akilah-azra-kohen-fi

pardon sizinle değil, direk ruhunuzla konuşur.” dedi.
Şadiye, Duru’nun söylediklerine tamamen katılıyordu ve kafasını sallarken çenesini
tutamadan, “Hani şu bir kere bana dinlettiğin müzik vardı ya, Can bir dinlesen. O müzik ve
benim sözlerimle, hımm.” dedi.
Kendi müziğini Şadiye gibi yeteneğinin kölesi olmuş birinin ağında düşünmek bile Deniz’in
ifadesinin değişmesine neden olmuştu. Can, bu abartılmış yetenek ve adamla ilgili daha fazla
detay bilmek istiyordu. En son istediği şey, elinde gitarıyla etrafa karizma saçan Deniz’i
izlemekti, özellikle de Duru’nun yanında ama yine de, “Var mı öyle bir ihtimal?” diye sordu.
Duru soruya atlarcasına, “Asla. Sadece birkaç öğrencisi ve şanslıysam bazen de ben tanık
olabilirim Deniz’in müziğine.” diye cevap verdi.
Nihat şakayla karışık ama iğneleyici bir şekilde lafa girerek, “Bu nasıl bir şey böyle ya!
Gizli bir biyolojik silahın yapılmasından mı yoksa müzikten mi bahsediyorsunuz?! Bu ne
böyle! Yok kimse dinleyemez falan, e o zaman niye yapıyorsun ki müzik, di mi!? Gidip
KGB’de çalış.” dedi abartılı bir şekilde kendi esprisine kıkırdayarak.
Deniz bu aptal adamın kulağa mantıklı gelen konuşmasına cevap vermeye çalışmanın
kendisini küçültecek bir durumdan başka bir şeye neden olmayacağını biliyordu. Toyluk
döneminde ateşli bir şekilde kendi düşüncesini savunmuş, müziğinin gücünü ispatlayabilmek
için onu hak etmeyenlerle paylaşmış ve etrafındaki insanların sığlığı, müziği kullanma
şekilleri, en sonunda onu bugünkü psikolojisine itmişti.
Yıllar önce girdiği bir tartışma sonunda haklılığını ispat için Şadiye’ye dinlettiği bir
parçası için ertesi gün bir reklam şirketi tarafından aranmış ve çok yüklü bir para karşılığında
müziği bir sabun reklamında kullanılmak istenmişti, daha da kötüsü, Deniz teklifi kabul
etmeyince Şadiye’nin ekibi, onun müziğine benzetmeye çalıştıkları ama çok da
beceremedikleri bir parça üzerinde çalışmış ve o parçayı reklam şirketine satmışlardı. O yaz
Şadiye, o müziğin artıklarından bir de CD çıkartmıştı. Tüm yaz cehennem gibi geçmişti Deniz
için, ruhu katledilen müziğinin kopyası Şadiye’nin yorumuyla her yerdeydi. Kendi müziğine
benzeyen ama asla aynı derinlikte olmayan bu sahte müziği tesadüfen televizyondaki sabun
reklamında dinleyen Deniz öfkeden çıldırmış ve dersini de almıştı. Artık müziğini
ispatlamaya bile çalışmayacaktı. Deniz, Nihat’ın esprisine yarım ağız sırıtırken tamamen
suskundu. Ama Duru, etrafındaki insanların sığlığından henüz yeterince yorulmamıştı ve
kamçılanmış bir kısrak gibi konuya atlarken suratında en ufak bir sempati yoktu. Erkeğini
savunan bir dişiden çok, inandığını savunan bir öğrenciydi.
“Bazı müzikler vardır, her yerde yapılır, herkes dinler. Sözleri, kalbimi parçaladın derken,
insanlar eller havada dans eder. (Şadiye’ye) Sizin yaptığınız türden. Biz böyle bir şeyden
bahsetmiyoruz. Kendi içinde verdiği duygudan başka hiçbir şey barındırmayan çok yoğun, saf
bir şeyden bahsediyoruz.” dedi bakışlarını dimdik Nihat’a çevirerek.
Nihat söze girmek üzere suratında alaycı bir gülümsemeyle ağzını açtı ama Duru Nihat’ın
girişimini ona haddini tüm sertliğiyle bildirircesine, “Ben daha bitirmedim! Dinleyin ki,
hayatınız boyunca en azından bir tane gerçek bir şeyden bahsedilmiş olsun yanınızda.” dedi,
“Henüz böyle bir şey dinlemediğiniz için neden bahsettiğimi anlayamamanız normal ama
bahsettiğim şey bir duygunun tüm saflığıyla alınıp katıksız bir şekilde aktarılması. Size bir
örnek vereyim.” deyip güzel bedenini tek hamlede koltuktan kaldırdı, çantasının içinden
telefonunu çıkardı, müzik sisteminin olduğu yere gitti. Telefonunda yüklü olan müziği genel