akilah-azra-kohen-fi

Duru.” dedi. Duru bu zor zamanında Deniz’in hâlâ kendisine ders vermesine öfkelenmişti.
“İnan Deniz şimdi bunları dinleyecek psikolojide değilim.” diyerek çıkıştı ama Deniz, “Tam
tersi, asıl şimdi anlamalısın. Dinle!” diye tekrar susturdu onu. “Kendi yeteneğine aşık biri, o
yeteneği beslemek için daima diğerlerine ihtiyaç duyar. Diğerlerine ihtiyaç duyan bir budala
asla kendisi olamaz! Sen ne kadar güzel olduğunu ya da ne kadar güzel dans ettiğini göstermek
için değil, bir hikayeyi anlatmak için sahnedesin. Eğer bunu anlamazsan, izleyenler sana
bakınca dansın hikayesini değil, çok güzel bir kadının ahenkli hareketlerini görürler. Ne
anlattığınla değil, sadece güzelliğinle ilgilenirler ve sen gerçekte asla sen olarak var
olamazsın. Güzelliğin söndüğünde ışığını kaybedersin. Kendi gerçeğine in Duru. Senin
kimseye ihtiyacın yok, ne beğenilmeye, ne alkışlanmaya, ne de devlet konservatuarına! Tek
gerçek bu.” dedi.
Duru duyduklarını anlamaya çalışıyor ama mantığına sığdıramıyordu. Deniz’in kendi
dansına karşı sürdürdüğü bu savaşa başta şiddetle karşı çıkmış, Deniz’i kıskançlıkla
suçlamıştı. Ama yıllar içinde, kendisi ettiği danstan önce gelince ve kendisini izleyenlerin
koreografinin hikayesinden bir şey anlamadıklarını çünkü hipnotize olmuş bir şekilde
kendisine kilitlendiklerini gördüğünde Deniz’e hak vermeye başlamıştı. Ama şimdi, içi bu
kadar sıkılırken konunun yine buraya gelmesi, tüm bunları Deniz’den dinlemek ağır geliyor ve
aldığı darbenin üstüne bir de Deniz’den darbe aldığını hissediyordu. İsyan ederek Deniz’in
sözünü kesti, “Tek gerçek mi! Bu yüzden mi hâlâ benim gösterilerden kazandıklarımla
geçinmek zorundayız!! Alalım eşyalarımızı gidelim bir ormana, ağaçların arasında ben dans
ederim, sen de müziğini yaparsın. Beni alkışlayacaklar olmasa ne değeri var, ben dünyanın en
muhteşem dansçısı olsam ama kimse bilmese ne değeri var! Belki bu dediklerini sen
uygulayabilirsin çünkü ben varım ama ben, ben nasıl uygulayacağım!! Kim geçindiricek beni?
Bana moral vermek için konuşurken içimi nasıl dağladığını görmüyor musun!?” diye haykırdı.
Yoldan geçenlerin kendisine baktığını görünce susmak zorunda kaldı.
Deniz, uzun süre yol almaya çalıştığı bir nehrin içinde akıntıya kapılıp ilk başladığı noktaya
gelmiş biri gibi hissetti. Telefonda Duru’nun parçalanan ruhunu dinliyordu, üzgündü. Sessizlik
olduğunda, “Duyuyorum.” diyebildi sadece.
Duru, Deniz’in sesini duyduğunda kendine geldi. Ne söylediğini, ne kadardır söylemeye
devam ettiğini hızlıca ölçmeye çalıştı ama içindeki tek his ona böyle bir ölçüm için geç
olduğunu söylüyordu. Üç salise süren suskunluğu devam ettirirse söyledikleri sanki son
sözleriymiş gibi olur ve yıkıcı etkileri öldürücü dozuna ulaşabilirdi, sesine heyecan yükleyip
aynı doğallıkta konuşmaya çalışırken, “Ben, bana mutluluk veren şeyi yapıyorum Deniz, aynı
seninle konuştuğumuz gibi. Bana insanların önünde dans etmek mutluluk veriyor diye beni bir
anda basit bir teşhirciye dönüştürüp yeteneğimi de sıradanlaştı-ramazsın ki!” dedi.
Deniz, üzgündü, tartışmayı çoktan kaybettiğini hissediyordu. Haksız olduğundan değil, Duru
henüz onu anlamaya hazır olmadığı için. Son bir enerjiyle özetledi, “Benim demek istediğim...
Yeteneğin varlığına hizmet etmeli, varlığın yeteneğine değil. Varlığın yeteneğine hizmet eder
hale gelirse, kendi ışığında kaybolur, özünle birleşemezsin. Hayatı yaşayamazsın, yeteneği
tarafından zehirlenmiş bir kukla gibi dans eder durursun. Aldığın alkışlar sana güç vermemeli.
Gücün içinden gelmeli, kendini bilmekten gelmeli. Bir gün o alkışları alamazsan o zaman var
olmazsın, üstelik aslında sana hiçbir katkıları olmadığı halde alkışlar nefesin olur. Kendin
için dans et diyorum, alkışlar için değil.” Duru sakinlemişti, Deniz’le uzlaşmak istiyordu.