akilah-azra-kohen-fi

katlanamayacak kadar yorgundu. “O fotoğraf senin istediğin şekilde çekildi, hazırlandı.
Provaları gördün, onayladın ve şimdi mi yabancılaştın?!.. 12 yıl! 12 yıl Can!! Seni, bildiğin
herkesten daha iyi tanımak, bilmek için gayet yeterli bir zaman. Gece uyurken ne giydiğini,
kiminle olduğunu, sabah ne yediğini, neye kızdığını, ne istediğini-” derken araba durmuş, Ali
arabadan inmişti. Can arabadan inmeden önce Kaya’ya dönüp kendi öfkesini dindirmeye
çalışarak lafını kesti. “Ne istediğimi!.. Evet Kaya, benim neler yaptığımı bilmek için on iki yıl
yeterli olabilir ama bu zamanın benim ne olmak istediğimi bilmek için yeterli olmadığını
gösterdin bana. Önemli olan ne yaptığım, günlerimi nasıl geçirdiğim, kim olduğum değil
Kaya! Anlamıyor musun? Önemli olan kendimi nasıl şekillendirmek istediğim. On iki yılda
benim ne kadar değiştiğimi düşün ve bu değişimleri nasıl kendi bünyeme aldığımı,
hazmettiğimi, kendimi yeniden oluştururken beni yaşlandıracak her şeyden nasıl arındığımı
düşün. Başladığım noktayı ve geldiğim noktayı düşün. O resim, benim daha önce olmadığım bi
halimi yansıtıyor ama bu, beni yansıttığı anlamına gelmez. Ben, eğer illa dev bir resimde
kendimi görmem gerekirse, gelecekte olmak istediğim kişiyi görmek isterim orda ve o adam
kesinlikle ben değilim! Seninle bunu tartıştığıma bile inanamıyorum, seçimlerimizi ve
tepkilerimizi otomatiğe aldığımızda çökeriz Kaya. Senden resmin kalitesi hakkında yorum
yapmanı istemedim ya da sanat yönetmeninin ustalığı! Senden bana bakmanı istedim, o
resimde beni görüp görmediğine bakmanı!” dedi ve arabadan indi.
Can arabadan indiğinde gardını indirmiş Kaya, Can’ın ne demek istediğini anlamıştı. Can
Manay’ın işlerini organize etmek, bitiş tarihlerine yetiştirmek o kadar hayatını kaplamıştı ki,
cümlenin içindeki öznenin yerini eylemin almasına izin vermeye başlamıştı. Yapmış olması,
zamanla ne yaptığından daha önemli hale gelmişti. Resim güzeldi ama biraz fazla kendini
satan bir havası vardı. Fazla gösterişli, fazla jön, kısa boylu adamların kendilerini uzun
göstermek için giydikleri gizli topuğun bakmasını bilen biri tarafından keşfedilmesi gibi
resmin etkisi, zekayla parlayan herhangi bir gözde biraz yavandı.
Kaya arabadan yenilgiyle indiğinde garajın köşesinde Ali’nin durduğunu gördü. Can’a
düşündüğünü söylediği için, daha doğrusu garip dudak kıvırması için Ali’ye kızgın değildi.
Ali kendi basitliği içinde her zaman samimi olan biriydi, kimse için yalan söylemez ya da
kimseyle yarışmazdı. Yerini, haddini bilen enerjisi, Ali’yi kolay anlaşılır biri yapıyordu.
Kaya yine de, “Yanlış anlamadın di mi?” diye sordu. Ali samimiyetle kafasını hayır
anlamında yavaşça salladı, Kaya’nın gözlerine samimiyetle bakarak, “Yok! Çok
koşturuyorsun. Can bu! Fotoğraf sanki yeni başlayacak bir dizinin fragmanı gibiydi, gerçek
durmuyordu. Can’ın tek istediği gerçek olmak. Sordu, söyledim.” dedi. Kaya düşünceli
kafasını salladı, sol elini yumruk yapıp dostça Ali’nin sol omzuna dokundurdu, ilerleyip
stüdyoya girerken Ali, “Nihat’a çektirmeliydiniz.” diye ekledi.
Kaya kafasını sallamasa da Ali’yi içinden onayladı. Nihat’a çektirselerdi sonuç böyle
olmazdı ama iş aceleye gelmişti ve Nihat yurtdışında bir çekimdeydi. Olan olmuştu artık,
Kaya stüdyodan içeri girdiğinde etraf her zamanki gibiydi, insanlar koşuşturmadan huzurla
işlerini yapıyorlardı. Stüdyonun ortasından Can’ın sesi geliyordu. Kaya sesi takip ederek
Can’a yaklaştığında konuşmasını duydu. Can, “Yarın sezonun son bölümü... Ve formatın da
sonu! Burda olan herkes, birkaç kişi dışında uzun süredir benimle. Yarın kiminle devam
edeceğimizin kararının verileceği gün.’’ derken tüm stüdyo sessizlik içinde Can Manay’ın
konuşmasını dinliyordu.