akilah-azra-kohen-fi

ekledi.
Can Manay kahkahası bittiğinde, “Daha detaylı çizimlerin de var mı?” diye sordu.
Tasarımın kendisinde yarattığı hayranlığı saklamak için sorgulayan, iş bitirici kimliğine
büründü ve ekledi, “Seni hayalperest! Biliyorsun, kağıt üstünde çizdiğin her şeyi inşa
edemeyebilirsin.”
Deniz, Can’ın tarzına aldırış etmeden bir çocuğun coşkusuyla sahip çıktı fikrine. “Bunu
kesinlikle edersin!” Can masanın üzerindeki çizimi kendisine doğru çekip ciddiyetle inceledi.
Sessizce detayların üzerinde gezdirdi gözünü. Kağıdı incelerken Deniz’in kendisini bu projeyi
yapmak için ikna etmesini bekliyordu ama sessizlik uzadıkça uzadı ve aniden dönüp Deniz’e
baktığında, Deniz’in suratındaki beklentisiz ifade rahatsız etti onu. Merakla, “Bunu yapmak
istiyor musun, istemiyor musun?! Konuşması gereken sensin. İkna et beni!” dedi ve ellerini
göğsünde birleştirip geriye yaslanırken ikna edilmeye hazır bir ifade takındı ama Deniz
sadece yarım bir gülümsemeyle kafasını hayır anlamında sallayıp Can’ın önündeki kağıdı
eline aldı, katlamaya başladı. Can Manay kağıdı katlamasına anlam veremese de, ifadesini
bozmadan bekledi öylece. Deniz konuştuğunda kağıdı cebine koymuştu ve ayağa kalkmak
üzereydi. Suratındaki gülümsemenin samimi sempatikliğiyle, “Eğer hayal gücün seni ikna
etmediyse başka söylenecek söz yok. Ben bir gün bunu yapıcam ama bir şartla. Buna koşulsuz
şartsız benim kadar inananlarla!” dedi.
Can kolları önünde bağlı haliyle kendini salak gibi hissederken, Deniz, masanın üzerinde
duran makete bakıp, “Bu da iş görür, insanların mezun olmayı sabırsızlıkla bekledikleri bir
okul için tabii.” dedi.
Tokalaşmak için elini Can’a uzattığında, Can bir maske gibi suratına takındığı yarım
gülümsemesiyle elini uzattı ama tokalaşmadı. Deniz’in elini sıkıca tutup, “Anlaştık.” dedi.
Deniz elini çekmek için küçük bir hamlede bulunduğunda Can eli bırakmadı ve iyice
tokalaşarak, “Ne zaman başlıyoruz?” diye sordu. Deniz’in kafası karışmıştı. Kafasının
karışıklığı çatılan kaşlarına yansıyınca soru soran gözlerle baktı Can Manay’a ve Can,
Deniz’in elini bırakırken ayağa kalktı, konuşurken arkasını dönüp yürümeye başladı. “Daha
konuşacak çok şeyimiz var, odama geçelim.”
- 90 -
Bugün okulda pek de işi olmamasına rağmen Deniz’e okula gitmek zorunda olduğunu
söylemiş ve sonra uydurduğu bu yalan ortaya çıkmasın diye de okula gelmişti Duru. Can
Manay’la gerçekleşecek herhangi bir karşılaşmayı kaldırabileceğini sanmıyordu. Adam gece
donla dikilmişti karşısında, utanmazca tavrıyla bahçenin ortasında beklemişti. Bir daha Can
Manay’la yaşanacak böyle bir olayı Deniz’e anlatmak zorunda olduğunu biliyordu ve konunun
o kadar büyümesini istemiyordu. Şu sanat okulu projesi de nereden çıkmıştı! Deniz’in hayal
kırıklığına uğramasını istemiyordu. Bu Can denen adam ya bir sapıktı ya da ruh hastası. Her
neydiyse tehlikeli biriydi. Deniz’i düşündü yine, saf saf çizimini alıp çıkmıştı kapıdan, bir de
salak salak ısrar etmişti Duru’ya yarım saat, kendisiyle gelsin diye. Niye böyleydi?! Daha
uyanık olmasını çok isterdi, daha korumacı, etrafında olan bitenlerin daha farkında ama
değildi.
Sabah bir saat dans çalışması yaptıktan sonra aylak aylak yemeğini yemiş, ilk sınıfların