akilah-azra-kohen-fi

ifadeyle gülümsedi. Bilge’nin cevap için dikkatle kendisine baktığını görünce başını öne eğip
kendi kendine güldü, kameraya ve stüdyodaki izleyicilere bakıp, “Son anda karar verdik
benim konuk olmama, ekibin ısrarı ikna etti beni. Her şeyi onlar hazırladı. Bizim orijinal
formata bağlı kalmayacağımızı düşünmüştüm ama öyle görünmüyor... Annemin adı Serpin.”
dedi.
Sorular bizzat Can Manay tarafından hazırlanmış ve soruları tam söylendiği şekliyle
sorması ve asla inisiyatif kullanmamasıyla ilgili ciddi nutuk çekilmişti. Sonraki soru
interkomdan söylenirken Bilge, Can Manay’ın mimiklerini, kelimelerini kullanarak
profesyonelce oynadığı samimiyet oyunu izlemeye dalmış ve cümlenin başını kaçırmıştı.
Elindeki kartlarda da aynı soruların yer aldığını hatırladı. Can Manay’ın keskin bakışı
sayesinde üzerindeki şaşkınlığı atıp kulağındaki interkomu tek bir hareketle çıkardı, elindeki
karttan soruyu kısaltarak okudu, “Boşandıklarında kaç yaşındaydınız?”
Can Manay cevapladı. “Dört.” Bilge’nin her an programdan kopacağının gerginliği, içinde
büyüyordu.
Bilge karttan devam etti. “Boşanmanın üzerinizde etkisi oldu mu?”
Can sanki sorular tarafından köşeye sıkıştırılıyormuş gibi tebessümle kafasını sallarken,
“Ama tamamen pozitif.” diye cevap verdi.
Bilge gayriihtiyarî, kartlarda olup olmadığını bilmediği bir soru sordu. “Neden pozitif?”
Can ciddileşerek açıkladı, “Annem ve babam, birbirlerine ait olmayan ama ait olabilmek
için sürekli birbirlerine adapte olmaya çalışan ve bu bitmek bilmeyen adaptasyon sürecinde
birbirlerini yaralayan bir çiftti. İkisi de zekiydi. Boşandıklarında ilk defa kendimi huzurlu
hissetmiştim. Sonrasında iki evim, her evde bir odam ve iki harçlığım oldu.”
Bilge karttan, “Siz kiminle yaşadınız?” diye sordu.
Can, “İkisinin de eksikliğini çekmedim ama babamla yaşadım diyebilirim.” diye cevap
verdi.
Bilge, “Çocukluğunuz nerde geçti?” dedi.
Bu soru kartlarda yoktu. Can Manay şimdi gülümsüyordu ama gözleriyle konuşmayı beceren
bir adamdı. Sorudan rahatsız olmuştu. Bilge, Can Manay’ın böylesi basit ve o anda gerekli
olan bir soruyu sordu diye kendisine tehditle bakmasına şaşırdı ama Can Manay’a hak verdi
hemen. Zaten program girişi bayağı kontrolden çıkmıştı ve adamın daha fazla sürpriz
istemediği belliydi, mesaj alınmıştı. Bilge, program açısından tuhaf olacağını düşünse de
hemen diğer soruya geçecekti ki Can, “... çocukluğum 200 Sokak adı verilen şehrin en uzun
sokağının bulunduğu semtte geçti. Beni tanıyan çok az kişi bilir bunu.” dedi.
- 46 -
Kaya istem dışı kaşlarını çatarak monitöre doğru bir adım daha yaklaştı. Ağzından istem
dışı çıkan, “Ne!” tüm reji ekibinin dikkatini çekmişti. Vtr’ci 18* çocuk, “N’oldu Kaya Abi?”
diye sorduğunda, “Yok bir şey, önemli değil.” dedi ve gerisindeki sandalyeye oturup reji
masasının üstündeki monitörleri izlemeye devam ederek üzerinde toplanan dikkatin geçmesini
bekledi. Reji kendi arasında Bilge’nin ne kadar şapşal gözüktüğünü konuşup eğlenirken Kaya,
Can’ın neyin peşinde olduğunu düşünüyordu. Çocukluğunun 200 Sokak’ta geçmediğini çok iyi
biliyordu, çünkü Can’la tanışmasının ikinci yılında Can ona çocukluğuyla ilgili bir sürü ilham