akilah-azra-kohen-fi

kadar köleleştirilmişlerdi ki, durakta saatlerce beklemek onlar için artık yorucu işlerinden
uzakta birazcık dinlenmek, hayal kurabilmek için kendilerine ayırdıkları zaman anlamına gelir
olmuştu. Kimsenin beklemekle ilgili bir şikayeti yoktu bu ülkede. Rastgele duraklara gidip,
şanslarına dua edip, otobüslerinin gelmesini bekleyen sürüler aynı zamanda bu ülkeyi
yönetenleri de seçiyorlardı. Hiçbir beklentileri olmadan. Ama Özge sürüden ayrılalı çok
olmuştu. Geri dönmeye de hiç niyeti yoktu. Uzaklara, otobüsün gelmesi gereken yola baktı.
Gözünün alabildiğince uzakta bile otobüsten eser yoktu. Saatine baktı, henüz görüşmeye geç
kalmamıştı, yarım saatten az vakti vardı. Dönüp demir parmaklıklı binaya baktı ve iş
görüşmesine gitmek üzere tekrar toprak yola koyuldu. Sonuçta aptal durakta toz yutmaktan
iyiydi.
Adımlarıyla kaldırdığı toprağa aldırmadan hızlı hızlı yürüdü. Etrafta kimsenin olmaması
cazip geldi ona çünkü içinde bir yerlerde, aslında burada bulunmaktan çok, kendisini
tanıyanların onu böyle görebilme ihtimali yakmıştı canını. Özge öylesine iyi çizmişti ki kendi
kusursuzluğunu, sonunda imajına aşık biri olmuştu.
Hayatı boyunca hiç makyaj yapmaya, kuaföre gitmeye gerek duymayan Özge, güzel olmak
için hiç saatlerce zaman harcamamıştı ama bugün tüm bunları yapanları iyi anlamıştı.
Yetersizlik hissi insana tuhaf şeyler yaptıran hatta tuhaf şeyleri ihtiyaç olarak algılatabilen bir
histi. Çoğu insan aslında özlemini çektiği şeyin zenginliğindeymiş gibi davranıyordu. Bu
durum herkeste farklıydı. Saçları olmayan adamlar peruk takmaya karar verirlerse seçtikleri
perukla saç zengini olarak geziyorlar, memeleri küçük olan bazı kadınlar taktıkları dolgulu
sutyenlerle ortalıkta göğüslerini gere gere dolanıyorlar, dişleri bozuk olanlar dişlerini gözleri
kamaştıracak kadar beyaz ve büyük yaptırabiliyorlar ya da burunlarından memnun olmayanlar
burunlarını abartılı küçültüyorlar, dudaklarını dolduranlar patlatırcasına şişiriyorlardı...
Herkes eksikliğini çektiği şeyi neden abartıyor diye düşündü Özge. Hayat gibi diğer şeyler de
dozajında güzeldi.
Özge’nin kanısına göre umudun var olmasına neden olan bir yoldu bu. Peki ya psikolojik
eksiklik içinde olanlar, onlar nasıl gizliyorlardı eksikliklerini? Hiç sevilmemiş olanlar çok
mu seviyorlardı ya da çok seviyormuş gibi mi yapıyorlardı? Kendilerine kızanlar diğerlerini
hep af mı ediyorlardı? Kendi güçsüzlükleri içinde var olmaya çalışanlar sürekli gövde
gösterisiyle etrafa meydan okuyup saldırıyorlar mıydı?
İnsanlar kendilerini daha değerli kılmak için her şeyi yapabiliyorlardı. Kendisini düşündü.
İki ay boyunca bir görüşme yapabilmek için elinden gelenin en iyisini yapmıştı ama sonuç
değişmemişti, şimdi çölde iş arayan biri gibiydi. Kendi eksiklikleri neydi ve neyi gizlemek
için ne yapıyordu? Neden sürekli kendisini güçlü, hiçbir şeye ve kimseye ihtiyacı olamayan
biri gibi gösteriyordu? Bu iki ayda hayat ona neyi anlatmaya çalışıyordu? Hayatları boyunca
işsiz kalan insanlar vardı, sakat olanlar, hasta olanlar, çocuklarını kaybedenler... Özge kendini
bunlarla bir tutmaya başladığını fark etti. Kendisini köprüden atlamak üzereyken gazeteciler
tarafından kolundan yakalanan ve soru sorulan biri gibi hayal etti. Gazeteci ağlayan gözlerle
soruyordu, “Niye canına kıymak istiyorsun?” Özge de ağlamaktan şişmiş kırmızı gözler ve
mağrur bir bakışla cevap veriyordu kendisini çeken canlı yayın kameralarına, “İki aydır
işsizim ve benim gibi zeki, yetenekli, nerdeyse kusursuz biri bile iki aydır işsizse bitmiştir bu
dünya!”
Kendi kendine güldü, kendi şımarıkça acısı komik gelmişti. Rahatladı. Kendisini