yüzünden yiyebileceği hastane faturası
kazığının çok daha ağır gelebileceğine karar verdiklerini... dinlermiş gibi yaptı Özge.
Dinlermiş gibi kafasını sallarken düşünceleri, altında ezildiği durumu tartan çözümler
üzerinde dolanıp durdu. Bankadan kredi çekmeyi düşündü, bu kadar kısa zamanda imkansızdı.
Sahip olduğu şeyleri satmayı düşündü, pek de değerli değildi sahip oldukları. Ailesinden
istemeyi düşündü, ölmeyi tercih ederdi. Sadık Murat Kolhan’ı arasa kendini düşüreceği durum
nasıl da utanç verici olurdu, herhalde bu sefer adam Özge’yi tokatlamak isterdi... Hiçbir çıkış
yolu yoktu. Göğüs kafesinin içinde canını acıtırcasına atmaya başlayan kalbi ve uğuldayan
kulakları beynindeki düşünceleri dağıttı. Etrafındakilerin ifadeleri değişmiş ve herkes
sessizleşmişti. Demek dışarıdan bakanlar için bile anlaşılır bir durumdu Özge’nin hissettiği
acı. Kendi sesini duymasını engelleyecek kadar tıkalı, uğultulu kulaklarına rağmen,
“Hastaneye gidelim.” dedi ve kalkmaya çalıştı.
Sonrası, kulaklarındaki basınca ve uğultuya rağmen, sadece kalp atışını duyabildiği tuhaf
bir sessizlikti. Özge’yi kaldırdılar, alelacele üzerine ceketini geçirdiler, çantasını aldılar,
kapıya doğru taşıdılar. Özge içinde bulunduğu bu durumun, bu cehennem hissiyatının artık
geçmesini diledi. Kapıdan çıkmak üzereydiler ki, çalışanlardan birine, konsolun üzerinde
unutulan telefonunu almasını işaret etti. Çocuk hızla telefonu kapıp getirdiğinde, Özge’nin
çantasını taşıyan diğer çocuk aldı telefonu. İşte tam o sırada telefonun ekranı aydınlandı,
kulaklarındaki uğultu yüzünden telefonun çalıp çalmadığını anlayamadı Özge ama ekranın ışığı
belirgindi ve ekranda bir yazı vardı. Özge telefonu istedi ama isteğinin anlaşılması birkaç
saniye sürdü. Çocuk telefonu nihayet verdiğinde, ekrana dikkatle baktı. Ekranda, hiç
tanımadığı bir numaradan gelen bir mesajın yarım içeriği okunabiliyordu. Bu bir adrese
benziyordu, yürümesine yardım edenlere bir an direnip durdu ve elindeki telefonun mesaj
bölümüne girip mesajı dikkatle okudu. “Mahrum Caddesi, Tüldaş otobüs son durağından 200
m. sonra, soldaki gri konteynır.”
Özge mesajı gönderen numarayı aradığında, yürümek için biraz önce ihtiyaç duyduğu
destekten kurtulmuştu bile. Telefon iki kere çaldı ve meşgule düştü. Özge hemen tekrar aradı,
bu sefer otomatik olarak çıkan sekreter aranan numaranın kapalı olduğunu bildiriyordu.
Yanında duran art direktöre hemen bilgisayar başına geçmesini söylerken, numarayı yüksek
sesle okumaya başladı. Kendisine şaşkınlıkla bakan çocuğu azarlayıp harekete geçmesini
sağladıktan sonra bilinmeyen numaralar servisini aradı ama servis böyle bir numaranın
kullanılmadığını söylüyordu. Bu olamazdı.
Birkaç kere daha santrali arayıp numaranın kaydına ulaşamayacağına emin olduktan sonra
telefonu bırakıp bilgisayarın başına geçti. Belki yanlışlıkla gönderilen bir mesajdı bu, belki
şebekeler arası bir karışıklıktan olmuştu... Her ne olmuştuysa bir şey kesindi, Özge’nin ne
başı dönüyor, ne midesi bulanıyor, ne de kalbi düzensiz atıyordu. Biraz önce yürüyebilmesi
için kendisini kolundan tutanlar şimdi şok içinde, sessizce izliyorlardı onu. Tabii ıstırap
içinde hastaneye götürülmek isteyen birinin bir anda kafayı bir telefon numarasına takıp her
şeyi unutuvermesini anlamaları imkansızdı, İnternette de numarayla ilgili hiçbir bilgi yoktu.
Dikkatini adrese verdi. Dergilerle ilgili olabilme ihtimali bile hayat vericiydi.
Özge kendisine şaşkın bakan suratlara ne diyeceğini bilemeden tereddütle gülümsedi.