akilah-azra-kohen-fi

“Ben zaten kendim için dans ediyorum Deniz... Bazense senin için. Tek istediğim bazen
ihtiyacım olduğunda sadece bana teselli vermek için orda ol, dinle yeter. Her şey bir derse
dönüşmek zorunda mı?’’ dedi.
Deniz, “Ama her şey zaten bir ders Duru, bunu sen de biliyorsun.” dediğinde, Duru biraz
önce kullandığı kelimeler sonrasında sabırlı olması gerektiğini düşündü içinden ve,
“Biliyorum ama bazen sadece seninle dertleşmeye ihtiyacım var, bırak ben derslerimi kendim
alayım, bana dost ol, öğretmen değil.” dedi içindeki sevgiyi sesine taşıyarak.
Deniz, daha fazla uzatmasının anlamsız olduğunu biliyordu, “Hadi yanıma gel artık da sana
kocaman bir sarılayım. Kimi istersen de döverim!” dedi.
Duru kıkırdayarak telefonu kapatırken sanki hiçbir şey olmamış gibi içi boşalmıştı ama
sözleri Deniz’in içinde yankılanıyordu. “Belki bu dediklerini sen uygulayabilirsin çünkü ben
varım ama ben, ben nasıl uygulayacağım!! Kim geçindiricek beni?”
Deniz kafasında Duru’nun sesini kısıp yankılanan tüm kelimeleri, duymamak ve en
derinlere gömmek için büyük çaba gösterdi. Kafası sessizleşmişti ama aşka vurulan darbe,
balta gibi inip ilişkiyi kesmez, tohum gibi ekilip zamanı geldiğinde ilişkinin tüm
pürüzsüzlüğünü bozacak şekilde yırtıp çıkardı yüzeyi. Deniz o gün kendisine ekilen tohumu ne
kadar derine gömmüş ve beslememek için ne kadar gayret edecek olursa olsun, o tohum kök
salıp yeşerecek kadar güçlüydü.
- 6 -
Ehliyet sınavı iyi geçmişti. Kendi arabasını kullanmasına hiçbir engel kalmamıştı. Ehliyeti
çıkar çıkmaz belgeleri tamamlayıp aracı teslim alacaktı. Doğru’nun bulduğu en büyük asal
sayı sayesinde hayatları bayağı toparlanmıştı. Borçlarını ödemişler, babasının dişlerini
yaptırmışlar, evlerini boyatmışlar, yeni bir banyo yaptırmışlar, Doğru’nun odasını
yenilemişler, bilgisayar almışlardı. Paranın yarısına yakını hâlâ hesapta durmaktaydı. Ev
alamayacak kadar küçük, çarçur edemeyecekleri kadar büyük bir miktardı bu. Alacakları
küçük bir arabadan sonra, zor günler için bankada duracaktı.
Bina yığınları arasında, her katında bahçesiyle, kat kat yeşillenmiş 10 katlı binaya
yaklaştığında, Bilge kendisini çok iyi hissediyordu. Bu sefer hayatın gerçekten yüzüne
gülemeye başladığını düşününce içini bir anda korku sardı. Ne zaman böyle düşünse
sonrasının hüsran olduğunu hatırladı. Kafasındaki mutlu düşünceleri temizleyip kendine geldi,
her an kötü bir şey olabilir moduna geçti. Ama içinde hissettiği mutluluk engellenemezdi,
çünkü kendisini iyi hissetmesinin nedeni tüm bunlardan çok, Can Manay’ın asistan seçmeleri
için kendisine yapılan davetti. Sınıftan dört kişi davet edilmişti. Daha önce efsane olarak
duyduğu ve her zaman başkalarının başına gelen bu muhteşem olay şimdi onun başına gelmişti.
Önce bir yanlışlık olduğuna emindi, adam nerdeyse arabadan atmıştı kendisini ama Can
Manay’ın ofisinden okula gelen ve bizzat kendisine teslim edilen davetiyenin üzerinde resmen
adı yazıyordu.
Durumu kafasında sorguladıkça düşünceleri içinde kayboldu, kayboldukça o gece arabadaki
sohbetlerini kelime kelime hatırlamak istedi. Belki Can Manay arabadaki kızın kendisi
olduğunu bilmeyerek göndertmişti davetiyeyi. Bir süre sonra hiçbirinin önemi yoktu, ne olursa
ya da ne olmuş olursa olsun asistanlık seçimi için geleneksel olarak yapılan sınava girecekti.