akilah-azra-kohen-fi

içinde. Can, Duru’nun bedeninin teslimiyetinden yararlanıp kendi vücudunu Duru’nun
bacaklarının arasına, külotunun üstüne iyice yerleştirirken sakince mırıldandı. “Seni benim
yapıyorum.” Duru, “İstemiyorum.” dedi sakince, savaşmadan ama kararlı. Can eliyle
Duru’nun külotunu sıyırırken, “Önemli değil.” dedi ve Duru’nun içine girmeye hazırlanırken,
“Beni hatırlayınca isteyeceksin.” diye ekledi.
Duru uyguladığı taktiğin Can Manay’da hiçbir işe yaramadığına anladığında Can Manay’ın
ağırlığına rağmen bacaklarını iyice açıp kalçasını bir hamlede yukarı kaydırdı. Bacaklarını
Can Manay’ın karnının üstünden onun beline iyice doladığında, Can bir an Duru’nun aniden
kendisine katıldığını düşündü, ta ki Duru uzun bacaklarını iyice sıkmaya başlayana kadar. Can
omurgasının etrafında dolanan bu güzel bacaklar için ölebilirdi ama bu bacaklar tarafından
öldürülebileceğini hiç düşünmemişti. Bacakların basıncı önce midesinin kasılmasına, sonra
hemen diyaframının ve ciğerlerinin sıkışmasına neden oldu. Duru’nun bacaklarını iyice
sıkmasıyla gittikçe artan basınç içinde, Can resmen nefes alamıyordu artık. Almak için içine
çektiği nefes, sıkışmış ciğerlerine girmeden geri çıkıyordu. Göz göze geldiklerinde Duru’nun
suratındaki güç, kendinden eminlik ve parlayan gözlerindeki zeka Can’ın beynine öyle bir
kazındı ki, Can bundan sonra her Duru’yu düşündüğünde onu hep bu anki ifadesiyle hayal
edecekti, kendisini öldürebilecek güçte.
- 13 -
Çöpçü, Deniz’in telaşla yataktan fırlamış haline garip garip bakarken yoldan geçen birkaç
araba dışında kimseyi görmediğini anlatmıştı Deniz’e. Deniz, kendisine verilen bu cezanın
ağırlığını taşımaya alışmış, kızmadan, sakinliğini koruyarak ve Duru’nun iyi olması dışında
başka hiçbir beklentisi olmadan eve geri döndü hemen.
Açık bırakılan her kapıyı kapattığından emin olarak girdi eve, hemen üst kata çıktı, daha da
dikkatli şekilde aradı. Duru yoktu, yatakta uyumuştu ama telefonu dahil her şey, tüm eşyaları
evdeydi. Duru’nun kıyafetlerini inceledi, hiçbir eksik yoktu. Evin diğer odalarını Duru’yla
yüksek sesle konuşarak gezindi. Duru’nun kendisine kızgın olduğunu biliyordu, kızdığında her
zamanki gibi çekip gitmiş olabilirdi, normalde bunu yadırgamazdı ama sanki buharlaşmış gibi
yok olması tuhaftı. Ayakkabıları, ayağına giyme olasılığı olan her şey buradaydı. Deniz tüm
evi en ince detayına kadar aradı. Duru yoktu. Kendisine lazım olabilecek her şeyi bırakıp yok
olmuştu.
Çaresizlik, pişmanlık, korku öylesine derin yayılmaya başlamıştı ki bedenine, Deniz
midesinden kanına karışmaya başlayan asidin içinde, kendi bedeninde resmen yandığını
hissetti. Duru’nun saklanmadığından emindi, bir şeylerin ters gittiğinden emindi. Bundan
sonraki iki saat, Duru’nun tanıdığı herkesi ararken, Duru belki dönebilir umuduyla evde onu
beklemekle kabus gibi geçti. Sonraki sekiz aysa tam bir cehennemdi.
- 14 -
Can geri çekilmek yerine, elini Duru’nun ipeksi saçlarına uzattı, sakince ve çok değerli bir
şeye dokunduğunun bilinciyle okşadı Duru’nun saçını. Yine sakince Duru’nun yüzüne yaklaştı
ve önce burnunu, sonra yanaklarını, oradan da alnını öpmeye başladı. İçindeki son oksijen
kırıntısı da bitmek üzereyken Can narince Duru’nun yüzünü öpüyor ve saçlarını sakince