akilah-azra-kohen-fi

iraz zamanını almıştı ama kağıt toplayıcılığı kısa zamanda ustalıkla yapabileceği bir işti.
Geceleri şehrin en köhne semtlerinde çöp çöp dolanıp kağıtları toplamak, hayatı Göksel gibi
en sert haliyle deneyimlemiş biri için, hem bir spor hem de neredeyse keyif veren bir iş haline
gelmişti. Yaklaşık bir haftadır bu işi yapmasına rağmen, atık kağıt satın alanları bile
şaşırtacak bir performans göstermişti. Performansının temeli, kağıtları topladığı alanları
internetten seçmesi hatta birkaç matbaayı, ağaçları koruma derneğinden arıyormuş gibi
arayarak ellerindeki atık kağıtları kendisine vermeleri konusunda ikna etmesiydi. Diğer kağıt
toplayıcılarında olmayan bu internet kullanımı ve planlama sayesinde Göksel’in zamanı asla
kağıt aramakla geçmiyordu. Yola çıkıyor, önce randevularına uğrayarak bir araba dolusu
kağıdı teslim alıyor, bu birinci partiyi bıraktıktan sonra ikinci vardiyaya da gece yarısı
çıkıyordu. İkinci vardiyaya nerede başlarsa başlasın, geceyi bitirdiği nokta hep aynı oluyordu.
Ada’nın babaannesiyle yaşadığı eski ahşap evin önündeki çöp tenekesi, Göksel’in her gece
yarısı uğradığı son noktaydı.
Gecenin bir yarısı evin aynı odasında yanan ışık ve sadece iki kere çok kısa süreliğine
duyabildiği keman sesi dışında Ada’nın varlığını gösteren hiçbir şey yoktu bu evde. Kendi
kendine düşündüğünde Ada’nın peşinde olduğu düşüncesinden rahatsız oluyordu, kendini bildi
bileli kimseyi takip etmemiş, kimseden bir şey beklememiş ve herkesten korumuştu kendisini.
Hayat tehlikeli bir şeydi, hayatta kalmaksa ölümcül. Her anlamda bunu en detaylı şekilde
deneyimleyen Göksel, kendisini zayıflatacak ve başkalarının merhametine bırakacak hiçbir
duyguya yer vermemişti. Ada’nın varlığı dinlediği o müzikle birlikte içine sızdığından beri
her şey farklıydı. Geçirdiği değişimin farkında, mağarasında dikkatlice neye dönüşeceğini
bekleyen bir hayvan gibiydi Göksel. Kendi evrimini dikkatle inceleyen, anlamaya çalışan bir
hayvan. Ada gelene kadar, kendi varlığını korumak dışında hiçbir amacı olmayan bu
organizma, şimdi gelişip olması gereken şey olabilmesi için Ada’nın müziğine ihtiyaç duyar
olmuştu. Temkinli, sabırlı, sessiz ama meraklı ve ilk defa korkak. Göksel, geceler boyunca o
ahşap evin önünde durup Ada’nın müziğiyle kendisine dokunmasını bekleyecekti, bekleyişini
asla kendine itiraf etmeden.
- 57 -
Konuları belirlemek, hatta makaleleri yazmak bile sadece bir gününü almış, derginin
mizanpajını yapacak, fotoğrafları düzenleyecek ekibi kurmaksa zor olmuştu. Kafasında hep
çalışmak istediği dört, beş isim vardı ama Sadık Murat Kolhan’la yaptığı gizlilik anlaşması
gereğince daha önce bu sektörde çalışmamış, Özge’yi tanımayan, hiçbir dergiyle bağlantısı
olmayan kişilerle çalışacak ve hem kendi adını hem de Sadık Murat Kolhan’la olan ortaklığını
gizli tutacaktı. Bu durumda çaresiz kalan Özge derginin iyi yapılmasını da garantilemek için
çareyi üniversitelerin grafik tasarım bölümlerinde öğretim görevlisi olarak çalışan kişilerle
bağlantıya geçmekte buldu ama durum içler acısıydı.
Üniversite öğrencilerine grafiğin, tasarımın, mizanpajın inceliklerini öğretsin diye maaş
verilen bu adamların, bırakın işin inceliklerini bilmelerini, piyasada yaygın programların
nasıl kullanıldığını bile bilmeyen bir ahmaklar sürüsü olduğunu düşündü Özge. Zaten başarısız
olacaklarına daha mezun olmadan karar veren bu sürü, aynı parazit psikolojisiyle öğrenim
gördükleri üniversitelerde öğretim görevlisi olarak kendi sorunlarını çözmüşlerdi. Bir koca