akilah-azra-kohen-fi

- 22 -
Doğru, tıraşlamaktan küçülmüş kurşun kalemle, elindeki küçük not defterine durmaksızın
yazmaktaydı. Okulun danışmasına yakın yerde bulunan bekleme koltuğundaki hali, orada
çalışanlara önceleri ilginç geldiyse de, zamanla Doğru’nun oradaki varlığına alışmışlardı.
Önceleri sorumsuzlukla suçladıkları kardeşinin hayat hikayesini öğrendiklerinde, Bilge’ye
karşı içlerindeki gıcıklığın yerini acıma ve takdir duygusu almıştı.
Kaleminin ucunun iyice körelmesiyle rakamlar okunamaz olunca, cebinden hızla çıkardığı
kalemtıraşla kalemi yine açtı Doğru. Çöpü kalemtıraşla birlikte cebine koyup yazmaya devam
etti. O kadar meşguldü ki, Bilge’nin kapıdan girdiğini bile fark etmemişti. Danışmadaki
memura ve güvenlik görevlisine selam veren Bilge, tecrübeli bir şekilde hiç ses çıkarmadan
belirli bir mesafede Doğru’nun oturduğu koltuğa oturdu. Doğru konsantre olduğunda
seslenilmekten, dokunulmaktan, herhangi bir şekilde uyarılmaktan hoşlanmıyordu. Onun o
konsantrasyondan çıkıp sizi kendiliğinden fark etmesini beklemeniz gerekirdi. Normalde
Bilge’ye çok sıkıcı gelen bu durum o an çok iyi gelmişti. Hem aniden Can Manay’ın
arabasından indirilmesinin stresi, hem de metro durağından sonraki otobüs durağına kadar
yürümesi onu tüketmişti. Çok yorgundu.
Doğru ve Bilge engelliler okulunun girişindeki koltukta öylece oturdular. O an oradan buhar
olup kaybolsalar kimse onların yokluğunu fark etmezdi. Kimse onları aramazdı, özlemezdi.
Bilge kendini çok yalnız hissetti, uzun süredir ilk defa annesini özledi. Düşüncesini düzeltti.
Annesini değil, anneyi özlemişti, bir anneye sahip olmanın nasıl bir şey olduğunu hiç
bilememişti, annesi olmadığından değil, hep annesine annelik yapmak zorunda kaldığından.
Çocukluğunda bir kez, bir akşam yemeği için evine gittiği ilkokuldan arkadaşını düşündü.
Onun ailesiyle yediği akşam yemeği, bir aileyle yediği tek yemekti. O anısı, zor zamanlarda
düşündüğü en sıcak fantezisiydi. Sıcak koltuğa yaslandı, başını koltuğa dayayıp o akşam
yemeğini düşünmeye başladı. Yedikleri bamyanın tadı hâlâ damağındaydı, hiç bamya
sevmemesine rağmen, o tat kendisini aileye sahip hissettiği en yakın duyguydu. Doğru,
kendisini fark ettiğinde köşedeki lokantaya gidip bamya yemeye karar vermişti bile.
Cebindeki parasını hesapladı, yeterdi. Artık kendisini hayata bağlayan başka bir duyguya
ihtiyacı vardı, zorunluluklar ve acıdan başka.
- 23 -
“Hazır mıyız!!” Bu, bir sorudan çok emirdi. Can insanı hipnotize eden tüm enerjisiyle odayı
doldurduğunda tek bir şeyle ilgiliydi. Can Manay’a hazır mıydılar?
Özge çok nadir hissettiği bir heyecan duydu. Karşısında gerçek biri vardı. Görebiliyor,
damarlarındaki ritimde hissedebiliyordu. Kısa boylu, asimetrik ifadeli, güzel ya da çirkin diye
nitelendirilmekten tamamıyla uzak biri, bir enerji, Tanrı’ya yakın bir şey. Can Manay. Nihayet
tanışmaya değecek biri diye düşündü. Adamdan aldığı enerjiyi kafatasının, kulaklarının
arkasında kalan iki çıkıntısında hissediyordu. Ondan çiftleşmek isteyeceği biri olarak hiç
etkilenmemişti, düşüncesi bile küçültücüydü, o tanımak isteyeceği biriydi.
İçindeki savaşçı başta nasıl da karşı çıkmıştı bu duygusuna, az kalsın savaş açacaktı bu
adama. Onunla ilgili topladığı tüm bilgileri unutmak istedi ve o an unuttu da. Etrafını