akilah-azra-kohen-fi

etmişti ama odadakiler Deniz’in cümlesini sorgulamadılar bile. Parçanın Deniz’inkilerden
biri olmadığını duyunca hayal kırıklığına uğrayan Şadiye küçük bir ceylanı kaçırmak
istemeyen bir avcı gibi yaklaşmaya çalışarak, “Bize dinlettiğin vardı, onu çalsak Deniz’cim.”
dediğinde Deniz uzun süredir oynanan oyunun bitme zamanı geldiğini anladı ve Deniz’in
cümleleri atmosfere yayılırken Can’ın bu gece için planladığı her şey yine birbirine girmişti.
“Çalsak! Biz!.. En son istediğim şey müziğimi senin gibi biriyle paylaşmak. Güzelim şarkıları
reklam müziklerine çeviren, dinlediğin yabancı şarkılara sanki sana aitlermiş gibi söz yazan,
sırtından geçindiğin onlarca yetenekli insanın yeteneğini emip sahip oldukları her şey senin
sayendeymiş gibi davranan, daha da kötüsü, onları popüler kültürün köleleri haline getiren bir
yağmacısın sen. Beni yağmalamana izin vericeğimi mi sandın!? Kendi bölgesinde avlanmaya
alışmış tembel bir domuzsun!” dedi.
Şadiye duyduklarının etkisiyle sarsılmıştı, kocaman açılmış gözleri öfkelense mi, ağlasa mı
karar veremeden konuşma boyunca titreyip durdu. Deniz konuşmasının sonunda masadan
ağzına bir dut attı ve ayağa kalkarken içinde kalan son cümleyi de savurdu, “Deniz’cim!!...
Ben ne zaman senin oldum!? Kendi adımı duymaktan hiç bu kadar tiksinmemiştim.” dedi.
Şadiye oturduğu yere zımbalanmış gibiydi, diğerlerine bir cevap ararcasına baktı. Kurban
rolüne bürünüp, “Ben ne yaptım ki şimdi?” dedi özellikle Can Manay’dan yardım istercesine.
Odada esen buz gibi hava, Can’ın umurunda bile değildi, ne Şadiye’nin kırılan onuru, ne de
Deniz’in kalkan sinirleri... Bunların hepsi önemsizdi, Deniz’in gitmek üzere ayağa kalkmış
olması dışında çünkü Duru da hemen ayağa fırlamış toparlanmaktaydı. Gideni ve kalanı yer
değiştirmek için Can da ayağa fırladı ama daha konuşamadan Şadiye de ayağa kalkıp üzülmüş
bir ses tonuyla Deniz’e, “Niye benden nefret ediyorsun?!” diye seslendi.
Deniz kapıya doğru yönelirken Şadiye’ye dönüp, “Senden nefret etmiyorum, seni gereksiz
buluyorum.” diye cevap verdi.
Şadiye tek hamlede Can’ı geçip hınçla Deniz’e yöneldi. Üzüntüsü iki gün içinde hayatında
daha önce hiç hissetmediği bir öfkeye dönüşecekti ama şimdi ağlamamak için kendini zor
tutuyordu. Okul hayatı boyunca aşık olup da karşılık alamadığı iki erkek de, şimdi Deniz’in
bedeninde can bulmuşçasına, sanki ona aslında ne kadar çirkin, şişman, beceriksiz olduğunu
söylüyorlardı. Şadiye, çocukluk yıllarında tıfıl bir kızken hayran olduğu iki erkekle
özdeşleştirmişti Deniz’i. Deniz’in hem yeteneğine hem de kendisine hissettirdiği o ulaşılmaz
güzelliğine hayrandı ve şimdi bu güzellik kendisine ne kadar gereksiz olduğunu söylüyordu.
Tüm ülke onu severken, hayatı boyunca sevilme ihtiyacı duyduğu bu üç erkek de ondan
tiksinmişti. Şadiye kapıdan çıkarken, Can çok düşünceli bir tonda Nihat’ın kulağına
Şadiye’nin peşinden gitmesinin ne kadar önemli olduğunu fısıldadı. Şadiye’nin
yaralanmışlığından kendisine pay çıkartabileceğini bilen Nihat, bir görev eri gibi, Şadiye’nin
ardından fırlayıp gittiğinde, Can, Deniz’le kapı arasına girip tek hamlede kapıyı kapattı. Her
şey kendi akıcılığında, bir anda olmuştu. Yüzünü kapıya şaşkın bakan üçlüye döndüğünde
Can’ın suratında kocaman davetkar bir gülümseme vardı. Gitmek üzere olan Deniz bu tuhaf
gülümsemenin devamından gelecek hareketi beklerken, Can ellerini iki kere birbirine çırpıp
kendisine şaşkınca bakanlara kocaman bir coşkuyla seslendi, “Ohh be! Ağzına sağlık Deniz!
Ee şimdi ne içiyoruz?”
- 22 -