akilah-azra-kohen-fi

etmek istemezdim hocam ama-” diye açıklamaya devam ederken Can nefret ettiği bu kelimeyi
duymaktan sıkılmış, “Hoca camide olur, ben hoca değilim. Bana Can Bey de. Kaç kere
söyleyeceğim bunu!” diye homurdandı. Bilge iyice kızarmış suratını gizlemek için kafasını hiç
kaldırmadan çantasındaki son ödev tomarını da çıkarıp, “Özür dilerim Can Bey... Öğrenci
işleri teslim almadı ödevleri, asistanınız da okulda yoktu bugün, ben getirmek zorunda
kaldım.” diye açıkladı.
Kız son ödevi de koyup kafası önünde durdu. Çantasını düzeltiyor gibiydi ama Can çoktan
anlamıştı, kız utancından oyalanıyordu. Çok uzun zaman olmuştu, bu yaşta, onun sınıfında olup
da böylesine utangaç birini görmeyeli. Kız birazcık daha güzel olsa, nerdeyse Can’ın ilgisini
çekebilirdi. Kızı biraz rahatsız etmek, biraz da meraktan, sessizce kıza baktı. Kız kafası
önünde, görevini en sonunda yerine getirebilmiş olmanın rahatlığı ve Can’ın ona konuşmadan
bakmasının verdiği rahatsızlık arasında duruyordu. Can sessizliği sürdürmeye karar verdi.
Kızla oynamak hoşuna gitmişti. Kız kafasını kaldırıp Can’ın gitmemiş olduğundan emin oldu,
o hâlâ karşısında dikilmiş kendisine bakıyordu ve konuşmuyordu. Bilge yine yok olmak istedi.
Çantasına sıkı sıkı sarıldı neredeyse, kafasını kaldırıp dilinin yetişebileceği hızda konuştu.
Konuşurken sokak kapısına doğru geri geri yol da almaya başlamıştı. “Tekrar kusura
bakmayın Can Bey, sizi rahatsız etmek istemedim ama ödevleri teslim etmem şarttı bugün.
Şartları siz koyuyorsunuz, ben sadece uydum. İyi günler-akşamlar.” dedi ve döndü kapıyı hızla
açtı, tam dışarı çıkıp bu lanet olası sessizlikten ve Can Manay’ın her yeri dolduran
varlığından kurtulacaktı ki, Can sakin, “Dur.” diye buyurdu.
Bilge durdu ama Can’a dönüp dönmemekte tereddüt etti, karar vermeden beş saniye
bekledi, sonunda Can Manay’a döndü. Can konuşurken cebinden bir sigara çıkardı. Bugün bu
üçüncü sigarasıydı. Normalde asla ikiyi geçmezdi ama bugün istisnai bir gündü, yaşadığı onca
yüklü duygudan sonra kendini cehennemin kapısından dönmüş gibi hissediyordu. Yıllar önce
içinde saplantı yaratan ve tüm hayatını altüst eden her şey sanki bugün Duru’nun bedeninde
kendisine sunulmuştu. O bedene yaklaşmak çok tehlikeliydi, Cansu’yu kullanarak kendisine
yaptığı terapi sayesinde o etkiden nihayet kurtulmuştu. Bu kurtuluş bir zafer sayılırdı ve Can
üçüncü sigarayı yaktı.
Bilge ilk defa görmüştü Can Manay’ı sigara içerken, haberi bile yoktu sigara içtiğinden.
Önce hayal kırıklığı hissetti içinde, bu, sigara içmeyecek kadar kendine değer veren bir varlık
olmalıydı ama değildi. Rahatladı, alt tarafı karşısında zaafları olan bir insan vardı, sigara bile
içecek kadar zaafları vardı bu adamın. Can sigarasından nefes alırken, “Adın neydi?” dedi.
Bilge hemen saygıyla, “Bilge Görgün.” diye cevap verdi.
Can sigarasından aldığı dumanı dışarı salarken, “Bilge Görgün, geçen dönem tezin neydi?”
diye sordu. Dikkat çekecek kadar güzel olmayan öğrencilerini ancak ödevlerinden
hatırlayabiliyordu.
Bilge şimdi mahvolduğunu düşündü, çünkü geçen dönem kendisine verilen tezi elinden
geldiğince iyi hazırlamıştı ama Can Manay çalışmayı beğenmeyip Bilge’ye başka bir tez
ödevi daha verdirtmişti. Birincisini hatırlatmadan ikinci ödevden bahsetmeye karar verdi.
“Bağımlılıklar üzerineydi. Obsesif bağımlılık ve bağımlılığın kendisini yenilemesi.” dedi
sesindeki titremeyi kontrol altına almaya çalışarak.
Can şaşırdı. Kızı, daha doğrusu ödevi hatırladı. İlk verdiği ödev o kadar iyi olmuştu ki,
kızın ödevi başka birisine yaptırdığından şüphelenmiş, ödevin iptalini isteyip kıza yeni ödev