akilah-azra-kohen-fi

alabileceği çok az şey vardı, ilham veren bir şey seyretmek çok değerliydi ve dikkatle
Göksel’i izledi. İzledikçe, karşısında kendisini çok güçlü hissettiği bu adamı umursadı,
umursadıkça hissettiği güç silindi, silindikçe kendisini sorguladı. Böyle bir adam neden
önünde eğilsindi ki? Göksel’i böylesine uysallaştıran, teslim alan bir şey vardı ama bu sadece
kendisi olamazdı diye düşündü. Kendini sorguladıkça tedirgin hissetti. Tedirginliği kendi
yetersizliğini hatırlattı Ada’ya. Dans bittiğinde bir kez daha göz göze geldiklerinde, sadece
tedirginlik vardı Ada’nın yüzünde. Kendine gelmiş birinin tedirginliği...
- 86 -
Omzundaki kemanın ağır geldiği günlerden biriydi artık bugün. Evin yolunu tuttuğunda, bir
sürü tekrarla ve aptalca beklemelerle geçen, saatler süren prova nihayet bitmişti. Esnemesini
kontrol bile etmeye çalışmadan durağa doğru yürüdü. Vücudundaki oksijen eksikliğini
dengelemek adına esnemek için art arda açtığı ağzını durakta duran Göksel’i görür görmez
hemen kapadı. Sulanan gözlerini eliyle silip suratındaki yorgunluğu kafasını öne eğerek
kamufle etmeye çalıştı. Nasıl olmuştu da Göksel kendisinden daha önce varabilmişti durağa?
Prova bitiminde, Deniz’in ardından salondan ilk çıkan kişiydi Ada. Kafası önünde, durakta
Göksel’in önünden geçip diğer köşede durdu. Otobüs geldiğinde hâlâ birbirlerine
bakmamışlardı. Otobüse binmekte acele etmedi Ada, Göksel’in binip binmeyeceğinden emin
olmak istedi ama Göksel’de bir hareket yoktu. Otobüse ilk binen Ada oldu. Göksel otobüse
bindiğinde Ada otobüsün ortasına yakın bir yerde duruyordu. Göksel Ada’ya iki adım
mesafede durup tavandaki boruya tutundu. Göksel’in camdaki yansıması gayet yeterliydi Ada
için. Fark edilmediğinden emin olarak kaçamak bir şekilde Göksel’in camdaki yansımasını
izledi yol boyunca. Duraklarda binenler oldukça Ada yerinden kıpırdamamaya, Göksel’se
Ada’yı geçmemek için ona yaklaşmamaya gayret gösterdi. Göksel, Ada’nın durağına
gelmeden bir durak önce onun yanından yavaşça geçerek otobüsten indi. Ada bu sefer
bakmayacağına söz vererek kafasını iyice öne eğdi.
Kafasındaki sorular hâlâ cevapsızdı. Bu ani karşılaşmalar, sürekli göz göze gelmeler, aynı
otobüse binmeler... Hepsi tuhaftı. Belki de kendisinden bir şey istemek için yakınlaşmaya
çalışıyordu Göksel. Ne isteyebilirdi ki?!. Ne olursa olsun neden benden istesin ki diye
düşündü. Otobüs tekrar hareket ettiğinde Ada gayriihtiyarî kaldırdı kafasını ve otobüsten
indiği yerde durmuş Göksel’i gördü. Dümdüz kendisine bakıyordu. Efendisinden konuşmak
için izin isteyen sadık bir hizmetkar gibi diye düşündü Ada ve düşündüğü şeyi mantığıyla
anlamaya çalışır çalışmaz kendisini manyak gibi hissetti ama o gözler tam karşısında aynen
düşündüğü gibi bakıyor ve hala bekliyorlardı. Otobüs tekrar hareket ederken Ada kapıya
doğru atıldı. İnecek var diye bağırırken kapanmak üzere olan kapının arasından sıyrılmasıyla
inmesi bir oldu.
- 87 -
Muammer Bey’i her zamanki köşesinde oturmuş bir şeyler okurken görmek iyi geldi
Özge’ye. Meydanda arabayı park edebileceği bir yer yok gibiydi, Muammer Bey’i ararken
uzaktan telefonu açmasını izledi. Muammer Bey, suratında bir gülümsemeyle cevapladı
telefonu. Aralarında kibarlık yerine ciddi bir samimiyet vardı ve bu Özge’nin iletişim