akilah-azra-kohen-fi

yapmamışlardı ve bu şeytan kadın ona fatura mı kesmişti! Ödeyeceği parayı umursadığından
değil ama enayi yerine konulmaya tahammülü olmadığından, “Benim seansım perşembeymiş
bugün-” diye itiraz edecekti ki, Zeynep zırvalıklara vakti olmayan ve kendini çok haklı
hisseden biri gibi kuru, emrivaki ve net, “Bu kapıdan girip Can Manay’ın zamanını aldığınız
her saniyenin bir bedeli var Veli Bey. Faturaya kırılan dosya arabasını ve vazoyu da ekledim.
Babanızın ofisine mi?” diye tekrarladı. Veli, “...Tabii, ofise göndermeniz yeterli olur. İyi
günler.” dedi, dönüp asansöre doğru ilerledi. Zeynep hâlâ iyi günler dememişti. Veli üç adım
sonra geriye dönüp Zeynep’e, kendisine iyi günler bile demeyen bu aşağılık kadına baktığında
kavga çıkarmaya hazırdı ama Zeynep kafasını önündeki kağıtlardan hiç kaldırmadan
mırıldandı, “İyi günler.”
2 ay sonra Duru...
- 5 -
Gergin atkuyruğu saçları, kıyafeti ve makyajsız suratıyla yaramaz bir kız çocuğu gibiydi
Duru. Üstündeki tişört Deniz’e aitti, tişörtün kollarını, yakasını kesmiş ve boyunu kısaltıp
kendisine özel, bol ve içinde hareket etmesi kolay, kısa bir bluz haline getirmişti. Deniz, çok
sevdiği tişörtünü çekmecede bu şekilde bulunca önce çok kızmış, Duru’nun hemen onu çıplak
vücuduna geçirmesiyle öfkesi şehvete dönüşmüştü. Bu yırtık krem rengi tişört, altına giydiği
dar, siyah dans atleti ve diz altındaki taytıyla bir bütündü. Bu kıyafet Duru’nun içinin dışıydı,
kendi kurallarını koyan, sade ama tamamıyla kendine özgü bir dış.
Kendi üstünlüğünün farkında, etrafındaki diğer dansçıların ve yönetmen ekibinin gözlerini
üstünde hissederek attığı emin adımlarla sahneye doğru ilerledi. Birazdan başlayacak prova,
Devlet Opera ve Balesi Genel Müdürlüğü’nün eğitime katkı adına, devlet konservatuarının
son sınıf öğrencileriyle düzenlediği bir gösteriyle ilgiliydi. Bu prova yüzünden Deniz’in
oluşturduğu grupla olan okul provasını kaçırıyordu, sıkkındı ama prestij için buradaydı. Gerçi
Devlet Opera ve Balesi her anlamda politik olarak işletilen bir kurum haline gelmiş ve
yaratıcılığı nerdeyse tükenmişti. Kontrol edilemez herkesi, kısacası yeteneklileri dışarıda
tutmaya çalışan bir ekip vardı içerde, kendi yerlerinden memnun, yerlerinin sağlamlığı için
savaşmaya, hatta devletin opera ve balesini yok etmeye hazır bir ekipti bu. Eski genel müdür
yaratıcı ve çok başarılı bir adam, müzisyen, sanatçı, orkestra şefi olmasına rağmen, değişen
hükümetin baskısı altında ezilmiş ve iyi çalışamaz hale gelince onurlu bir şekilde istifa
etmişti. Yeni genel müdür, kurumun hademesinden müdürlerine kadar tüm kadrosunu adım
adım değiştirmiş ve kurumu, kendini atayan hükümeti destekleyenlerle doldurmuştu.
Kadrolaşma operasyonunda işini iyi yapanlara değil, fanatik emir kullarına yer verilmişti.
Zoraki katıldığı bu gösterinin provasına enerjisinin %10’uyla gelen Duru, görüntüsünün
gücünün farkında sahneye çıkarken sahnedeki dokuz kişi arasında Göksel’i görüp irkildi.
Şimdi sadece sıkkın değil, aynı zamanda kızgındı da.
Göksel’in ekibin içinde olduğunu görene kadar bu zoraki görev tüm bıktırıcılığına rağmen
çekilir gelmişti ama Göksel’le aynı ekipte olmak, onunla herhangi bir konuda bir şeyi
paylaşmak, bu bir sahne bile olsa, çok zorlayıcıydı. Göksel, kimseyle sosyalleşmeyen, içine
kapanık, öfkeli, anlaşılmaz bir dans öğrencisiydi. Bir baletin olmaması gereken kadar iri yarı