akilah-azra-kohen-fi

Aysun’a, konuyu değiştirmesin diye sordu, “Sen nerde olmak isterdin 10 yıl sonra?”
Aysun, söylemek üzere olduğu cümleden vazgeçip soruyu cevaplamak için düşünmeye
başladı ve, “Biraz önceki sohbetimiz olmasıydı, Deniz’in söylediklerini duymamış olsaydım,
size verecek hazır bir cevabım vardı ama şimdi tekrardan düşünmem lazım.” dedi. Aysun
samimiyetinin istediği gibi anlaşılmadığını düşünüp söylediklerini yineledi. “Ciddi
söylüyorum, gittiğim yol istediğim yere varmıyor, şimdi bir tek bunu biliyorum artık ve 10 yıl
sonra nerde olmak istediğimi size söylemek için önce benim ne istediğimi bulmam lazım. Ben
ne istiyorum? Bu önemli bir soru.” dedi.
Can, “Asıl soru, mutluluk nedir?” diye düzeltti.
Can’ın bu devlet kanalı sohbet programlarına yakışan anlamsız girişi, Aysun’un samimi
açıklamasından sonra dinleyen üç kişiye de yavan gelmişti ama özellikle Duru, Can’ın
söylediği şeyin kulağa geldiğinden daha derin bir anlamı olmasını beklerdi. Ne de olsa bu
adamın diğerlerinden tek farkı zekasıydı, çünkü görüntüsünde elle tutulur bir durum yoktu Duru
gibi bir kadın için. Can konuşmaya tekrar başladığında hepsi konunun nereye gidebileceğini
düşünüyordu.
Can, “İstediğin şey içinde bulunduğun koşullara, eksikliğini çektiğin şeylere göre sürekli
değişebilir ama ‘senin için mutluluk nedir’, işte bunun cevabı aslında hücrelerine kodlanmış
bir gerçektir. Bu nedenle de bu, cevabını herkesin bilmesi gereken, bir insan için en önemli
soru!” dedi. Can asıl can alıcı yere gelecekti ki, Deniz gayriihtiyarî konuya girdi. “Aynı
şeyden bahsediyoruz aslında, farklı bir bakış açısı ama aynı şey.”
Can biliyordu aynı şeyden bahsettiklerini ama kendi farkını ortaya koyması gerekiyordu,
kendini Deniz’den daha kapsamlı göstermeli, daha değecek bir şekilde ifade etmeliydi.
Deniz’i alt etmek üzere tasarlanmış bu gecede, ne kadar aynı fikirde olurlarsa olsunlar ona
itiraz etmeliydi! “Çıkış noktamız aynı olabilir ama varacağımız yer aynı değil Deniz... Senin
kendi potansiyelini keşfetme yolculuğunda acı var, yorgunluk, yalnızlık var gibi geldi bana.
Ne pahasına olursa olsun kendi içindekini yaşamak var. Ya kendi içindeki şey o kadar da
doyurucu değilse ve sen sadece henüz keşfetmedin diye içinde fısıltısını duyduğun şeyi
gereğinden fazla önemsiyorsan, bunun diğer bir adı şizofrenidir. Kendi gerçekliğini yaratıp
geri kalan her şeyi reddeden insanlardır şizofrenler. İyice kaybolmadan önce kendi kurallarını
ne pahasına olursa olsun, fanatik bir şekilde korumaya çalışarak var olurlar. Etraftaki herkes,
her şey, özellikle de içinde yaşadıkları sistem korkutucu gelir onlara, reddederler sistemi,
toplumu. İçindeki potansiyeli bir savaşa hazırlanır gibi keşfetmeye çalışmak yerine içindeki
mutluluğu keşfetmek çok daha sağlıklı.” dedi, bir an bekleyip devam etti. “İnsanın tehlikeli bir
yaratık olmasının nedenleri var. Bu kadar tehlikeli bir yaratığa sınırlar konulması, otorite
altına alınması bir ihtiyaç. Senin düşman bildiğin toplum bugün sevgiline sahip olmak isteyen
birinin seni öldürüp Duru’yu sırtına attığı gibi kendi mağarasına taşımasını engelliyor... Uzun
lafın kısası, potansiyel uygun ortamda ortaya çıkar, önemli olan mutluluğun kaynağına
inebilmek. İşte o zaman uygun ortamı yaratırsın.” dedi aslında içinde yaşadıkları topluma
lanet ederek. Kuralsızlık içinde yaşıyor olsaydı tereddüt etmeden Deniz’i sırtından bıçaklardı
Duru için.
Duru’nun her kelimeyi dikkatle dinlediğinden emin olup son sözlerini söyledi, “İşte Deniz,
bu kadar farklı bir şeyden bahsediyoruz; sen içindeki fısıltıya takılmışsın, bense tamamen
mutlu olmak için burdayım.”