akilah-azra-kohen-fi

“Bu genişletilmiş formatın şimdikinden farkı ne olacak?” diye sorduğunda, Can bakışları
elindeki telefonda, kafasını kaldırmadan dümdüz, “Bu bir sürpriz. Yayında görürsünüz.” diye
cevap verdi.
Özge, Can’daki kuruluğa rağmen yılmadan devam etti. “Eğer psikolog olmasaydınız ne
olmak isterdiniz, ne yapardınız?” diye sordu. Can iyice sıkılmıştı, bakışını mesajlarını
okuduğu telefonundan alıp dümdüz Özge’ye bakarken, “Daha önce belki 2864 kere sorulmuş
bu soruyu sormadığınızı varsayıyorum. Tabii eğer başka soracak sorunuz varsa...” dedi ve dik
bir şekilde bakmaya devam etti.
Özge’nin nabzı hızlanmıştı, Can Manay onun resmen salak biri olduğunu düşünüyordu. Bu
düşünceyi adamın sadece laflarında değil, bakışlarında da net bir şekilde görebiliyordu.
Elindeki kağıda baktı, hızlıca düzgün ya da daha önce sorulmamış bir soru bulmaya çalıştı. En
sondan bir önceki soruyu sordu. “İlk aşk... Aslında... Küçük bir anket yaptık ve
izleyicilerinizin, hayranlarınızın en çok merak ettiği şeyleri öğrendik. Sorular şöyle:
Kendinizle ilgili en çok sevdiğiniz üç şey nedir?”
Can, bakışı tekrar telefonuna dönerken, ilgisiz olduğunu belli eden vücut diliyle, “Zekam,
olduğum kişi, yaptıklarım. Başka soru var mı? Anketten.” dedi.
Özge devam etti, röportaj kötü gidiyordu ve iyice telaşlanmıştı. “Peki en beğenmediğiniz üç
şey?” diye sordu. Can telefonunda birilerine mesaj çekerken kafasını hiç kaldırmadan
omuzlarını silkeledi, “Yok.” dedi. Ama kızın sessizlik içinde hâlâ cevap beklediğini
anlayınca, kafasını kaldırıp kıza baktı. “Beğenmediğim şeyler üzerinde çalışarak bugünlere
geldim ve pek bir şey kalmadı. Ama illa bir cevap vermem gerekirse, fazla sabırlı olmamı
beğenmiyorum, aptal insanların aptallıklarıyla vaktimi almalarına hâlâ izin verebiliyor olmayı
hiç beğenmiyorum...” derken elindeki telefona çevirdi bakışlarını. İki saniye sessizlik oldu,
tam Özge konuşacaktı ki Can, “Bu iki etti. Siz üç istediniz. Sizin için ben bu iki şeyi
birleştireyim. Yani, işlerini kötü yapan insanların vaktimden çalmalarına karşı gösterdiğim
sabrı beğenmiyorum.” dedi, bakışları hâlâ telefonundaydı.
Özge mesajı çok iyi almıştı, Can resmen ona saldırıyordu ama yılmayacaktı. Bir an kendi
durumunu adama açıklamak, soruların aslında Aylin’e ait olduğunu anlatmak ona sığınmak
istedi ama yapması gereken bir işi vardı ve böyle mızıklanmak onun gibi birine yakışmazdı,
zaten Can gibi bir adam da böyle bir mızıklanmaya katlanmazdı. Kendi istediği gibi olmasa da
bu röportajı yapmak için oradaydı. Bir an içinden Can Manay’a haddini bildirmeyi de
düşündü, yaptığı araştırmalardan iki soru sorsa bu işi bitirirdi ama çoktan karar vermişti bunu
yapmayacağına. Can Manay onu ne kadar aşağılarsa aşağılasın, kendini ispatlamak için bel
altına vurmayacaktı. Listelerde yer almayan ve aslında hep Can Manay’a sormak istediği
soruyu sordu. “İlaçla tedavi hakkında ne düşünüyorsunuz?”
Can, önyargıyla kıza baktı. Bir an bekledikten sonra, “Bu soru mu şimdi?!” dedi.
Kız sabırla açıkladı, kendisine karşı olan önyargıya rağmen duruşunu korumada kararlıydı.
“Psikolojik rahatsızlıkları olan kişiler üzerinde yapılan ilaçla tedavi hakkında ne
düşünüyorsunuz? Sizce işe yarıyor mu? Kapalı bir kutu olan beyne bu şekilde dışardan
kimyasallarla müdahale etmeyi doğru buluyor musunuz?” diye açıkladı.
Can telefonunu masanın üzerine bıraktı. Dikkati kızdaydı şimdi, kızın sorusu beklemediği
gereklilikte bir soruydu. Ciddi şekilde cevaplamaya değerdi, yazılı olarak yayınlanacaktı
cevabı ve sonradan pişman olacağı bir umursamazlıkla cevaplamak istemiyordu soruyu. İyi