akilah-azra-kohen-fi

gariptir ki kanalın sahibi olan bu adamla bir kez bile bir araya gelmemişlerdi. Saat sanki
kolunda bir mühürdü ve neredeyse 6 olmuştu. Bu aptal röportajı bitirip daha önemli işlerine
geçmeliydi. “Size daha fazla zaman ayıramam, son sorunuzu sorun ve gidin lütfen.” dedi
Özge’ye.
Özge, kanının bir anda yüzüne hücum ettiğini hissetti. Can Manay’ın kendisine bu kadar
acımasız ve öfkeli yaklaşımı çok abartılıydı. Niye benim sadece işimi yapmaya çalıştığımı
göremiyor, niye bu kadar yargılayıcı -hayır!- aslında aşağılayıcı diye düşündü. Kızmıştı. Bu
adama gösterdiği bunca inceliğe, bunca kayırmaya rağmen adam her fırsatta onu aşağılamıştı.
Özge’nin onca alttan almasını aptallık sanmıştı Can Manay! Asıl aptal olan kendisiydi. Özge
kendi hayatını tamamen değiştireceğinden habersiz, sadece adama göründüğünden çok daha
zeki, değerli biri olduğunu ispat etmek istercesine bir refleksle son sorusunu sordu. “Sizin
tedavinizde ilaç kullanılmış mıydı?”
Can kızın ne demek istediğini anlayamadı. Kaya da, Can da kıza dikkatlice baktılar. Kız,
birkaç saniye bekleyip yaratmak istediği etkiyi yarattığından emin olduktan sonra, “Bundan 21
yıl önce Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde üç yıl yattığınıza dair bir belge bulduk. O
dönemde aldığınız tedavide kullanılan ilaçlar sizin temizlenmenizde yararlı olabildiler mi?”
dedi. Özge’nin suratında istem dışı da olsa, küçük bir tebessüm belirdi ve yeşil gözleri
parladı. Can’ın bir anlık sessizliği, Kaya’nın kafasını bilgisayardan kaldırıp ona
odaklanmasına neden oldu. Daha önce asla Can’ın suratında görmediği bir ifadeye bakıyordu
şimdi, bu ifade öylesine güçlüydü ki adını koymak kolay olmadı ve Kaya ilk aklına gelen
kelimeyi düşündü, korku. Sadece birkaç saniye sürmesine rağmen Can’ın bakışlarında korku
vardı. Kaya kızın sorusunu dinlememişti ama aklında 21 yıl önce bir akıl hastanesiyle ilgili
bir şeyler kalmıştı. Kızdan soruyu tekrarlamasını istememek için zor tuttu kendisini.
Özge sorusunun yarattığı etkiyi gözlerini kırpmadan Can Manay’ın suratında izledi. Birkaç
saniye sürmüş olsa da adam sarsılmıştı. Can Manay’ın sakince ayağa kalkıp gerinmesi,
ardından esnemesi ve de halusinatif sorularla kaybedecek vakti olmadığını söyleyip odadan
çıkması sanki bir saniye sürmüştü. Can Manay’ın ardından şaşkınlıkla bakakalan Özge,
Kaya’nın da aynı şaşkınlıkla oturduğu yerden kapıya baktığını görünce rahatladı. Odadaki
şaşkın sessizlik Kaya’nın titreyen telefonuna cevap vermesiyle bozuldu. Kaya telefondaki
kişiyle hiç konuşmadı, sadece dinledi ve kapattı. Özge’ye konuşurken saygılı ve mesafeliydi.
“Eşyalarınızı toplayıp gidebilirsiniz artık... Lütfen. Programa hazırlanmamız gerekiyor.” dedi.
Özge hemen yerinden kalktı, artık burada istenmeyen biri olduğunun çok farkında ama
sakin, eşyalarını toplamaya başladı. En azından Can Manay’ın artık kendi zekasıyla ilgili
şüphe duymayacağını düşünerek rahatlamaya çalıştı. Masanın üzerindeki kayıt cihazını almak
için masaya döndüğünde, cihazı göremedi. Odanın diğer köşesinde, kapının yanında duran
Kaya elindeki cihazı ceketinin iç cebine koyarken, “Bunu biz deşifre edip size göndereceğiz
Özge Hanım.” diye açıkladı.
Özge inanamayarak kaşlarını kaldırdı, tam konuşacaktı ki açılan kapıdan iki güvenlik
görevlisi, kendisine çıkışa kadar refakat etmek için kibarca içeri girdi. Özge odadan çıkarken
sakince Kaya’ya, “Kaya Bey, kayıt cihazını göndermezseniz röportajı bu haftaya
yetiştiremeyiz, en geç yarın akşama kadar elimizde olmalı.” diye açıkladı.
Kaya tamam anlamında başını sallarken, “Merak etmeyin, ben söz veriyorum ki yarın öğlen
sizde olacak. Can biraz gergindi bugün, siz kusura bakmayın.” dedi ve merakına yenilip, “Son