akilah-azra-kohen-fi

gibiydi, çekildikçe çekiliyordu, bunu değiştirmek imkansızdı. Kendi arzusu bedenini sararken
aklına Duru’nun uyandığı ve yataktan fırlayarak kalktığı düşüncesi geldi ve hemen çekti
kalçasını Can.
Ona bu kadar yakın olup da, bu kadar dışında olmak kalbini acıttı ama Can dayandı
kıpırdamadan, hissettiği tüm basınca rağmen Duru’nun yanında, olmak ve yitmek üzere olan
bir ereksiyon arasında, dünyanın en huzurlu anında sıkışıp kalmıştı. Ta ki Duru kalçasını
Can’ın uyluğuna yapıştırana kadar.
- 11 -
Sokak kapısının ani çarpış sesi öyle yankılanmıştı ki, Deniz aniden uyandı. Koltukta iki
büklüm yatmak, kısa uykusuna rağmen bu sefer kaslarını epey yormuştu. Yorgunluk o kadar
keskindi ki, hızla kapanan kapıya doğru hamle yaparken nerdeyse vücudu kendini taşımakta
zorlandı. Belki de bu koltuktan ilk defa ayık bir şekilde kalktığı içindi yorgunluğu. Kapının
üstündeki nazar boncuğu, ipinin ucunda hâlâ sallanıyordu, Duru’nun biraz önce kapıyı çarpıp
çıktığını düşünerek kapıyı açıp bahçeye çıktı. Bahçede kimse yoktu, hızla sokağa açılan
kapıya doğru ilerlediğinde kapının ardına kadar açık olduğunu görüp merdivenleri üçer beşer
atlayarak indi aşağıya. Sokak bomboştu. Vücuduna yayılan adrenalinin etkisiyle uykudan
kamaşmış gözlerini açabildiği kadar açarak, Duru nerede diye dikkatle baktı sokağa ama üç
metre ileride yerleri süpüren çöpçüden başka kimse yoktu. Can Manay buraya taşındığından
beri belediye bile daha bir ciddi ilgilenir olmuştu bölgeyle. Deniz yalınayak hızla çöpçüye
doğru ilerlerken Duru’nun bir köşeye saklanmış olabileceği umuduyla etrafına bakınarak attı
adımlarını.
- 12 -
Duru kendi belgeselini çeken biri gibi girmişti yatağa, her an kalkabilecek güçte ve
özgürlükte. İstemediği hiçbir şeyi yapmayacağını biliyordu, neyi isteyip istemediğini
bilmiyordu. Can’ın hemen kendisine sokulup sarılabileceğini düşünmüştü ama Can uzak
durunca, bu davranış hoşuna gitti. Daha yukarı çıkarken Can’ın kendisini arsızca sıkıştırması
durumda onu ittirip koşarak bu evden çıkmayı planlamıştı öyle olmasını umarak ama Can tam
tersine saygılı bir şekilde mesafeyi korudu. Yanında yatarken Can’ın kendisini sessizce
kokladığını hissetti, neydi kendisini bu kadar değerli yapan şey? Bu adam neden bu kadar
kafayı takmıştı Duru’ya? Can kendisini koklarken tuhaf bir şeyler hissetmişti, hissettiği
duyguyu düşündü. Değerliydi, kendini değerli hissediyordu bu adamın yanında, en değerli.
Asla yeri doldurulamayacak değerde bir şey gibi ve kadar güçlü. Can’ın bu dikkatli
davranışının nasıl da zor olduğunu düşünüp kendi içinde eğlendi, eğer onu sıkıştırmaya
kalkarsa hemen doğrulup yataktan fırlayacağı konusunda kararlıydı, bu sadece bir deneydi o
kadar. Aradan ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu, burada böyle yatmış neyi beklediğini de
bilmiyordu, ne istediğini bilmiyordu işte tam o sırada Can burnunu aniden Duru’nun boynuna
sokup derin bir nefes aldı ve hemen kafasını geri çekti. Duru, Can’ın boynuna değen yüzünü
hissedince bir an irkildi ama o kadar kısa bir zamanda yapmıştı ki bu hareketi tepki vermedi.
Can’ın kendisini ne kadar istediğini düşününce kalbi hızlandı, birini bu kadar istemek nasıl bir
şeydi? Peki ya bu kadar istediğin biriyle sevişmek nasıldı acaba? Can Manay’ın yerine koydu